آقای روحانی گفتهاند: حضرت رسول (ص) شلاق
نداشت، او امید میداد، راه حق را نشان میداد و البته انذار میکرد.
تا چه حد درست است؟
آن چه ایشان در « همایش بیمه سلامت همگانی » در خصوص اسلام و سنت
الرسول صلوات الله علیه و آله گفتند [که البته ربطی به موضوع همایش
نداشت]، به اسلام نیز ربطی ندارد و به نظر میرسد باورها، اعتقادات،
دانش، بینش و حتی اوهام و تمایلات خود را نسبت به اسلام عزیز بیان
نمودهاند.
الف – دقت نمایید که در میان مدعیان اندیشهی اسلام انقلابی و خط امام
و ولایت، دیدگاههای متفاوتی وجود دارد که سبب پیدایش جریانات متفاوت
فکری نیز شده است و یکی از این دیدگاهها، فقط واعظ و ناصح فرض نمودن
ولایت و بالتبع حکومت و حاکم اسلامی میباشد.
ب – البته که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، مبشر و منذر بودند.
نه بگویند: این که فقط امید میداد و البته گاهی هم انذار مینمود و با
قطعیت اضافه کنند که شلاق نداشت. چنان چه خداوند متعال در چند آیه
تصریح نموده است که تو را شاهد، مبشر و منذر فرستادهایم و در آیات
دیگر نیز دستور به امر به معروف، نهی از منکر و مقابله با هر گونه
انحراف، ظلم، فسق، فساد و فجور داده است.
ج – شاید آقای روحانی گمان کردهاند که این تنها مسئولیت ایشان بوده و
یا خیال کردهاند که امید دادن، بشارت و انذار، فقط لفظی و کلامی است؛
که البته اگر چنین باشد، هیچ اثری ندارد. بلکه باید زمینههای عملی
امید، بشارت و انذار نیز مساعد گردد، شرایط اطاعت از اوامر الهی فراهم
گردد و مردم به زور حکام، فاسقین و فاسدین به زور به جهنم هول داده
نشوند.
از این رو ایشان تشکیل حکومت دادند. هم قرآن داشتند، هم رحمت داشتند،
هم موعظه و نصیحت داشتند، هم امید شفاهی و عملی میدادند و هم بشارت و
انذار لفظی و عملی مینمودند ... و هم جنگ، صلح، قضاوت، شمشیر و شلاق
داشتند. و اگر قرار بود نداشته باشند، اصلاً حکومت تشکیل نمیدادند و
فقط وعظ مینمودند.
د – هم چنین است سیرهی عملی امیرالمؤمنین علیه السلام، چه در عصر وحی
و چه در زمان حاکمیت بر حکومت اسلامی.
امیرالمؤمنین، امام علی علیهالسلام، «امام الرحمة» بودند. نماز شب و
گریههای شبانه و ضجههای «الهی ..» داشتند، که کمتر کسی توفیق آن را
دارد – معدن علم، باب علم نبوی و مخزن وحی بودند - هم چنین رسیدگی
حکومتی و شخصی به فقرا و ضعفا و یتیمان و درماندگان داشتند که کمتر
دولتمردی به این توفیقات میرسد، اما جای دوست و دشمن خالی بود که برق
و ضرب شمشیر و بیتعارفی ایشان در اجرای حدود اسلامی را نیز ببینند و
باور کنند و دیگر نگویند: «شلاق نداشت».
ﻫ – دین (به ویژه اسلام که دین الهی و کامل است)، شامل دو بخش «اعتقادی
و عملی» میباشد. لذا شارع مقدس، احکام را برای عملی شدن بیان نمود.
خداوند در تبیین احکام امر و نهی کرده است و نه صرفاً نصیحت. پس پیامبر
عظیمالشان (ص) نیز به اجرای احکام الهی قیام نموده و عمل کرده است، نه
این که صرفاً موعظه و نصیحت نموده و بشارت و انذار دهد.
و – اگر خداوند متعال فرمود: با اطاعت و تبعیت از رسولش (ص) قیام به
قسط کنید – تحت ولایت و قیمومیت دشمنان خدا و خودتان نروید – با کفار
شدید و بین خودتان با مرحمت باشید - با کفار و ظالمینی که میخواهند
سلطهی طاغوتی بر شما یابند و یا شما را از سرزمینهایتان اخراج کنند
و یا آن که به جرم «لا إله الا الله» گفتن، شما را بکشند، باید بجنگید
– اگر فرود: با فتنهگران مقابله کنید و شدت عمل داشته باشید – راه فسق
و فساد را ببندید و ...؛ اینها همه عملی است و برای اجرا فرموده است و
نه برای نصیحت.
ز – بدیهی است که قانون هر چه باشد، (چه حق و چه باطل)، ضمانت اجرایی
میخواهد و ضمانت آن نیز تنبیه متجاوز و متخطی است. در این اصل، فرقی
ندارد که قوانین ماسونی باشد یا صهیونیستی و یا الهی و اسلامی. پس قطعاً
ایشان نیز قانون الهی را اجرا میکردند و متخطی را نیز تنبیه میکردند.
که اگر چنین نبوده و نباشد، جامعه به هرج و مرج و آنارشیسم سوق مییابد.
نتیجه:
همانطور که در ابتدا بیان گردید، این مطالب ایشان، نگاه، باور و آمال
خودشان است و هیچ ربطی به اسلام و نیز سنت و سیرهی نبوی صلوات الله
علیه و آله ندارد. پناه میبریم به خدای منّان.
منبع:x-Shobhe
|