(و
يتم نعمته عليك و على آل يعقوب ) -
راغب در مفردات خود گفته: (نعمه
) - به كسر حرف اول و فتح دوم - به
معناى حالت خوش است. و (بنا النعمه
) به معناى بناى حالت و هياتى است
كه انسان به خود مى گيرد، مانند (جلسه: حال نشستن
) و يا(ركبه: حالت سواره
).
و اما (نعمه
) - به فتح حرف اول و سكون دوم - به
معناى تنعم است، و ساختمانش صيغه مره از فعل است، مانند
(ضربه
) كه به معناى (يك
بار زدن ) است و همچنين
(شتمه
) (يك بار دشنام دادن
) و نعمت مرجنس را باشد يعنى شامل
كم و زياد مى شود.
سپس اضافه مى كند: انعام به معناى رساندن احسان به غير است، و به كار نمى رود
مگر در موردى كه آن شخص دريافت كننده انعام از جنس ناطقين (جن و انس و ملك )
باشد، براى اينكه هيچوقت گفته نمى شود كه فلانى بر اسب خود انعام كرد، ولى گفته
مى شود: (انعمت عليهم
) و
(و اذ تقول للذى انعم اللّه عليه و انعمت عليه
). و كلمه
(نعماء)
در مقابل (ضراء)
به معناى شدايد است.
و (نعيم
) به معناى نعمت بسيار است، و لذا
خداوند بهشت را با اين كلمه توصيف كرده و فرموده:
(فى جنات النعيم ) و
(جنات النعيم
)، و
(تنعم ) به معناى
تناول چيزى است كه در آن نعمت و خوشى است، گفته مى شود:
(نعمه تنعيما فتنعم
) يعنى او را تنعيم كرد و متنعم شد،
و زندگيش فراخ و گوارا گرديد. خداى تعالى هم فرموده:
(فاكرمه و نعمه
) و به همين معناست
(طعام ناعم
) و
(جاريه ناعمه ).
بنابراين، در همه مشتقات اين كلمه بطورى كه ملاحظه گرديد يك معنى خوابيده، و
آن نرمى و پاكيزگى و سازگارى است و مثل اينكه ريشه اين مشتقات نعومت باشد، و
اگر مى بينيم كه تنها در مورد انسان استعمال مى شود براى اين است كه تنها انسان
است كه با عقل خود نافع را از ضار تشخيص داده، از نافع خوشش مى آيد و از آن
متنعم مى شود، و از ضار بدش مى آيد و آن را ملايم و سازگار با طبع خويش نمى
بيند، به خلاف غير انسان كه چنين تشخيصى را ندارد، مثلا مال و اولاد و امثال آن
براى يكى نعمت است و براى ديگرى نقمت، و يا در يك حال نعمت است ودر حالى ديگر
نقمت و عذاب.
به همين جهت است كه مى بينيم قرآن كريم عطاياى الهى از قبيل مال و جاه و همسران
و اولاد و امثال آن را نسبت به انسان نعمت على الاطلاق نخوانده، بلكه وقتى
نعمت خوانده كه در طريق سعادت و به رنگ ولايت الهى درآمده آدمى را به سوى خدا
نزديك كند. و اما اگر در طريق شقاوت و در تحت ولايت شيطان باشد البته نقمت و
عذاب است، نه نعمت، و آيات بر اين معنا بسيار است.
بله، اگر در جايى به خدا نسبت داده شود البته نعمت است و فضل و رحمت، چون او
خود خير است و جز خير از ناحيه او افاضه نمى شود، و از موهبت خود نتيجه سوء و
شر نمى خواهد، و چگونه بخواهد با اينكه او رؤ وف، رحيم، غفور و ودود است،
(و ان تعدوا نعمه اللّه لا تحصوها -
و اگر بشماريد نعمت هاى خدا را شمار را به آخر نمى رسانيد)
و اين خطاب در آيه متوجّه تمامى مردم است، يعنى همه شما هم كه دست به دست هم
بدهيد باز به آخر نمى رسيد. و نيز فرموده: (و
ذرنى و المكذبين اولى النعمه و مهلهم قليلا) و نيز فرموده: (ثم اذا خولناه نعمه
منا قال انما اوتيته على علم ).
اين نعمتها كه مورد اشاره اين دو آيه است، و امثال آن، وقتى نعمت است كه به
خدا منسوب گردد و اما اگر به كفران كننده خدا نسبت داده شود براى او نقمت و
عذاب خواب بود، همچنانكه فرمود: (لئن
شكرتم لازيدنكم و لئن كفرتم ان عذابى لشديد).
مراد از اتمام نعمت
و كوتاه سخن، اگر انسان در ولايت خدا باشد تمامى اسبابى كه براى ادامه
زندگيش و رسيدن به سعادت بدانها تمسك مى جويد همه نسبت به او نعمت هايى الهى
خواهند بود، و اگر همين شخص مفروض، در ولايت شيطان باشد عين آن نعمتها برايش
نقمت خواهد شد، هر چند خداوند آنها را آفريده كه نعمت باشند.
حال اگر چنانچه اسباب و وسايل زندگى ناقص باشد و به جميع جهات سعادت در زندگى
وافى نباشد نعمت بودنش مثل كسى است كه مالى دارد و ليكن به خاطر نداشتن امنيت و
يا سلامتى نمى تواند از آن مال آنطور كه مى خواهد و هر وقت و هرجور كه بخواهد
استفاده كند، و در اين حال اگر چنانچه به آن امنيّت و آن سلامت برسد مى گويند
نعمت بر او تمام شد.
پس اينكه در آيه مورد بحث فرموده: (و
يتم نعمته عليك و على آل يعقوب )
معنايش اين مى شود كه: خدا به شما نعمت هايى داده كه با داشتن آن در زندگى
سعادتمند شويد، و ليكن اين نعمت ها را در حق تو و در حق آل يعقوب - كه همان
يعقوب و همسرش و ساير فرزندانش باشند - تكميل و تمام مى كند، همانطور كه يوسف
در خواب خود ديد.
اينكه در اين خطاب يوسف را اصل و آل يعقوب را معطوف بر او گرفته و فرموده:
(عليك و على آل يعقوب
) براى اين است كه با خواب او مطابق
باشد، او در خواب خود را مسجود يعقوب و آل يعقوب ديد، و ايشان را ديد كه در
هيات آفتاب و ماه و ستارگان بر او سجده مى كنند.
تمام شدن نعمت بر خود يوسف به همين بود كه او را حكمت و نبوّت و ملك و عزّت
بداد، و او را از مخلصين قرار داد و بدو تأويل احاديث بياموخت. و تمام شدن آن
بر آل يعقوب به اين بود كه چشم يعقوب را با داشتن چنين فرزندى روشن گردانيده،
او و اهل بيتش را از بيابان و زندگى صحرانشينى به شهر بياورد، و در آنجا در
كاخهاى سلطنتى زندگى مرفهى روزيشان گرداند.
