1- امام
صادق عليه السلام:
قالَ لُقمانُ لاِبنِه ِ: .... وَ لِلْحَاسِد ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ
يَغْتَابُ إِذَا غَابَ وَ يَتَمَلَّقُ إِذَا شَهِدَ وَ يَشْمَتُ بِالْمُصِيبَة
لقمان به فرزندش گفت: حسود را سه نشانه است: پشت سر غيبت
مى كند، روبه رو تملّق مى گويد و از گرفتارى ديگران شاد مى شود.
خصال ص 121
2- امام على عليه السلام:
اَلحَسَدُ عَيبٌ فاضِحٌ وَشُحٌّ فادِحٌ لايَشفى صاحِبَهُ إِلاّ بُلوغُ آمالِهِ
فيمَن يَحسِدُهُ؛
حسادت عيبى رسوا و بخلى سهمگين است و حسود تا به آرزوى خود
درباره محسودش نرسد آرام نمى گيرد.
غررالحکم و دررالکلم ص 128 ، ح 2229
3- امام على عليه السلام:
اَلحَسودُ سَريعُ الوَثبَةِ، بَطى ءُ العَطفَةِ؛
حسود زود خشمگين مى شود و دير كينه از دلش مى رود.
بحارالأنوار(ط-بیروت)
ج 70، ص256، ح29
4- امام على عليه السلام:
الْحَسَدُ لَا يَجْلِبُ إِلَّا
مَضَرَّةً وَ غَيْظاً يُوهِنُ قَلْبَكَ وَ يُمْرِضُ جِسْمَك
حسادت نتيجه اى جز زيان و ناراحتى كه دلت را سست و تنت را
بيمار مى گرداند به بار نمى آورد.
بحارالأنوار(ط-بیروت)
ج 70، ص256، ح29
5- امام
صادق عليه السلام:
يَقُولُ إِبْلِيسُ لِجُنُودِهِ أَلْقُوا بَيْنَهُمُ
الْحَسَدَ وَ الْبَغْيَ فَإِنَّهُمَا يَعْدِلَانِ عِنْدَ اللَّهِ الشِّرْك
شيطان به سپاهيانش مى گويد: ميان مردم حسد و تجاوزگرى
بياندازيد چون اين دو، نزد خدا برابر با شرك است.
كافى(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 327، ح 2
6- امام صادق عليه السلام:
اَلنَّصيحَةُ مِنَ الحاسِدِ مُحالٌ؛
نصيحت و خيرخواهى از حسود محال است.
من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 58 ، ح 5092 - خصال
ص 269
7- پيامبر صلى الله عليه و آله:
اِستَعينوا عَلى قَضاءِ حَوائِجِكُم بِالكِتمانِ، فَإِنَّ كُلَّ ذى نِعمَةٍ
مَحسودٌ؛
در برآوردن نيازهاى خود از پنهان كارى كمك بگيريد، زيرا هر
صاحب نعمتى مورد حسد واقع مى شود.
شرح نهج
البلاغه(ابن ابی الحدید) ج 1 ، ص 316
8- پيامبر صلى الله عليه و آله:
إِيَّاكُمْ وَ الْحَسَدَ فَإِنَّهُ يَأْكُلُ الْحَسَنَاتِ كَمَا تَأْكُلُ
النَّارُ الْحَطَب
از حسادت بپرهيزيد، زيرا حسد نيكى ها را مى خورد چنان كه آتش
هيزم را مى خورد.
جامع الأخبار(شعیری) ص
159
9- امام على عليه السلام:
لِلّهِ دَرُّ الحَسَدِ ما اَعدَلَهُ ! بَداَ بِصاحِبِهِ فَقَتلَهُ؛
آفرين بر حسادت ! چه عدالت پيشه است ! پيش از همه صاحب خود را
مى كشد.
شرح نهج البلاغه(ابن
ابی الحدید)
ج 1 ، ص 316 - ارشاد القلوب(دیلمی) ج 1 ، ص 129
10- امام صادق عليه
السلام:
سِتَّةٌ لا تَكونُ فِى مُؤمِنِ : اَلعُسرُ وَ النَّكَدُ وَ الحَسَدُ
وَ اللَّجاجَةُ وَ الكَذِبُ وَ البَغىُ؛
شش (صفت) در مؤمن نيست: سخت گيرى، بى خيرى، حسادت، لجاجت،
دروغگويى و تجاوز.
تحف
العقول ص 377
11- امام على عليه السلام:
اَلحَسَدُ يُضنِى الجَسَدَ ؛
حسد، بدن را فرسوده و عليل مى كند.
تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 301 ، ح
6833
12- امام على عليه السلام:
الثَّنَاءُ بِأَكْثَرَ مِنَ
الِاسْتِحْقَاقِ مَلَقٌ وَ التَّقْصِيرُ عَنِ الِاسْتِحْقَاقِ عِيٌّ
أَوْ حَسَد
تعريف بيش از استحقاق، چاپلوسى و كمتر از
استحقاق، از ناتوانى در سخن و يا حسد است.
نهج البلاغه(صبحی
صالح) ص 535 ، ح 347
13- امام
صادق عليه السلام:
إِنَّ المُؤمِنَ يَغبِطُ وَ لا يَحسُدُ وَ المُنافِقُ يَحسُدُ وَ لا يَغبِطُ؛
مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.
(غبطه آن است كه آرزو كنى آنچه ديگرى دارد، داشته باشى بدون اينكه آرزوى نابودى
نعمت ديگرى را داشته باشى و حسد آن است كه بخواهى نعمتى را كه ديگرى دارد، نداشته
باشد).
