|
من در هواى دوست، گذشتم ز جان خويش دل از وطــــــن بريدم و از خاندان خويش در شهر خـــــويش، بود مرا دوستان بسى كردم جـــدا، هواى تو از دوستان خويش من داشتم به گلشن خـــــــود، آشيانهاى آواره كــــرد عشق توام ز آشيان خويش مىداشتم گمان كه تــــو با من وفا كنى ورنه، برون نمىشدم از بوستان خويش
|