(كما اتمها على ابويك من قبل
ابراهيم و اسحق ) - يعنى نعمت را بر
تو و بر آل يعقوب تمام مى كنيم، نظير تمام كردنمان در حق دو پدرت ابراهيم و
اسحاق، چون آن دو نيز خير دنيا و آخرت را دارا شدند. پس جمله
(من قبل
) متعلق است به جمله
(اتمه).
و چه بسا احتمال داده شود كه ظرف مستقر وصف باشد براى
(ابويك
) و تقدير اين باشد: همانطور كه نعمت را بر دو پدرت كه در قبل مى
زيستند تمام كرد.
(ابراهيم و اسحق
) بدل و يا عطف بيانند براى كلمه
(ابويك
)، و فايده اين سياق و ترتيب،
اشاره و اشعار به اين است كه اين نعمت ها در اين دودمان مستمر و هميشگى بوده و
اگر به يوسف مى رسد به عنوان ارث از بيت ابراهيم و اسحاق و يعقوب است، و از
يعقوب هم به يوسف و از او به بقيه دودمان يعقوب.
معناى آيه اين است: همانطور كه در خواب ديدى خداوند تو را براى خودش خالص
گردانيده، از شرك پاك مى كند تا غير خدا كسى در تو نصيب نداشته باشد، و تأويل
احاديث مى آموزد تا از ديدن حوادث چه در خواب و چه در بيدارى به مال و سرانجام
آن پى ببرى، و نعمت خود را كه همان ولايت الهى است بر تو تمام مى كند و تو را
در مصر جاى داده اهل و دودمان تو را به نزدت مى رساند و ملك و عزّت را بر تو و
پدر و مادر و برادرانت تمام مى كند، همه اينها را بدين جهت مى كند كه او عليم
به بندگان و با خبر به حال آنان است، حكيم است و هر كسى را به هر مقدار كه
استحقاق دارد پيش مى برد، او به حال تو آگاه است و مى داند كه ستمكاران بر تو
تا چه حد مستحق عذابند.
سه نكته درباره شخصيت يعقوب (عليه السلام)، سجده براى
يوسف (عليه السلام)
دقت در آنچه گذشت چند نكته را دست مى دهد:
يكى اينكه، يعقوب هم مانند يوسف از مخلصين بوده، و خدا وى را نيز تأويل
احاديث آموخته، به دليل اينكه در اين آيه يعقوب خبر مى دهد به يوسف كه سرانجام
كار تو چيست، و خوابت چه تأويل ى دارد، و قطعا آنچه گفته از باب گمان و تخمين
نبوده بلكه به تعليم خدايى بوده است.
علاوه، در آنجا كه به حكايت قرآن فرزندان خود را نصيحت كرده چنين فرموده:
(يا بنى لا تدخلوا من باب واحد و
ادخلوا من ابواب متفرقه...) و
دنبالش خداى تعالى در حقش فرموده: (و
انه لذو علم لما علّمناه ولكن اكثر الناس لا يعلمون - و او به خاطر اينكه ما
تعليمش كرده بوديم صاحب علمى بود و ليكن بيشتر مردم نمى دانند).
دليل ديگر اين مدعى اين است كه يوسف - به حكايت قرآن - بعد از آنكه به رفقاى
زندانيش فرمود: (لا ياتيكما طعام
ترزقانه الا نباتكما بتأويل ه قبل ان ياتيكما ذلكما ممّا علّمنى ربى
) اين تعليم الهى را چنين تعليل
كرده: (انى تركت مله قوم لا يؤمنون باللّه و هم بالاخرة هم كافرون و اتبعت مله آبائى ابراهيم و اسحق و يعقوب
ما كان لنا ان نشرك باللّه من شى ء...)
و در آن چنين فهمانيد كه اگر من تأويل هر چيز را مى دانم براى اين است كه
(مخلص
) - به فتح لام - براى خدايم، و اگر براى خدا مخلصم اين
صفت را
بدان سبب دارم كه پيرو پدرانى چون ابراهيم و اسحاق و يعقوبم كه پيغمبرانى نقى
الوجود و سليم القلب بودند، وجودشان پاك و دلهايشان به تمام معنا سالم از شرك
بود. و چون همين علّت كه باعث شد وى داراى علم به تأويل احاديث باشد در پدرانش
نيز بوده اشتراك در علّت ما را ناگزير مى سازد كه بگوييم پدران بزرگوارش،
ابراهيم و اسحاق و يعقوب نيز مخلص بودند، و علم به تأويل احاديث را داشتند.
آيه شريفه (و اذكر عبادنا ابراهيم و
اسحاق و يعقوب اولى الايدى و الابصار انا اخلصناهم بخالصه ذكرى الدار)
نيز مؤ يّد اين مدعى است، چون اين معنا را دست مى دهد كه مسأله علم به تأويل
احاديث از نتايج و فروع اخلاص براى خداى سبحان است.
يعقوب (ع ) و فرزندانش در حقيقت به خدا سجده كرده اند
دوم اينكه، آنچه كه يعقوب (عليه السلام) خبر داد درست مطابق با روياى
يوسف بود، براى اين كه سجده كردن ايشان براى يوسف با اينكه يكى از آنان خود
يعقوب (عليه السلام) است كه از مخلصين است و جز براى خداى واحد سجده نمى كند
خود كاشف از اين است كه ايشان در برابر يوسف، خدا را سجده كرده اند نه اينكه
يوسف را سجده كرده باشند، و در حقيقت يوسف را نظير كعبه قبله خود قرار داده
اند. پس مى فهميم كه نزد يوسف و براى يوسف جز خدا چيز ديگرى نبوده، و همين خود
دليل ديگرى است بر اينكه وى براى پروردگارش از مخلصين - به فتح لام - بوده، و
كسى جز خدا در او شركت نداشته، همچنانكه خودش بدان اشاره كرده و گفته:
(ما كان لنا ان نشرك باللّه من شى ء)
سابقا هم گفتيم كه علم به تأويل احاديث متفرع است بر اخلاص.
از همين جهت است كه يعقوب در تعبير روياى يوسف گفت:
(و كذلك - يعنى همينطور كه خودت را
مسجود آنان ديدى - پروردگارت تو را برمى گزيند و خالص براى خود مى كند و تأويل
احاديث را به تو مى آموزد.
و همچنين ديدن آل يعقوب به صورت آفتاب و ماه و يازده ستاره كه همه اجرام
آسمانيند و در مكان رفيعى قرار داشته نورافشانى مى كنند، و هر يك داراى مدارى
وسيع هستند خود دليل بر اين است كه بزودى آل يعقوب در حيات انسانى سعيد كه
عبارت است از حيات دينى آبادگر دنيا و آخرت داراى مكانتى بلند گشته و از ديگران
ممتاز مى گردند.
و به همين حساب يعقوب گفتار خود را ادامه مى دهد و مى فرمايد:
(و يتم نعمته عليك
) يعنى تنها بر تو، تا از ديگران
ممتاز باشى (و على آل يعقوب
) يعنى بر من و همسرم و فرزندانم،
همانطور كه ما را مجتمع و در صورتى نزديك به هم ديدى
(كما اتمها على ابويك من قبل
ابراهيم و اسحق ان ربك عليم حكيم ).
