ساغر فنا
تـــا در جهــــــان بــــــود اثر، از جــــاى پاى تو
تا
نغمــــهاى بــــود به فلك، از نداى تو
تا ساغر است و مستى و ميخوارگى و عشق
تا مسجد است و بتكـده و دير، جاى تو
تــــــا هست رنگــــــى، از سخــــن دلــپذير تو
تا هست بويـــــى، از تو و از مدّعاى تو
تـــــا هست واژه اى ز تــــــو در بين واژه هـــا
تا هست
رونقــــى ز تو و گفته هاى تو
هـرگز نه آنچه در خور عشق است و عاشقى
تا يك نشــــــــــانهاى نبود، از فناى تو
|