می فرمودند:
« خیلی زود
ازدواج کردیم. در سن هفده سالگی بودیم که ازدواج کردیم. ازدواج من وضع
عجیبی داشت.
مادر ما به ما پیله کرد برای ازدواج،
گفتم: اگر مجلسی هم فراهم کنی و من نیایم که ازدواجی نمی شود.
مادرم وقتی دید حرف من جدی است متوسل به
پدرم شد و خودش مأیوس شد. من می خواستم تا سن 35، 36 سالگی ازدواج
نکنم، بلکه بروم نجف و تحصیلات را ادامه بدهم.
پدر ما که هشتاد سال سن داشت، آمد مدرسه
فیضیه، در حجره و به ما گفت: تو به ما اجازه می دهی که خانه فلانی
برویم و با این تعبیر که اجازه می دهی به خانه فلانی برویم، دهان ما را
بست و ما را کوبید.
او اهل تأدب نبود. حالا چطور بود یک چنین
تأدبی کرد، نمی دانم. ما سکوت کردیم و ازدواج کردیم.
مثل اینکه پدر و مادرمان به ازدواج ما
اهتمام داشتند. البته من با پاکی هم رشد کردم، چنانچه حاج آقا حمید ما
با اینکه در بازار دکان داشت و خیلی با بانوان سر و کار داشت، پاک بود.
آقا عبدالله هم همینجور یک پاکی اساسی
دارند. حالا این پاکی ها از کجا سر منشأ گرفته است نمی دانم. »
آقای حیدری کاشانی در مورد فرزندان ایشان
نقل می کند:
آیت الله بهاء الدینی (قدس سره) دو پسر و
هشت دختر داشت. پسر بزرگ ایشان مرحوم مغفور حاج آقا حمید بهاء الدینی
بود. او مردی وارسته و اهل حال بود. این فرزند بافضیلت به پدر بزرگوارش
عشق می ورزید. در هجدهم ماه شعبان سال 1400 هـ.ق از دنیا رفت و در باغ
بهشت علی بن جعفر دفن شد.
حقیر در
همه مجالس ختم ایشان حالات آقا را نظاره گر بودم. هیچ تغییری در او نمی
دیدم .
گرفتگی ظاهری در چهره نبود و خیلی عادی
به نظر می رسید. پس از مدتی که از فوت آن فرزند بافضیلت گذشت. روزی آقا
به حقیر فرمود:
« ما برای
آقا حمید خیلی ناراحت بودیم. شبی مرحوم حاج آقا مصطفی فرزند مرحوم امام
(ره) آمد و به ما گفت تو که نباید برای این چیزها ناراحت باشی. چرا
ناراحتی؟ وضع ما عوض شد. »
آقا نفرمودند این در عالم رویا بوده یا
مکاشفه؛ چون فرزند امام از دنیا رفته بود و حیات برزخی خود را سالها
قبل از فوت حاج آقا حمید آغاز کرده بود.
مرحوم حاج آقا حمید بعد از فوت هم، عشق و
ارتباط با پدر بزرگوارش را قطع نکرد و به فرموده آقا:
« او گاهی
شبها برای دیدن ما می آید. »