مقصود از اتمام نعمت بر آل يعقوب عليه السلام
سوم اينكه، منظور از (اتمام
نعمت ) تعقيب ولايت است، به اينكه
ساير نواقص حيات سعيد را نيز برداشته دنيا را ضميمه آخرت كند. و منافات ندارد
كه نسبت اتمام نعمت را به همه آنان دهد، ولى اجتباء و تعليم احاديث را به يوسف
و يعقوب اختصاص دهد، زيرا نعمت كه گفتيم عبارت از ولايت است خود مراتب و درجات
مختلفى دارد، و وقتى اين نعمت به همه نسبت داده مى شود هر يك به قدر نصيب خود
از آن بهره مند مى شوند.
علاوه بر اينكه جايز است امرى را به جمعى نسبت دهيم كه بعضى از آن جمع منتسب به
آن نسبت باشند همچنانكه در آيه (و
لقد آتينا بنى اسرائيل الكتاب و الحكم و النبوه و رزقناهم من الطيبات
) دادن كتاب و حكم و نبوت را به همه
بنى اسرائيل نسبت داده و حال آنكه مختص به ب عضى از بنى اسرائيل بوده، نه همه
آنان، به خلاف روزى دادن از طيبات كه به همه آنان بوده.
چهارم اينكه، يوسف باعث شد كه خداوند نعمت خود را بر همه آل يعقوب تمام كند، و
به همين جهت يعقوب (عليه السلام) هم او را در گفتار خود، اصل حساب كرد و
ديگران را بر او عطف نمود، تا او را از ميان آل خود مشخص كرده باشد. و نيز به
همين جهت بود كه عنايت و رحمت را به پروردگار يوسف نسبت داد و مكرر فرمود:
(ربك
) و نفرمود: (يجتبيك
اللّه ) و يا
(ان اللّه عليم حكيم
). همه اينها شاهدند بر اينكه او در
تمام نعمت بر آل يعقوب اصل بوده، و اما دو پدرش يعنى ابراهيم و اسحاق با تعبير
به تشبيه: (كما اتمها على ابويك من
قبل ابراهيم و اسحق ) از اصالت يوسف
استثناء شدند، و همين تعبير فهماند كه آن دو نيز اصالت داشتند - دقت بفرمائيد.
بحث روايتى (چند روايت درباره رؤياى يوسف (عليه
السلام)
قمى در تفسير خود گفته: و در روايت ابى الجارود از ابى جعفر (عليه
السلام) آمده كه فرمود: تأويل اين رويا اين است كه به زودى پادشاه مصر مى شود
و پدر و مادر و برادرانش بر او وارد مى شوند. شمس، مادر يوسف
(راحيل
) است، و قمر، يعقوب، و يازده ستاره، يازده برادران اويند،
وقتى وارد بر او شدند و او را ديدند خدا را از روى شكر سجده كردند، و اين سجده
براى خدا بود.
و در الدّرالمنثور است كه ابن منذر از ابن عباس در ذيل جمله
(احد عشر كوكب)
آورده كه گفت: اين يازده كوكب، برادران وى و شمس مادرش، و قمر پدرش بود، و
مادر او (راحيل
) يك سوم زيبايى را داشت.
مؤلف: اين دو روايت بطورى كه ملاحظه مى كنيد شمس را به مادر يوسف تفسير مى
كنند و قمر را به پدرش، و اين خالى از ضعف نيست. و چه بسا روايت شده كه آن
زنى كه با يعقوب وارد مصر شد خاله يوسف بود، نه مادرش، چون مادرش قبلا از دنيا
رفته بود، در تورات هم همينطور آمده.
و در تفسير قمى از امام باقر (عليه السلام) روايت آورده كه فرمود: يوسف يازده
برادر داشت، و تنها برادرى كه از يك مادر بودند شخصى به نام
(بنيامين
) بود. آنگاه فرمود: يوسف در سن نه
سالگى اين خواب را ديد و براى پدرش نقل كرد، و پدر سفارش كرد كه خواب خود را
نقل نكند.
مؤلف: و در بعضى روايات آمده كه او در آن روز هفت ساله بوده، در تورات دارد كه
شانزده ساله بوده ولى بعيد است.
و در داستان روياى يوسف روايات ديگرى نيز هست كه پاره اى از آنها در بحث روايتى
آينده خواهد آمد - ان شاء الله.
آيات 7 تا 21 سوره يوسف
|
لقد كان فى يوسف و اخوته ءايت للسائلين (7)
اذ قالوا ليوسف و اخوه احب الى ابينا منا و نحن عصبه ان ابانا
لفى ضلل مبين (8)
اقتلوا يوسف او اطرحوه ارضا يخل لكم وجه ابيكم و تكونوا من بعده
قوما صلحين (9)
قال قائل منهم لا تقتلوا يوسف و القوه فى غيبت الجب يلتقطه بعض
السياره ان كنتم فعلين (10)
قالوا يا ابانا ما لك لا تامنا على يوسف و انا له لنصحون (11)
ارسله معنا غدا يرتع و يلعب و انا له لحفظون (12)
قال انى ليحزننى ان تذهبوا به و اخاف ان ياكله الذئب و انتم عنه
غفلون (13)
قالوا لئن اكله الذئب و نحن عصبه انا اذا لخسرون (14)
فلما ذهبوا به و اجمعوا ان يجعلوه فى غيبت الجب و اوحينا اليه
لتنبئنهم بامرهم هذا و هم لا يشعرون (15)
و جاءو اباهم عشاء يبكون (16)
قالوا يا ابانا انا ذهبنا نستبق و تركنا يوسف عند متعنا فاكله الذئب و
ما انت بمؤمن لنا و لو كنا صدقين (17)
و جاءو على قميصه بدم كذب قال بل سولت لكم انفسكم امرا فصبر جميل
و اللّه المستعان على ما تصفون (18)
و جاءت سياره فارسلوا واردهم فادلى دلوه قال يبشرى هذا غلم و
اسروه بضعه و اللّه عليم بما يعملون (19)
و شروه بثمن بخس درهم معدوده و كانوا فيه من الزاهدين (20)
و قال الذى اشترئه من مصر لامراته اكرمى مثوئه عسى ان ينفعنا او نتخذه
ولدا و كذلك مكنا ليوسف فى الارض و لنعلمه من تأويل الاحاديث و اللّه
غالب ععلى امره و لكن اكثر الناس لا يعلمون (21) |
ترجمه آيات
به راستى كه در سرگذشت يوسف و برادرانش براى پرسش كنان عبرتها است. (7)
آن دم كه گفتند يوسف و برادرش نزد پدرمان از ما كه دسته اى نيرومنديم محبوب
ترند، كه پدر ما، در ضلالتى آشكار است. (8)
يوسف را بكشيد، يا به سرزمينى دور بيندازيدش كه علاقه پدرتان خاص شما شود، و پس
از آن مردمى شايسته شويد. (9)
يكى از ايشان گفت: يوسف را مكشيد اگر كارى مى كنيد او را به قعر چاه افكنيد كه
بعضى مسافران او را برگيرند. (10)
گفتند: اى پدر براى چه ما را درباره يوسف امين نمى شمارى در صورتى كه ما از
خيرخواهان اوييم. (11)
