سیاسی/شبهه109

این سؤال که مدت‌ها مطرح بود و پس از انتخابات نیز مجدداً توسط برخی رسانه‌ها و سایت‌ها مطرح می‌شود، با توجه به آن چه در فتنه 88 گذشت، پاسخ‌های روشنی دارد، منتهی روش تبلیغی در سیاست‌‌های انحرافی و نیز وابسته این است که بسیار متکبرانه و متوقعانه، بدون این که به روی‌شان بیاورند که اصلاً قضیه چه بوده، چه شده و چه کردنده‌اند، طلب‌کارانه «اگر و مگر» به راه بیاندازند؛ و شما عزیزان باید متوجه و بصیر باشید که فریب شعارها، کیدها و دوام فتنه‌ها را نخورید.

این سیاستِ به فراموشی سپردن اهداف، عملکرد و خیانت سران و اصحاب فتنه تا آنجا رخنه کرده و فرافکنی شده و می‌شود که مقام معظم رهبری در دیدار دانشجویان بدان متذکر شده و فرمودند:

«من خواهش می‌كنم اگر چنانچه مسائل سال ۸۸ را مطرح ميكنيد، مسئله‌ى اصلى و عمده را در اين قضايا مورد نظر و در مدّ نگاهتان قرار دهيد؛ آن مسئله‌ى اصلى اين است كه يك جماعتى در مقابل جريان قانونى كشور، به شكل غير قانونى و به شكل غير نجيبانه ايستادگى كردند و به كشور لطمه و ضربه وارد كردند؛ اين را چرا فراموش ميكنيد؟ البته ممكن است در گوشه و كنار يك حادثه‌ى بزرگ زد و خوردهائى انجام بگيرد كه انسان نتواند ظالم را از مظلوم تشخيص دهد؛ يا يك نفر در موردى ظالم، در موردى مظلوم باشد؛ اين كاملاً امكان‌پذير است؛ اما در‌پذير است؛ اما در اين قضايا، مسئله‌ى اصلى گم نشود. خب، در انتخابات سال ۸۸، آن كسانى كه فكر ميكردند در انتخابات تقلب شده، چرا براى مواجهه‌ى با تقلب، اردوكشى خيابانى كردند؟ چرا اين را جواب نميدهند؟ صد بار ما سؤال كرديم؛ نه در مجامع عمومى، نخير، به شكلى كه قابل جواب دادن بوده؛ اما جواب ندارند. خب، چرا عذرخواهى نميكنند؟ در جلسات خصوصى ميگويند ما اعتراف ميكنيم كه تقلب اتفاق نيفتاده بود. خب، اگر تقلب اتفاق نيفتاده بود، چرا كشور را دچار اين ضايعات كرديد؟ چرا براى كشور هزينه درست كرديد؟ اگر خداى متعال به اين ملت كمك نميكرد، گروه‌هاى مردم به جان هم مى‌افتادند، ميدانيد چه اتفاقى مى‌افتاد؟ مى‌بينيد امروز در كشورهاى منطقه، آنجاهائى كه گروه‌هاى مردم مقابل هم قرار ميگيرند، چه اتفاقى دارد مى‌افتد؟ كشور را لب يك چنين پرتگاهى بردند؛ خداوند نگذاشت، ملت هم بصيرت به‌خرج دادند. در قضاياى سال ۸۸، اين مسئله‌ى اصلى است؛ اين را چرا فراموش ميكنيد؟ درباره‌ى حادثه‌ى سال ۷۸ هم ما حرف زياد داريم؛ آن هم داستان ديگرى است. 1392.5.6»

