|
جــــــــز سر كوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جايى در سرم نيست، بجز خاك درت سودايى بـــــــر در ميكـــــــــده و بتكــــــــــده و مسجد و دير سجــــده آرم كه تو شايد، نظرى بنمايى مشكلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شيخ غمـــــزه اى تا گره از مشكل ما بگشايى اين همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درويش نمود جلــــــــوه اى تا من و ما را ز دلــم بزدايى نيستم، نيست، كه هستى همه در نيستى است هيچم و هيچ كـــــه در هيچ نظــر فرمايى پـــــى هـــــر كس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب نشنيدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرايى عـــــــاكف درگـــــــــــه آن پرده نشينم، شب و روز تا به يك غمزه او، قطـــــره شود دريايى
|