فردا وى را همراه ما بفرست كه بگردد و بازى كند و ما او را حفاظت مى كنيم. (12)
گفت من از اينكه او را ببريد غمگين مى شوم و مى ترسم گرگ او را بخورد و شما از
او غافل باشيد. (13)
گفتند: اگر با وجود ما كه دسته اى نيرومنديم گرگ او را بخورد به راستى كه ما
زيانكار خواهيم بود. (14)
و چون او را بردند و هم سخن شدند كه در قعر چاه قرارش دهند، بدو وحى كرديم كه
آنان را از اين كارشان خبردار خواهى كرد، و آنها ادراك نمى كنند. (15)
شبانگاه گريه كنان پيش پدر شدند. (16)
گفتند: اى پدر ما به مسابقه رفته بوديم و يوسف را نزد بنه خويش گذاشته بوديم پس
گرگ او را بخورد، ولى تو سخن ما را گر چه راستگو باشيم باور ندارى. (17)
و پيراهن وى را با خون دروغين بياوردند، گفت (چنين نيست ) بلكه دلهاى شما كارى
بزرگ را به نظرتان نيكو نموده، صبرى نيكو بايد و خداست كه در اين باب از او
كمك بايد خواست.(18)
و كاروانى بيامد و مامور آب خويش را بفرستادند، او دلوش در چاه افكند و صدا زد:
مژده ! اين غلاميست. و او را بضاعتى پنهانى قرار دادند و خدا مى دانست چه مى
كردند.(19)
و وى را به بهايى ناچيز، درهم هايى چند فروختند كه به فروش وى بى اعتنا
بودند.(20)
آن كس از مردم مصر كه وى را خريده بود به زن خود گفت: منزلت وى را گرامى بدار
شايد ما را سود دهد يا به فرزنديش گيريم. اين چنين يوسف را در آن سرزمين جا
داديم تا تعبير حوادث رويا را تعليمش دهيم كه خدا به كار خويش مسلّط است ولى
بيشتر مردم نمى دانند.(21)
بيان آيات
از اينجا شروع به داستان مى شود، در حقيقت بشارتى كه قبلا داده بود
عنوان مقدمه اى را داشت كه بطور اجمال اشاره به سرانجام قصه مى نمود.
آيات مورد بحث فصل اول داستان را متضمن است، كه همان مفارقت يوسف از يعقوب و
بيرون شدنش از خانه پدر تا پابرجا شدنش در خانه عزيز مصر. البته در خلال اين
احوال، به چاه انداختن برادران، و بيرون شدنش به دست مكاريان، و فروخته شدنش
و حركتش به سوى مصر نيز اشاره دارد.
(براى سائلان،
در داستان يوسف و برادرانش نشانه هايى الهى هست)
|
لقد كان فى يوسف و اخوته آيات للسائلين |
از اين جمله شروع به بيان داستان مى شود، و در اين جمله مى فرمايد: در داستان
يوسف و برادرانش آيات الهيى است كه دلالت بر توحيد او مى كند، و دلالت مى كند
بر اينكه خداى تعالى ولى بندگان مخلص است، و عهده دار امور آنان است تا به عرش
عزّت بلندشان كرده، در اريكه كمال جلوسشان دهد. پس خدايى كه غالب بر امر خويش
است، اسباب را هر طورى كه بخواهد مى چيند، نه هر طورى كه غير او بخواهند، و از
به كار انداختن اسباب آن نتيجه اى كه خودش مى خواهد مى گيرد، نه آن نتيجه اى كه
بر حسب ظاهر نتيجه آن است.
برادران يوسف به وى حسد ورزيده او را در قعر چاهى مى افكنند و سپس به عنوان
برده اى او را به مكاريان مى فروشند و بر حسب ظاهر به سوى هلاكت سوقش مى دهند،
ولى خداوند نتيجه اى بر خلاف اين ظاهر گرفت و او را به وسيله همين اسباب زنده
كرد. آنها كوشيدند تا ذليلش كنند، و از دامن عزّت يعقوب به ذلّت بردگى بكشانند
خداوند با همين اسباب او را عزيز كرد. آنها خواستند زمينش بزنند، خداوند با
همان اسباب بلندش كرد. آنها مى خواستند محبّت يعقوب را از او به خود برگردانند،
خداوند قضيه را به عكس كرد. آن ها كارى كردند كه پدرشان نابينا شد و در اثر
ديدن پيراهن خون آلود يوسف ديدگان رااز دست بداد، خداوند به وسيله همان پيراهن
چشم او را به او برگردانيد، و به محضى كه بشير پيراهن يوسف را آورده به روى
يعقوب انداخت ديدگانش باز شد.
و هم چنين همواره هر كس مى خواست او را آزارى برساند خداوند او را نجات مى داد،
و همان قصد سوء را وسيله ظهور و بروز كرامت و جمال ذات او مى كرد، و در هر راهى
كه او را بردند كه بر حسب ظاهر منتهى به هلاكت و يا مصيبت وى مى شد، خداوند
عينا به وسيله همان راه او را به سرانجامى خير و به ف ضيلتى شريف منتهى نمود.
و به همين معنا است اشاره يوسف كه در مقام معرفى خود براى برادرانش گفت:
(انا يوسف و هذا اخى قد امن اللّه
علينا انه من يتق و يصبر فان اللّه لا يضيع اجر المحسنين
) و نيز در برابر برادرانش به پدر
بزرگوارش گفت: (يا ابت هذا تأويل
روياى من قبل قد جعلها ربى حقا و قد احسن بى اذ اخرجنى من السجن و جاء بكم من
البدو من بعد ان نزع الشيطان بينى و بين اخوتى
) آنگاه وقتى مجذوب جذبه الهى مى شود با تمام وجود والهش به سوى خدا
متوجّه و از غير او روى گردان شده مى گويد: (رب
قد آتيتنى من الملك و علمتنى من تأويل الاحاديث فاطر السموات و الارض انت وليى
فى الدنيا و الاخرة...)
همانطور كه قبلا هم اشاره شد از اينكه فرمود: (در
اين آياتى است براى پرسش كنندگان )
معلوم مى شود جماعتى داستان يوسف (عليه ال سلام ) را از رسول خدا (صلى اللّه
عليه و آله و سلم ) پرسيده، و يا مطلبى پرسيده بودند كه به وجهى ارتباط با اين
داستان داشته و در جوابشان اين سوره نازل شده است.
|
اذ قالوا ليوسف و اخوه احب الى ابينا منا و نحن عصبه ان ابانا لفى ضلال
مبين |
در مجمع البيان گفته: كلمه (عصبه
) به معناى جماعتى است كه درباره
يكديگر تعصّب داشته باشند، و از نظر عدد شامل جماعتى مى شود كه از ده كمتر و از
پانزده نفر بيشتر نباشد، بعضى هم بين دو و چهل نفر را گفته اند، و به هر حال
همانند كلمات، قوم، رهط و نفر، جمعى است كه مفرد ندارد.
