سیاسی/شبهه123

الف - این که چه کسی چه سخنی و حتی چه افترا یا اهانتی را قبول دارد، نیازی به پاسخ ندارد؛ چرا که دیدگاه اوست که مبتنی بر سطح دانش، بینش و گرایشات خودش می‌باشد. اوست که باید دلایلی برای عقل خودش و برای خدا داشته باشد و آثار عقاید، گرایشات و عملکردش در دنیا و عقبی به خودش بر می‌گردد. برخی حتی خدا و پیامبر صلوات الله علیه و آله را منکرند و هر دروغ و حتی افترایی را در مقابل آن ذوات مقدس می‌پذیرند، چه رسد به مقام معظم رهبری یا ... ! مگر نه این است که آیات متفاوتی در قرآن کریم به دروغ بستن و افترا به ذات اقدس الهی، پیامبرانش و قرآن کریم تصریح دارد:

«إِنَّ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللّهِ لاَ يَهْدِيهِمُ اللّهُ و َلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ * إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللّهِ و َأُوْلـئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ»

ترجمه: مسلّما كسانى كه به آيات و دلايل روشن خدا ايمان نمى ‏آورند خدا آنها را هدايت نخواهد كرد و براى آنها عذابى دردناك است * تنها كسانى دروغ ‏پردازى مى ‏كنند كه به آيات خدا ايمان ندارند و آنان خود دروغگويانند.

انسان عاقل، مکلف است که اولاً هر سخنی را بدون مدرک، دلیل و سند نپذیرد، ثانیاً بصیر نیز باشد، ثالثاً پیرو هوای نفس نگردد و رابعاً خود را نسبت به هر گونه موضع‌گیری مسئول بداند و باور کند که آثارش در دنیا بر خودش مترتب می‌شود و در آخرت نیز پاسخگو خواهد بود.

ب – اما این که «نباید دنبال خودروی آقا راه بیافتیم»؛ چه کسی گفته که «باید راه بیافتیم» که ایشان می‌گویند: «نباید راه بیافتیم»؟! و اساساً بر چه اساسی برای چگونگی ابراز محبت مردم «باید و نباید» تعیین می‌کنند؟! یک موقع خدا گفته است که فلان گرایش و گرویدگانش را دوست نداشته باشد، یا به دنبال فلان شخص و فلان جریان راه نیافتید و آنها را تبعیت نکنید، خُب این یک بیان روشن و منطبق با عقل و فطرت است و برای همگان حجّت است و می‌تواند این «باید و نباید» را به دیگران متذکر گردند؛ اما یک موقع نظر شخصی ایشان است، خُب می‌توانند طبق نظر خود عمل کنند، اما نمی‌توانند بگویند: «مردم نباید ...»! برای مردم خداوند متعال تعیین و تکلیف می‌نماید نه دیگران.

*- بدیهی است که مردم اگر دلشان بخواهد، راه می‌افتند و اگر دلشان نخواهد راه نمی‌افتند و معلوم است که این خواست و راه افتادن، برخی را آزار می‌دهد.

*- دقت شود که عموم مردم ما، نه تنها بسیار بصیر هستند، بلکه مهربان و قدردان نیز هستند و این اختصاص به مقام معظم رهبری ندارد، چنان چه به استقبال میهمان رفته و او را بدرقه نیز می‌نمایند.

حال اگر مقام معظم رهبری برای دیدار از مردم شهر یا روستایی به منطقه‌ای سفر کردند و مردم نیز به خاطر عشق، علاقه، ارادت و اخلاص متقابلی که نسبت به ایشان دارند به استقبال رفتند، چه کسی می‌تواند بگوید «نباید بروند»؟!

*- شدت با کفار و رحمت بین خود، از صفات مؤمنین و اصحاب راستین حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله می‌باشد، چنان چه فرمود: «مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ و َالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ» و برترین تجلی این صفت، در رابطه محبت و مودّت بین «امام و امت» می‌باشد و اتفاقاً همین اصل و بروز و ظهور عملی آن است که موجب قوت جامعه اسلامی و نگرانی و نفرت کفار می‌باشد.

ج – اما این که «نباید به ایشان نایب بر حق امام زمان (عج) بگوییم و مگر امام زمان (عج) بیش از چهار نایب داشتند؟»، باید توجه نمود البته که ایشان بیش از چهار نایب داشته و دارند.

باید توجه نمود که اولاً: ایشان در دوران غیبت صغری چهار نایب خاص داشتند و همه فقها در اعصار متفاوت، نواب عام ایشان در دوران غیبت کبری می‌باشند. و ثانیاً پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، علما را ورثه‌ی انبیا خوانده و معرفی کرده است.

بدیهی است که اگر علما و فقها نواب بر حق امام معصومِ هر عصر و زمانی نبودند، ائمه‌ی اطهار علیهم‌السلام نمی‌فرمودند که هر گاه به ما دسترسی نداشتید، یا امام از نظرها و دسترسی‌ها غایب شد، به آنان رجوع نمایید.

امام زمان، حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف که مقام آنان را بالاتر از نایب خاص یا عام بیان داشته و می‌فرمایند: آنها حجت‌اند از ناحیه‌ی من بر شما و من حجتم از ناحیه‌ی خدا بر آنان.

«أَمَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَهُ فَارْجِعوُا فیها إِلى رُواهِ حَدیثِنا، فَإِنَّهُمْ حُجَّتی عَلَیْكُمْ و َأَنَا حُجَّهُ اللّهِ عَلَیْهِمْ» (كمال الدین، ج2، ص484، ح10 - الغیبه، شیخ طوسى، ص291 و ...)

ترجمه: امّا در رویدادهاى زمانه، به راویان حدیث ما (فقها) رجوع كنید. آنان، حجت من بر شمایند و من، حجّت خدا بر آنانم.

پس، تمامی فقهایی که واجد شرایط بیان شده در احادیث و روایات می‌باشند و از جمله مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله العظمی امام خامنه‌ای، نایبان بر حق امام معصوم هستند. لذا امام صادق علیه‌السلام، پس از شمردن ویژگی‌های فقهای واقعی، می‌فرمایند که بر عوام است که از آنان تقلید (پیروی) کنند و البته در خاتمه می‌افزایند که هر عالم و فقیهی از این ویژگی‌ها برخوردار نمی‌باشد:

«فَأَمَّا مَنْ کَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ حَافِظاً لِدِینِهِ مُخَالِفاً عَلَى هَوَاهُ مُطِیعاً لِأَمْرِ مَوْلَاهُ فَلِلْعَوَامِّ أَنْ یُقَلِّدُوهُ وَ ذلِکَ لا یَکونُ إلاّ بَعض فُقهاء الشّیعة» (وسائل الشیعه، ج 27، ص 131)



ترجمه: از فقها آن کس که پرهیزکار و حافظ دین و مخالف هوای نفس و مطیع اوامر و احکام خدا باشد، عامّه مردم باید از او تقلید نمایند و کسی چنین نیست (دارای این ویژگی‌ها نمی‌باشد)، مگر بعضی از فقهای شیعه.

منبع:x-Shobhe