غمزه دوست
جــــــــز سر كوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جايى
در سرم
نيست، بجز خاك درت سودايى
بـــــــر در ميكـــــــــده و بتكــــــــــده و مسجد و دير
سجــــده
آرم كه تو شايد، نظرى بنمايى
مشكلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شيخ
غمـــــزه
اى تا گره از مشكل ما بگشايى
اين همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درويش نمود
جلــــــــوه
اى تا من و ما را ز دلــم بزدايى
نيستم، نيست، كه هستى همه در نيستى است
هيچم و
هيچ كـــــه در هيچ نظــر فرمايى
پـــــى هـــــر كس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب
نشنيدم
طــــــــرب از شــــاهد بزم آرايى
عـــــــاكف درگـــــــــــه آن پرده نشينم، شب و روز
تا به
يك غمزه او، قطـــــره شود دريايى
|