جمله (اذ قالوا ليوسف و اخوه احب
الى ابينا من) گفتار فرزندان يعقوب
سواى يوسف و برادر تنى اش مى باشد كه عده شان ده نفر بوده، و به شهادت جمله
(و نحن عصبه
) مردانى نيرومند بوده اند كه رتق و
فتق امور خاندان يعقوب و اداره گوسفندان و اموالش به دست ايشان بوده.
و اينكه گفتند (يوسف و برادرش
) با اينكه او برادر ايشان هم بوده، و همه فرزندان يعقوب بوده اند، خود مشعر به اين است كه يوسف و اين برادرش از
يك مادر بوده، و نسبت به آن ده نفر فقط برادر پدرى بوده اند. و از روايات برمى
آيد كه اسم برادر پدر و مادرى يوسف (بنيامين
) بوده. و از سياق آيات برمى آيد
كه هر دوى آنان اطفالى صغير بوده اند و كارى از آنان ساخته نبوده، و در اداره
خانه يعقوب و تدبير چهارپايان آن جناب مداخله اى نداشته اند.
جمله (و نحن عصبه
) يعنى: و ماده نفر قوى هستيم كه
ضعف بعضى با قوت بعضى ديگر جبران شده. اين جمله حال از جمله قبلى است و بر
حسادت و غيظ و كينه آنان نسبت به پدرشان يعقوب دلالت مى كند، كه ناشى از محبت
بيشتر وى نسبت به آن دو بوده، و به منزله تتمّه تعليل جمله
(ان ابانا لفى ضلال مبين
) است.
مراد پسران يعقوب (عليه السلام) در جمله:
(انّ ابانا لفى ضلال مبين) ضلالت در امر زندگى است نه در دين
پسران يعقوب با جمله (ان
ابانا لفى ضلال مبين ) حكم كردند بر
اينكه پدرشان در گمراهى است، و مقصودشان از گمراهى، كج سليقه گى و فساد روش
است، نه گمراهى در دين.
براى اينكه اولا استدلال ايشان اين معنى را مى رساند، چون در مذاكره خود گفتند
كه ما جماعتى نيرومند و كمك كار يكديگر و متعصب نسبت به يكديگريم، و تدبير شؤ
ون زندگى پدر و اصلاح امور معاش و دفع هر مكروهى از وى بدست ما و قائم به ماست، و يوسف و برادرش دو طفل صغيرند كه كوچكترين اثرى در وضع زندگى پدر نداشته،
بلكه هر كدام به نوبه خود سربارى بر پدر و بر ما هستند، و با چنين وضعى محبت و
توجه تام پدر ما نسبت به آن دو، و اعراضش از ما روش ناصحيحى است، زيرا حكمت و
عقل معاش اقتضاء مى كند كه انسان نسبت به هر يك از اسباب و وسايل زندگيش به قدر
دخالت آن در زندگى اهتمام بورزد، و اما اينكه آدمى تمامى اهتمام خود را از همه
اسباب و وسايل موثر بريده، مصروف چيزى كند كه دست شكسته اى بيش نيست، جز
ضلالت و انحراف از صراط مستقيم زندگى وجه ديگرى ندارد، و اين مسأله هيچ
ارتباطى به دين ندارد، زيرا دين اسباب ديگرى از قبيل كفر به خدا و آيات او، و
مخالفت او امر و نواهى او دارد.
و ثانيا فرزندان يعقو ب مردمى خداپرست و معتقد به نبوت پدرشان يعقوب بوده اند،
به شهادت اينكه گفتند: (و تكونوا من
بعده قوما صالحين ) و نيز در آخر
سوره گفتند: (يا ابانا استغفر لنا
ذنوبن) و نيز به يوسف عرض كردند:
(تاللّه لقد آثرك اللّه علين)
و همچنين كلماتى ديگر كه همه دلالت بر خداپرستى و اعتقاد ايشان به نبوّت پدر مى
كند، و اگر مقصودشان از ضلالت پدر، ضلالت در دين بود با همين گفتار كافر شده
بودند.
علاوه بر اينكه ايشان پدر خود را دوست مى داشته او را احترام و تعظيم مى كرده
اند، و اگر نسبت به يوسف دست به چنين اقدامى زدند باز براى اين بوده كه محبت
پدر را متوجه خود كنند، و لذا به يكديگر گفتند:
(يوسف را بكشيد و يا در زمينى دور دست بيندازيد تا توجّه پدر
خالص براى شما شود.) پس بطورى كه از
سياق آيات برمى آيد پدر را دوست داشته مى خواستند محبّت او را خالص متوجه خود
كنند، و اگر غير اين بود طبعا بايستى اول پدر را از بين مى بردند، نه برادر را.
آرى، مى بايست او را مى كشتند و يا از او كناره گيرى مى كردند و يا بيچاره اش
مى كردند تا محيط زندگى را براى خود محيطى صاف و سالم كنند، آن وقت آسان تر به
كار يوسف مى پرداختند.
از طرفى مى بينيم كه عين همين حرف را پس از چند سال در جواب پدر كه فرموده بود:
(اگر ملامتم نكنيد من بوى يوسف را
مى شنوم ) به ميان آورده و گفتند:
(به خدا تو هنوز در آن ضلالت قديميت
باقى هستى ) و پر معلوم است كه
مقصود ايشان از ضلالت قديمى ضلالت در دين نيست، (چون در قديم چنين سابقه اى از
او نداشتند) بلكه مقصود همان افراط در محبت يوسف و مبالغه بى جا در امر او
بوده.
از آيه مورد بحث و آيات مربوط به آن برمى آيد كه يعقوب (عليه السلام) در
بيابان زندگى مى كرده، و داراى دوازده پسر بوده كه از چند مادر بوده اند و ده
نفر از ايشان بزرگ و نيرومند و كارآمد بوده اند كه آسياى زندگى وى بر محور وجود
آنان مى گشته، و ايشان به دست خود امور اموال و چهارپايان و گوسفندان پدر را
اداره مى كرده اند، و اما آن دو پسر ديگر صغير و دو برادر از يك مادر بوده اند
كه در دامن پدر تربيت مى شدند، و آن دو، يوسف و برادر پدر و مادريش بوده، كه
يعقوب بى اندازه دوستشان مى داشته، چون در جبين آن دو آثار كمال و تقوا مشاهده
مى كرده. آرى، محبت فوق العاده اش بدين سبب بوده، نه از روى هوا و هوس، و
چگونه چنين نباشد و حال آنكه آنان از بندگان مخلص خدا بوده، كه با جملاتى از
قبيل: (انا اخلصناهم بخالصه ذكرى
الدار) مورد مدح خدا قرار گرفته، و
ما سابقا به اين معنا اشاره كرديم.
پس اين محبت و ايثار باعث شده كه غريزه حسد را در ساير برادران برانگيزد و آتش
كينه ايشان را نسبت به آن دو تيزتر سازد، و يعقوب هم با اينكه اين معنا را مى
فهميده مع ذلك در محبت به آن دو مخصوصا به يوسف مبالغه مى كرده و همواره از
ساير فرزندان خود بر جان او مى ترسيده و هيچ وقت نمى گذاشت با او خلوت كنند، و
ايشان را نسبت به وى امين نمى دانست.
