صاحب درد
مــــا زاده عشقيم و فــــــــــزاينده درديم
بــــــــا مدّعىِ
عاكفِ مسجد، به نبرديم
با مـــــــــدعيان، در طلبش عهد نبستيم
با
بــــــــىخبران، ســازش بيهوده نكرديم
در آتش عشق تــــــو، خليلانه خــــزيديم
در
مسلخ عشــــــــّاق تو، فرزانه و فرديم
در ميكده با مىزدگان، بيهش و مستيم
در بتكــــده با بت زده، همعهد چو مرديم
در حلقه خود باختگان، چون گل سرخيم
در
جــــــرگه زالـــــــوصفتان، بـا رخِ زرديم
در زمــــــــره آشفته دلان، زار و نـــزاريم
در
حوزه صـــــــاحبنظران، چون يخ سرديم
با صوفـــى و درويش و قلندر به ستيزيم
با
مــــــى زدگان، گمشدگان، باديه گرديم
بــــــا كس ننماييم بيان، حال دل خويش
ما خانه به دوشان، همگى صاحب درديم
|