الف – پس، با توجه به اهداف و آن چه که کردند، از اردوکشی خیابانی و غیر قانونی به ادعای واهی تقلب در انتخابات و کشاندن نظام به پرتگاه گرفته تا همسویی و همکاری با تمامی جناح‌های ضد اسلام، ضد انقلاب، ضد کشور و ضد ملت، چون منافقین، سلطنت‌طلب‌ها، بهایی‌ها، کومله ... و تا مساعد نمودن زمینه و ایجاد امید برای دشمنان خارجی چون اوباما، نتانیاهو، کوردن، مرکل، سارکوزی ... (که همه پیام فرستادند و کسی هم اظهار برائت نکرد) و خلاصه تا آدم‌کشی و به آتش کشیدن مساجد و معابر و اموال مردم و...، مجرم بودن آقایان موسوی، کروبی و تمامی همسویان و حامیان مستقیم و غیر مستقیم [هر کدام به تناسب خود] چنان واضح، مبرهن، روشن و مستند است که دیگر «اگر و مگر» ندارد، مگر این که کسی بگوید من در آن زمان کودکی ده ساله یا کمتر بودم و نمی‌دانم چه شده است و پس از آن نیز هیچ اخبار یا گزارشی را ندیده، نشنیده و نخوانده‌ام؟

ب – حصر یا حبس خانگی نیز مجازات جرم نیست که کسی مدعی شود چرا بدون محاکمه مجازات می‌شوند؟! بلکه یک اقدام مرسوم امنیتی در تمامی قوانین و کشورهاست، برای جلوگیری از ایجاد ناامنی، اختلال، تداوم ارتباط با سفارتخانه‌های خارجی و جاسوسان خارجی و داخلی و کلاً  ایجاد درگیری و فساد بیشتر. این اقدام حتی علیه «متهمین مورد سوء ظن» مرسوم است، چه رسد به محکومین و مجرمین علنی.

ج – تردیدی نیست که رژیم واهمه دارد، اما نه آن واهمه‌ای که شانتاژ می‌کنند، اگر قرار بود این رژیمی که هم چنان متکی بر رأی، خواست و حمایت مردمش است از دو تا پیرمرد بی‌بصیرت و بداخلاق واهمه داشته باشد، از دشمنانی چون امریکا، انگلیس و اسرائیل با اذناب داخلی‌اش و گروهک‌های وابسته با آن همه تروری که کردند واهمه می‌داشت. بلکه واهمه، یک واهمه‌ی منطقی است و باید هم باشد. واهمه از توطئه، واهمه از ایجاد اغتشاش، واهمه از جاده صاف‌کنی برای بیگانگان، واهمه از امنیت مردم، واهمه از تبدیل شدن ایران به سوریه و افغانستان و لبنان، که کم مانده بود این آقایان بی‌بصیرت، مملکت را بدان سو بکشانند و اسباب شادی و سلطه ددمنشان جنایت پیشه و آدمخوار را فراهم کنند و .... لذا اصراری به محاکمه ندارد. لجبازی برای انتقام ندارد، اصراری به مجازات اعدام برای این همه جرم و جنایت ندارد و در نهایت حفظ آرامش در شرایط کنونی را به مصلحت کشور و نظام می‌داند.

دقت کنید که ایجاد ناآرامی، با اندک جمعیتی ممکن است و این دلیل بر طرفدار داشتن مخالفین نمی‌باشد. حتی اگر یک میلیون نفر به خیابان بریزند و از آنها فقط ده هزار نفر گروهکی باشند و مابقی یا فریب خورده، یا سطحی‌بین و زودباور و یا به مقاصد دیگری آمده باشند، اغتشاش ایجاد می‌شود. حتی اگر 5 میلیون طرفدار داشته باشند، تازه یک دهم جمعیت 50 میلیونی است که در انتخابات شرکت می‌کنند. پس نباید فریب این ضد تبلیغ‌های را خورد و البته نباید تعارف داشت.

د – ممکن است برخی از رجال سیاسی، در فرصت‌های مناسب، به خاطر بی‌بصیرتی، در دست گرفتن مقطعی اذهان عمومی، یا حتی منافع شخصی و سیاسی و حزبی، یا خدایی نکرده از روی غرض و مرض قلبی علیه این نظام، مردم و کشور، شیطنت‌هایی بکنند، اما شک نداشته باشید که مردم با کسی تعارف و شوخی ندارند و اگر لازم باشد، 9 دی دیگری و البته شدیدتری خلق می‌کنند.

منبع x-shobhe