همين حركات، بيشتر باعث طغيان خشم و كينه آنان مى شد، به حدى كه يعقوب آثار آن
را در قيافه هاى آنان مشاهده مى كرد. همه اين مطالب از جمله
(فيكيدوا لك كيد)
استفاده مى شود. و خلاصه اين بود تا يوسف آن خواب را ديد و براى پدر تعريف كرد،
نتيجه اين خواب آن شد كه دلسوزى پدر و محبّتش نسبت به او دو چندان شود، لا جرم
سفارش كرد كه روياى خود را مكتوم بدارد، و زنهار داد كه برادرانش را از آن خبر
ندهد، شايد از اين راه او را از كيد ايشان در امان سازد، اما تقدير الهى بر
تدبير او غالب بود.
لا جرم پسران بزرگتر يعقوب دور هم جمع شده، درباره حركاتى كه از پدر نسبت به
آن دو برادر ديده بودند به مذاكره پرداختند، يكى گفت: مى بينيد چگونه پدر به
كلّى از ما منصرف شده و تمام توجهش مصروف آن دو گشته ؟ آن ديگرى گفت: پدر، آن
دو را بر همه ما مقدّم مى دارد با اينكه دو طفل بيش نيستند و هيچ دردى از او
دوا نمى كنند. آن ديگر گفت: تمامى امور زندگى پدر به بهترين وجهى به دست ما
اداره مى شود و ما اركان زندگى او و ايادى فعّال او در جلب منافع و دفع مضار و
اداره اموال و احشام اوييم، ولى او با كمال تعجّب همه اينها را ناديده گرفته،
محبت و علاقه خود را به دو تا بچه كوچك اختصاص داده است و اين رويه، رويه خوبى
نيست كه او پيش گرفته. و سرانجام حكم كردند كه پدر به روشنى دچار كج سليقه گى
شده است.
بيان يكى از مفسرين در توجيه كلام پسران يعقوب:
(انّ ابانا لفى ضلال مبين)
اين بود آن معنايى كه از سياق آيات برمى آيد، و خواننده محترم از همينجا
به اشكالاتى كه به گفته هاى ساير مفسّرين وارد است و به انحرافهاى ايشان در
تقرير معناى آيه متوجه مى شود و ما چند توجيه را از چند مفسر در اينجا نقل مى
كنيم:
توجيه اول: بعضى از مفسّرين گفته اند: حكم ايشان به ضلالت پدرشان از طريق عدل
و مساوات، نادانى و خطاى بزرگى از ايشان بوده، و شايد جهتش اين بوده كه پدر
را از روز اول متهم كرده بودند كه مادر آن دو را بيشتر از مادر ايشان دوست مى
داشته، پس ريشه اين عداوت به مادران مختلف و زوجات متعدد يعقوب منتهى مى شده،
مخصوصا با در نظر داشتن اينكه بعضى از مادران ايشان كنيز بوده اند و همين معنا
سبب شده كه در قضاوت خود گمراه شوند و نتوانند رفتار پدر را حمل بر غريزه
والدين نسبت به فرزندان كوچكتر بكنند بلكه بگويند اين به خاطر علاقه بيشترى است
كه پدر نسبت به مادر آن دو داشته.
مفسّر مذكور سپس گفته: از فوايد اين داستان اين است كه ما نيز عبرت گرفته در
رفتار با اولاد و تربيت ايشان رعايت عدالت را بكنيم، و با زيادى محبت نسبت به
يكى، حسادت ديگران را تحريك نكنيم، و در نتيجه ميان فرزندانمان دشمنى براه
نيندازيم. و نيز در برابر همه يكى را بر ديگران برترى ندهيم، بطورى كه به
شخصيت ديگران اهانت شده پدر را محكوم كنند به اينكه از روى هوا و هوس آن
ديگرى را بيشتر دوست مى دارد. رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) هم از
اينگونه رفتار به هر نحوى كه باشد نهى فرموده، حتى اگر حكمت اقتضاى چنين برترى
و تبعيضى را داشته باشد، مثل اينكه يكى از آنان از نظر مواهب خدادادى مانند
مكارم اخلاق و تقوا و علم و هوش و ذكاوت بر ديگران تفوق داشته باشد.
يعقوب هم كسى نبود كه اين معانى و وظايف برايش پوشيده باشد، بلكه دستورى كه به
يوسف درباره پنهان داشتن رويايش داد خود شاهد بيدارى آن جناب نسبت به اين وظايف
بوده، و ليكن آدمى در برابر غرائز و قلب و روحش چه مى تواند بكند؟ آيا مى
تواند از سلطنتى كه دل و جان آدمى بر اعضاء و جوارحش دارد جلوگيرى نمايد؟ ابدا.
اشكالات كلام مفسر مزبور
و ما در چند جاى كلام او نظر داريم:
1 - اينكه گفت منشاء و ريشه اين اختلاف خانوادگى داشتن زنان مختلف و مخصوصا
كنيزان بوده گو اينكه اين حرف در جاى خود قابل انكار نيست، و حتى در مورد
يعقوب (عليه السلام) هم احتمال مى رود، و ليكن آنچه در قرآن سبب اين اختلاف
معرفى شده غير از اين است. علاوه، اگر سبب منحصر به فرد اين مسأله زنان
متعدّد بود، جا داشت كه برادران يوسف آن برادر ديگرش را هم به چاه مى انداختند،
و تنها به يوسف اكتفا نمى كردند.
2 - اينكه گفت (همين معنا سبب شده
كه در قضاوت خود گمراه شوند و نتوانند رفتار پدر را حمل بر غريزه والدين نسبت
به فرزندان كوچكتر بكنند.) مفاد اين
حرف اين است كه محبت يعقوب نسبت به يوسف از باب رقت و ترحّم غريزى بوده كه هر
پدرى را وادار مى كند بچه هاى كوچك را مادام كه صغيرند بيشتر دوست بدارد، و
وقتى كه بزرگ شد، آن محبت را باز درباره كوچكتر بكار ببرد.
اشكال ما به اين حرف اين است كه رقت و ترحّم درباره بچه هاى صغير را فرزندان
بزرگ هم قبول دارند و هيچ فرزند بزرگى به خاطر آن، پنجه به روى والدين خود نمى
كشد. آرى ما به چشم خود مى بينيم كه اگر احيانا پسر بزرگى به پدر اعتراض كند كه
چرا بيش از همه ما به اين بچه كوچك اهتمام مى ورزى، و خلاصه اين تبعيض قائل
شدن است و روشى عادلانه نيست، پدر در جوابش مى گويد: آخر، اين طفل صغير است
و احتياج بيشترى به ترحّم و رقت دارد، و بايد همه نسبت به او مهر و محبت كنيم
تا بزرگ شود و روى پاى خود بايستد، قطعا آن پسر بزرگتر قانع گشته از اعتراض خود
دست برمى دارد.
