حدیث (1)
امام حسين عليهالسلام:
فى
بَيانِ ما يَحدُثُ فى زَمَنِ ظُهورِ المامِ الحُجَّةِ
عليهالسلام : وَ لَتَنزِلَنَّ البَرَكَةُ مِنَ السَّماءِ اِلَى
الرضِ حَتّى اِنَّ الشَّجَرَةَ لَتَقصِفُ مِمّا يَزيدُ
اللّهُ فيها مِنَ الثَّمَرَةِ وَ لَتُوكَلُ ثَمَرةُ الشِّتاءِ
فِى الصَّيفِ وَ ثَمَرَةُ الصَّيفِ فِى الشِّتاءِ وَ ذلِكَ
قَولُهُ تعالى: «وَ لَو اَنَّ اَهلَ القُرى آمَنوا وَ
اتَّقَوا لَفَتَحنا عَلَيهِم بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ
الرضِ وَلكِن كَذَّبُوا»؛
در بيان آنچه هنگام ظهور
امام زمان عليهالسلام رخ مى دهد : بركت از آسمان به سوى زمين فرو
مى ريزد، تا آنجا كه درخت از ميوه فراوانى كه خداوند در آن
مىافزايد، مى شكند. (مردم) ميوه زمستان را در تابستان و ميوه
تابستان را در زمستان مى خورند و اين معناى سخن خداوند است كه: (و
اگر مردمِ آبادى ها ايمان مى آوردند و تقوا پيشه مى كردند،
بركتهايى از آسمان و زمين به روى آنان مى گشوديم، ليكن تكذيب
كردند)
الخرائج و الجرائح ج2 ،ص849