آقا نقل می کردند ( به نقل از کتاب آیت
بصیرت ) :
« پدرم که
مردی مؤمن و مهربان بود به فرزندانش بی احترامی نمی کرد. هیچ گاه آنان
را تنبیه نکرده، کاری را بر آنان تحمیل نمی نمود.
از این رو،
اختیار و انتخاب زندگی را به ما می سپرد و از شغل و حرفه ای که علاقه
داشتیم پرسش می کرد تا به علاقه و شوق ما درباره آینده آگاه شود.
شبی از من سؤال
کرد که به چه کاری علاقه داری؟
از آن جا
که بهترین حرفه در آن روز، کار ظریف روی چوب بود و علاقه ای درونی به
کارهای هنری داشتم به پدرم گفتم: نجاری را دوست دارم.
پدر، نگاهی به من
کرد و گفت: درس خواندن هم خوب است، حاضری برای درس خواندن استخاره کنم؟
قبول کردم.
وضو گرفت، رو به قبله کرد و با چند صلوات و توجه به پروردگار، قرآن را
باز کرد. ناگهان دیدم خنده ای ملیح تمام صورت پدرم را فراگرفت و با
خوشحالی زیادی که از ارادت و عشق به اهل بیت علیهم السلام و سربازی آن
خاندان سرچشمه می گرفت، فرمود: خوب آمد ... برای درس خواندن خوب آمد.
خوب آمدن استخاره، آرامشی بر تمام وجودم
افکند.
از آن لحظه، به این راه مطمئن شدم و به
دنبال آن شوق و علاقه ای بسیار وجودم را فراگرفت، به طوری که سر از پا
نمی شناختم. در این میان، تشویقهای گذشته عالم بزرگوار، مرحوم حاج شیخ
ابوالقاسم قمی ( ره) نیز بسیار کارساز بود. »
در مورد تحصیل در حوزه علمیه قم می
فرمودند:
« در همان
هفت هشت سالگی بودم که حاج شیخ عبدالکریم حائری آمد تا به مشهد برود.
در ایوان طلای ( حرم حضرت معصومه سلام
الله علیها ) نماز می خواند. رفت و در مراجعت توافق شد در قم بماند.
ما در آن سنین در مدرسه رضویه علیه
السلام بودیم. برای خواندن مغنی به مدرسه فیضیه آمدیم. آنوقت درس آشیخ
محمد علی ادیب می رفتیم و اینها همه قبل از آمدن حاج شیخ بود. »
****
« در دوازده
سالگی در امتحان حاج شیخ شرکت کردیم و قبول شدیم. باب حال سیوطی ( از
کتب حوزوی ) که قدری مشکل است و ابوطالب هم در حاشیه آن حرفهایی دارد
برای امتحان معین شد.
حاج شیخ به ما گفت: مطالعه کن! گفتم:
مطالعه نمی خواهد. خیلی خوشش آمد. جالب این بود که شاید جاهای دیگر را
ما به این خوبی بلد نبودیم: باب حال را خوب بلد بودیم.
وقتی بیان کردم حاج شیخ گفت: من نفهمیدم.
کنایه از اینکه دوباره بگو! ما دوباره شروع کردیم به گفتن. امتحان ما
سر و صدایی پیدا کرد.
حاج شیخ خیال کرد ما آدمی هستیم. نمی
دانست ما آنجا را خوب بلدیم، ابوطالب هم چیزهایی دارد که استاد گفته
بود و ما حفظ کرده بودیم. »
« حاج شیخ
حتی یک مرتبه با ما اوقات تلخی نکرد، با اینکه خیلی اذیتش کردیم. تا یک
مسأله ای پیش می آمد وقتی حاج شیخ می آمد می رفتیم پیش حاج شیخ و حاج
شیخ هم جواب می داد. »
می فرمودند:
« وقتی ما
در مدرسه فیضیه و در حجره بودیم با اینکه منزل ما قم بود همین محله ای
که الان هستیم، ولی یکبار حساب کردیم دیدیم یک سال شده است که به منزل
نرفته ایم.
آنقدر سرگرم تحصیل و تدریس بودیم که به
فکر منزل نمی افتادیم و هر وقت پدر و مادر و اقوام می خواستند از ما
دیدنی بکنند به مدرسه می آمدند.
مادرم گاهی می آمد از دور مرا می دید و
می رفت. آنها هم می خواستند ما سرگرم اشتغالات خود باشیم. در این حجره
چند تدریس داشتیم. پدرم که از دنیا رفت حاج شیخ در همین حجره برای
تسلیت به دیدن ما آمد.
آن وقت خیلی جوان بودیم. مرحوم حاج شیخ
محمد تقی بافقی هر روز به حجره ما رفت و آمد داشت و این حجره خاطراتی
از آن مرد دارد. »