و اگر مسأله محبت يعقوب نسبت به يوسف و برادرش از اين باب بوده قطعا پسران
بزرگ وى اعتراض نمى كردند، چون هر يك به نوبه خود چنين محبتى را در ايام طفوليت
از پدر ديده بوده اند و ديگر عيب جويى و مذمت پدر معنا نداشت، بلكه دليلى كه
آورده و گفته بودند: آخر ما نيرومنديم دليل عليه خودشان بود و مى رساند كه
مردمى بسيار گمراهند، چون انتظار دارند با اينكه مردانى قوى هيكل و نيرومندند
باز هم پدر، ايشان را به جاى يوسف صغير ناز كند. پس به همين دليل خود آنان در
اعتراضشان گمراه بودند، نه يعقوب در دوست داشتن بچه هاى خردسال.
علاوه بر اين، آنجا كه با پدر درباره يوسف گفتگو كردند به پدر خود گفتند:
(چرا ما را بر جان يوسف امين نمى
دانى با اينكه ما خيرخواه اوييم ).
و پر واضح است كه اكرام يوسف و در آغوش كشيدنش و مراقبتش و امين ندانستن
برادران نسبت به او امرى است غير از مسأله محبت و رقت و ترحم به خاطر كوچكى،
و هيچ ربطى به آن ندارد.
3- اينكه گفت: (يعقوب هم كسى نبود
كه اين معانى و وظايف برايش پوشيده باشد...)
معناى اين حرف اين است كه عشق و علاقه مفرط يعقوب نسبت به يوسف عقل او را در
كار تربيت اولاد از كار انداخته، و با اينكه ميدانست كه اين عشق و علاقه بر
خلاف عدل و انصاف است و خيلى زود باعث خواهد شد كه در بين فرزندانش بلوايى راه
بيندازد، مع ذلك نمى توانسته خوددارى كند، و حق هم به جانب او بوده، چون مخالفت
عشق و علاقه درونى مقدور انسان نيست.
اشكال اين توجيه اين است كه به كلى اصول مسلم عقلى و نقلى را كه درباره مقامات
انبياء و علماى ربّانى از صديقين و شهداء و صالحين در دست داريم و خلاصه اساس و
مبانى بحث از فضايل اخلاقى را باطل مى سازد. آرى، تخلق به اخلاق فاضله، و
دورى از رذايل نفسانى - كه اصل و اساسش پيروى از هواى نفس است - و ترجيح دادن
رضاى خدا بر هر خشنودى ديگر، امرى است كه از تمامى فرد فرد بشر انتظارش مى رود،
و براى هر كسى از پرهيزكاران كه نفس خود را به دستورات اخلاقى رياضت دهد مقدور
است، آن وقت چگونه مى توانيم آن را درباره انبياء آن هم پيغمبرى مانند يعقوب
(عليه السلام) غير مقدور بدانيم ؟!
شگفتا! اگر اين مقدار از مخالفت هواى نفس از استطاعت انسان بيرون باشد، پس اين
همه تكليف و اوامر و نواهى دينى كه نسبت به آن و نظاير آن شده چه معنايى جز لغو
و گزاف مى تواند داشته باشد؟
علاوه، اين حرف توهين به مقام انبياى خدا و اولياى او، و منحط نمودن مواقف
عبوديت آنان تا درجه مردم متوسط است، كه اسير هواى نفس و جاهل به مقام
پروردگار خويشند، با اينكه خداوند ايشان را به امثال آيه
(و اجتبيناهم و هديناهم الى صراط
مستقيم ) ستوده، و در خصوص يعقوب و
پدران بزرگوارش ابراهيم و اسحاق فرموده: (و
كلا جعلنا صالحين و جعلناهم ائمه يهدون بامرنا و اوحينا اليهم فعل الخيرات و
اقام الصلوه و ايتاء الزكوه و كانوا لنا عابدين
) و نيز در حقشان فرموده: (انا
اخلصناهم بخالصه ذكرى الدار) و خبر
داده كه ايشان را به سوى صراط مستقيمش هدايت فرموده بدون اينكه خبر خود را به
قيدى مقيد ساخته باشد. و نيز فرموده كه ايشان را اجتباء كرده، يعنى جمع آورى
نموده و يك جا خالص براى خود گردانيده. پس انبياء (عليهم السلام ) مخلص - به
فتح لام - براى خداى سبحانند و غير از خدا كسى در آنان بهره و نصيبى ندارد، در
نتيجه اين بزرگواران جز آنچه كه او خواسته، نمى خواهند و او جز حق چيزى
نخواسته، و خشنودى كسى را بر خشنودى او مقدم نمى دارند چه اينكه آن غير خدا،
نفس خودشان باشد و چه ديگران باشند. و خداوند متعال در كلام خود آنجا كه اغواى
بنى آدم را به دست شيطان ذكر كرده مكرر مخلصين را استثناء نموده و فرموده:
(لاغوينهم اجمعين الا عبادك منهم
المخلصين ).
پس حق مطلب اين است كه يعقوب اگر يوسف و برادرش را دوست مى داشته به خاطر آن
پاكى و كمالاتى بوده كه مخصوصا در يوسف به خاطر رويايش تفرّس مى كرده و پيش
بينى مى نموده كه به زودى خداوند او را برخواهد گزيد، و تأويل احاديث تعليمش
خواهد داد، و نعمتش را بر او و بر آل يعقوب تمام خواهد كرد. آرى، منشاء محبت
يعقوب اين بوده نه هواى نفس.
وجوه بى اساس ديگرى كه در اين باره گفته شده است
توجيه دوم: بعضى ديگر از مفسرين گفته اند: مقصود فرزندان يعقوب از
اينكه گفتند (پدر ما در گمراهى
آشكاريست ) همان گمراهى دينى است.
با اينكه گذشت كه سياق آيات كريمه اين معنا را دفع مى كند.
نقطه مقابل اين حرف گفتار عدّه ديگريست كه گفته اند: برادران يوسف از انبياء
بودند، و اگر پدر را به ضلالت نسبت دادند مقصودشان ضلالت در روش زندگى و بى
استقامتى و بى عدالتى در حق فرزندان است. و اگركسى به ايشان اعتراض مى كرد كه
پس اين چه ظلمى بود كه نسبت به برادر و پدر خود مرتكب شدند، جواب مى دهند كه
اين معصيت كوچكى بوده كه قبل از رسيدن به مقام نبوت از ايشان سرزده و بنابراين
كه صدور گناه كوچك را از انبياء قبل از نبوتشان جايز بدانيم اشكالى به پاسخشان
وارد نمى شود.
بعضى ديگر از طرف فرزندان يعقوب چنين جواب داده اند كه ممكن است اين عمل را
وقتى مرتكب شده باشند كه خود صغير و نابالغ بوده اند، و صدور چنين كارها از
اطفال نا بالغ جايز است.