كافى(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 307، ح 7
14- پيامبر صلى الله عليه و آله:
رَأَى مُوسَى علیه السلام رَجُلًا عِنْدَ
الْعَرْشِ فَغَبَطَهُ بِمَكَانِهِ فَسَأَلَ عَنْهُ فَقَالَ كَانَ لَا يَحْسُدُ
النَّاسَ عَلى ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِه
حضرت موسى عليه السلام مردى را نزد عرش ديد و به جايگاه او غبطه خورد و در مورد او
سؤال كرد. به او گفته شد كه او به آنچه خداوند از فضل خود به مردم داده است حسد
نمى برد.
روضة الواعظين(ط-القدیمة) ص 424
15- امام على عليه السلام:
الْحِرْصُ وَ الْكِبْرُ وَ الْحَسَدُ دَوَاعٍ
إِلَى التَّقَحُّمِ فِي الذُّنُوب
حرص و تكبّر و حسادت، انگيزه هاى فرورفتن در گناهانند.
نهج البلاغه(صبحی
صالح) ص 541 ، ح 377
16- امام حسن عسکری علیه السلام:
التَّواضُعُ نِعمَةٌ لا یُحسَدُ عَلیها؛
تواضع و فروتنی نعمتی است که بر آن حسد نبرند.
تحف العقول ص489
17- امام
صادق عليه السلام:
اِنَّ صاحِبَ الدّينِ فَكَّرَ فَـعَـلَـتهُ
السَّكينَةُ وَ استَـكانَ فَـتَواضَعَ وَ قَنِعَ فَاستَغنى وَ رَضىَ
بِما اُعطىَ وَ انفَرَدَ فَكُفىَ الخوانَ وَ رَفَضَ الشَّهَواتِ
فَصارَ حُرّا وَ خَلَعَ الدُّنيا فَتَحامَى الشُّرورَ وَ اطَّرَحَ
الحَسَدَ فَظَهَرتِ المَحَبَّةُ وَ لَم يُخِفِ النّاسَ فَـلَـم
يَخَفهُم وَ لَم يُذنِب اِلَيهِم فَسَلِمَ مِنهُم وَ سَخَت
نَفسُهُ عَن كُلِّ شَىءٍ ففازَ وَ استَكمَلَ الفَضلَ وَ
اَبصَرَ العافيَةَ فَاَمِنَ النَّدامَةَ؛
آدم ديندار چون مى انديشد، آرامش بر جان او حاكم
است. چون خضوع مى كند متواضع است. چون قناعت مى كند، بى نياز است. به
آنچه داده شده خشنود است. چون تنهايى را برگزيده از دوستان بى نياز
است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است. چون دنيا را فرو گذارده از
بدى ها و گزندهاى آن در امان است. چون حسادت را دور افكنده محبتش آشكار
است.مردم را نمى ترساند پس از آنان نمى هراسد و به آنان تجاوز نمى كند
پس از گزندشان در امان است. به هيچ چيز دل نمى بندد پس به رستگارى و
كمال فضيلت دست مى يابد و عافيت را به ديده بصيرت مى نگرد پس كارش به
پشيمانى نمى کشد.
امالى (مفيد) ص 52، ح 14
18-پيامبر صلى الله عليه و آله:
أَ لَا أُخْبِرُكُمْ
بِأَبْعَدِكُمْ مِنِّي شَبَهاً قَالُوا بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ
قَالَ الْفَاحِشُ الْمُتَفَحِّشُ الْبَذِيءُ الْبَخِيلُ الْمُخْتَالُ
الْحَقُودُ الْحَسُودُ الْقَاسِي الْقَلْبِ الْبَعِيدُ مِنْ كُلِّ
خَيْرٍ يُرْجَى غَيْرُ الْمَأْمُونِ مِنْ كُلِّ شَرٍّ يُتَّقَى.
آيا شما را از كم شباهتترينتان به خودم آگاه
نسازم؟ عرض كردند: چرا، اى رسول خدا! فرمودند: زشتگوىِ بى آبروىِ بى
شرم، بخيل، متكبر، كينه توز، حسود، سنگدل، كسى كه هيچ اميدى به خيرش و
امانى از شرش نيست.
كافى(ط-الاسلامیه) ج 2، ص 291، ح 9
19-
امام صادق عليه السلام:
إِيَّاكُمْ أَنْ يَحْسُدَ
بَعْضُكُمْ بَعْضاً فَإِنَّ الْكُفْرَ أَصْلُهُ الْحَسَد
از حسـد ورزى به یکـدیگـر بپـرهیزیـد، زیـرا ریشه کفـر، حسـد است.
کافی(ط-الاسلامیه) ج 8، ص 8 - تحف العقول ص 315
20-
امام صادق عليه السلام:
اصولُ الکُفرِ ثَلاثَهٌ الحِرصُ وَ
الاِستِکبارُ وَ الحَسَدُ؛
ریشه های کفر سه چیز
است:حرص و بزرگ منشی نمودن و حسد ورزیدن.
کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ،
ص 289 ، ح 1- امالی(صدوق) ص 419 ، ح 7 - خصال ص 90 ، ح 28
21-
امام صادق عليه السلام:
آفَةُ الدِّینِ الحَسَدُ وَ العُجبُ وَ
الفَخرُ؛
آفت دینداری حسد و خودبینی و فخر فروشی است.
کافی(ط-الاسلامیه) ج2 ،
ص 307 ، ح 5
