آقای حیدری کاشانی نقل می کند:
« کسالت و
نقاهت آقا دو گونه بود؛ گونه ای از دوران نوجوانی و از همان زمان که
این پرورده دامن عصمت و طهارت برای حفظ عفاف خود مرتب از خود خون می
گیرد که قوای خود را تضعیف کند و دچار عدم عفاف نشود.
می فرمود: « آن کارها باعث نقاهت ما شد.
وقتی کسالت مرا به امام گفته بودند.
فرموده بود: او که همیشه مریض است و ضعف
و نقاهت دارد و ایشان درست گفته بود.
کسالت ما همان ضعف مفرط ما بود که منشأش
خونهایی بود که ما گرفته بودیم. مرحوم حاج شیخ هم به ما اعتراض می کرد
که چرا خون می گیری ولی مشکلات ما را نمی دانست. »
کسالت دیگر، نقاهت دوران پیری و امراض
جسمی بود. روزی خدمتش رسیدم از درد معده می نالید، عرض کردم کرفس و
سبزی را اجازه دهید بجوشانیم، آبش را داخل نخود آب کنید ان شاء الله
مفید است.
فرمود:
« از اینها
گذشته. گفتم: چه باید کرد؟ فرمود: باید تسلیم شد. »
« کل من
علیها فان »
و بعد فرمود:
« ما سه
مرتبه با خدا دبه کرده ایم، بنا بوده برویم، از خدا خواستیم بمانیم.
»
سه روز بعد از این ملاقات با یکی از ائمه
جمعه خدمتش رسیدم. آقا خوابیده بود به فرموده خودشان ایشان را بلند
کردم. کمی نشست و فرمود مرا بخوابانید.
نزدیکان گفتند. آقا سکته خفیفی کرده است.
حقیر به یاد سه روز قبل ایشان افتادم که فرمود: باید تسلیم شد. خیلی
ناراحت شدم. از آن روز به بعد گویا روز به روز ارتحال و انتقال از این
عالم را در وضع مزاجش می دیدم.
چند روز پس از این تاریخ خدمتشان رسیدم و
چند خبر فوت به ایشان دادم. خیلی ساده و طبیعی با آنها برخورد کرد.
دیدم آنچه معروف است در بین مردم که اخبار ناگوار را به مریض ندهید، در
اینجا مورد ندارد. با خبر مرگ به عنوان یک امر پیش پا افتاده برخورد
داشت؛ مثل اینکه بشنود فلانی به سفر رفت یا از سفر برگشت، آنهم سفرهای
دم دست.
این نشانگر این معنی است که آن فاصله
زیادی که دیگران بین عوالم می بینند، سالکین الی الله و عرفاء بالله،
این چنین دیدی ندارند.
در یکی از همین روزها فرمود:
« ما می
دانیم آن طرف برای ما بهتر است، لذا از مرگ باکی نداریم. »
و در هفته دیگر که خدمتشان رسیدم، فرمود:
« ما به تو
گفتیم که از مرگ باکی نیست، اما خیلی مشکل است. »
یکی از آقایان مورد اعتماد می فرمود:
در دوران نقاهت آیت الله بهاء الدینی یک
روز بعد از نماز صبح نشسته بودم چشمم روی هم بود. حالتی به من دست داد؛
در آن حال آیت الله بهاء الدینی را دیدم که به من می فرماید:
« یک هفته
دیگر من از دنیا می روم و سلمان و ابوذر به تشیع من می آیند. »
از آن به بعد هر چه دوستان درباره کسالت
آقا با من سخن می گفتند، من اظهار یأس می کردم. پس از یک هفته ایشان از
دنیا رفت. شاید می خواست هشداری بدهد که تشییع جنازه مرا از دست مده.
بعد از فوت ایشان یکی از بزرگان گفته بود که دو شخصیت بزرگ از پیشینیان
در تشیع جنازه ایشان بودند. اما اسم از آن دو شخصیت نبرده بود.
غروب آفتابِ آسمان عرفان و معنویت در روز
جمعه 28/4/1376 برابر با 14 ربیع الاول 1418 هجری قمری واقع شد.
مقبره مرحوم آيت
الله بهاءالدینی - حرم حضرت معصومه - س
فرستنده عکس : یکی
از ارادتمندان ایشان
محل دفن پیکر مطهر
ایشان
به فرموده رهبری مکان دفن پیکر مطهر آن
بزرگ مرد عرصه عرفان و تهذیب در مسجد بالا سر در حرم حضرت معصومه سلام
الله علیها، کنار قبر مطهر مرحوم آیت الله العظمی اراکی، بالای سر
استادش، مرحوم آیت الله عبدالکریم حائری یزدی و دیگر مراجع معین شد.
معمار و دیگر مسئولین آستانه مقدسه می
گفتند: اینجا بتون است، قبری نمی شود درآورد. دوستان اظهار کردند رهبری
فرموده اند، اجازه دهید ما همین مکان را می کنیم اگر بتون بود، یا اگر
قبری بود او را پر می کنیم .
اضافه کردند آقای بهاء الدینی فردی عادی
نیست.
معمار آستانه می گوید: اگر فرد عادی نیست
باید زمین برای او شکافته شود، به او می گویند: شما دستور دهید زمین را
بکنند ببینند قبر چگونه آماده می شود. شروع به کندن کردند نه قبری بود
نه بتونی، یا پایه آجری، قبری وسیع و بکر آماده شد.
آنها که به وجب، وجب این مکان وقوف
داشتند! بعضی با این عبارت که حرف حسابی به کله شما فرو نمی رود،
دوستان را مورد خطاب قرار داده که اینجا قبری نمی شود کند ! .
در زمان
حیات آیت الله بهاء الدینی وقتی درباره مکان قبر، با ایشان مذاکره شده
بود، فرموده بودند:
« آقای حاج
میرزا جواد آقای ملکی گفته قبر تو پای من. »
امام موسی بن جعفر علیه السلام می
فرمایند:
« اذا مات
المؤمن بکت علیه الملائکه و بقاع الارض التی کان یعبد الله علیها و
أبواب السماء التی کان یصعد فیها بأعماله و ثلم فی الاسلام ثلمة لا
یسدها شیء لان المؤمنین الفقهاء حصون الاسلام کحصن سور المدینة لها:
چون مؤمن بمیرد فرشته های آسمان و قطعه
های زمین که خدا را در آنها عبادت کرده و درهای آسمانها که عبادتش از
آن بالا رفته بر او بگریند و در اسلام رخنه ای افتد که چیزی آنرا
نبندد. زیرا مؤمنان مسئله دان و عالم، دژهای اسلامند، مانند حصارهای
شهر که بر گرد آن است. »