و ليكن همه اين حرفها اوهامى بيش نيست، و آيه
(و اوحينا الى ابراهيم و اسمعيل و اسحق و يعقوب و الاسباط)
كه ظهور دارد در نبوت اسباط، صريح در نبوت برادران يوسف نيست. و حق مطلب اينست
كه برادران يوسف از انبياء نبودند بلكه اولاد انبياء بودند و نسب ت به يوسف حسد
برده گناه بزرگى نسبت به يوسف صديق مرتكب شدند و بعدا هم به درگاه پروردگار خود
توبه كرده صالح شدند، پدر و برادرشان هم كه دو پيغمبر بودند، درباره ايشان
استغفار نمودند همچنانكه از گفتار يعقوب به حكايت قرآن كه در جواب درخواست
ايشان كه گفتند: (يا ابانا استغفر
لنا ذنوبنا انا كنا خاطئين ) گفت:
(سوف استغفر لكم ربى
) و از گفتار يوسف كه بعد از اعتراف
برادرانش به اينكه (و ان كنا
لخاطئين ) گفت:
(يغفر اللّه لكم و هو ارحم الراحمين
) اين معنا استفاده مى شود.
توجيه سوم: بعضى ديگر از مفسرين گفته اند كه برادران يوسف بعد از آنكه يوسف
خواب خود را بر ايشان نقل كرد به وى حسد بردند و يعقوب هم او را نهى كرده بود
از اينكه خواب خود را براى برادرانش تعريف كند.
ولى حق اين است كه برادرانش قبلا هم نسبت به وى حسد مى ورزيدند البته خواب او
باعث طغيان حسدشان شد، و بيان اين جهت گذشت.
گفتگو و مشاوره برادران يوسف (عليه السلام) در مورد
يوسف (عليه السلام) و ازميان برداشتن او
|
اقتلوا يوسف او اطرحوه ارضا يخل لكم وجه ابيكم و تكونوا من بعده قوما
صالحين |
اين قسمت تتمه گفتار برادران يوسف است، و از مشورت دوم مذاكرات ايشان درباره
يوسف حكايت مى كند. شور اول درباره رفتار يعقوب بود كه سرانجام او را محكوم به
ضلالت كردند، و در اين شور گفتگو داشته اند در اينكه چه كنند و چه نقشه اى
بريزند كه خود را از اين ناراحتى نجات دهند، همچنانكه آيه
(و ما كنت لديهم اذ اجمعوا امرهم و
هم يمكرون ) به آن اشاره دارد.
خداوند متن مشورت آنان را در اين سه آيه: (قالوا
ليوسف و اخوه - تا جم له - ان كنتم فاعلين )
ذكر فرموده است. نخست، مصيبتى را كه در مورد يوسف و برادرش دچار آن شده اند
به ميان آورده، كه اين دو كودك تمام توجه يعقوب را از ما به سوى خودشان جلب
كرده دل او را مجذوب خود ساخته اند، بطوريكه ديگر از آن دو جدا نمى شود و هيچ
اعتنايى به غير آن دو ندارد كه چه مى كنند، و اين محنتى است كه فعلا به ايشان
روى آورده و ايشان را به خطر بزرگى تهديد مى كند، و آن اينست كه به زودى
شخصيتشان بكلى خرد شده زحمات چند ساله ايشان بى نتيجه و پس از ساليان عزت،
دچار ذلت و پس از قوت دچار ضعف مى شوند و اين خود انحراف و كج سليقه گى يعقوب
است در روش و طريقه، و اين روش و طريقه اى كه پدر پيش گرفته روشى غلط و طريقه
اى منحرف است.
آنگاه در شور دوم درباره خلاصى خود از اين گرفتارى مذاكره كردند، و هر يك نقشه
اى كه كشيده آن را مطرح كردند يكى گفت كشتن يوسف لازم است. ديگران گفتند بايد
او را به سرزمين دور دستى پرت كرد كه نتواند نزد پدر برگردد، و روى خانواده را
ببيند، و به تدريج اسمش فراموش شود، و توجّهات پدر خالص براى ايشان باشد، و
محبت و علاقه اش در ايشان صرف شود.
در اين شور متفقا راى داده و بر اصل آن تصميم گرفتند، اما در جزئيات آن راى
نهائيشان اين شد كه او را در قعر چاهى بيندازند تا رهگذران و مكاريان او را
گرفته با خود به شهرهاى دور دست ببرند و به كلى اثرش از بين برود.
پس، از اينكه در يكى از دو رايى كه دادند و گفتند:
(اقتلوا يوسف
) با اينكه قبلا ناراحتى از يوسف و
برادرش هر دو داشتند و مى گفتند: (ليوسف
و اخوه احب الى ابينا من) فهميده
مى شود كه يعقوب گو اينكه هر دو برادر را دوست مى داشته، و بيش از ديگران مورد
عنايت و اكرام قرار مى داده، و ليكن نسبت به يوسف علاقه اى مخصوص و محبتى
زيادترى بر برادرش داشته، كه بايد هم مى داشت، زيرا يوسف كسى است كه چنان
خوابى ديد و در عالم رويا به عنايات خاصه الهى و كرامات غيبى بشارت يافت.
علاوه بر اينكه يوسف از آن برادر ديگرش بزرگتر بود، و از نظر برادران خطر او از
آن ديگرى بيشتر و نزديكتر. و بعيد نيست اينكه يوسف را با برادرش اسم بردند
اشاره به اين باشد كه يعقوب، مادر آن دو را دوست مى داشته، و دوستى او بالطبع
باعث محبت بيشتر به فرزندان او شده، و اين باعث شده كه حسد برادران نسبت به آن
دو تحريك و كينه هايشان آتشين گردد.
جمله (او اطرحوه ارض)
حكايت از راى دوم ايشان مى كند، و معنايش اين است كه او را دور كنيد در زمينى
كه ديگر نتواند به خانه پدر برگردد، و اين دست كمى از كشتن ندارد، زيرا بدين
وسيله هم مى شود از خطر او دور شد.
دليل اين استفاده يكى نكره بودن (ارض
) است، و يكى كلمه
(طرح
) است كه به معناى دور انداختن چيزى است كه ديگر انسان به آن
احتياج ندارد، و از آن سودى نمى برد.
و اينكه ترديد در اين دو راى را به ايشان نسبت داده دليل بر اين است كه
اكثريتشان هر دو راى را صحيح دانسته و قبول كردند، و به همين جهت در پياده كردن
يكى از آن دو به ترديد افتادند، تا آنكه يكى كفه نكشتن را ترجيح داده گفت:
(لا تقتلوا يوسف...).
و معناى جمله (يخل لكم وجه ابيكم
) اين است كه يكى از اين دو را
انجام دهيد تا روى پدرتان برايتان خالى شود و اين كنايه است از اينكه محبتش
خالص براى شما شود، و آن مانعى كه محبت پدر را به خود مى كشد و نمى گذارد به
ايشان برسد از ميان برود. گويا وضع ايشان و يوسف و پدر اينطور است كه اگر يوسف
باشد ميان ايشان و روى پدر حائل مى شود و روى پدر را متوجه خود مى كند، و وقتى
اين مانع برطرف شد همه روى پدر را مى بينند، و محب ت و اقبال پدر منحصر در
ايشان خواهد شد.
