در هواى دوست
من در هواى دوست، گذشتم ز جان خويش
دل از وطــــــن بريدم و از خاندان خويش
در شهر خـــــويش، بود مرا دوستان بسى
كردم جـــدا، هواى تو از دوستان خويش
من داشتم به گلشن خـــــــود، آشيانهاى
آواره كــــرد عشق توام ز آشيان خويش
مىداشتم گمان كه تــــو
با من وفا كنى
ورنه،
برون نمىشدم از بوستان خويش
|