آیت الله میرزا جواد تهرانی
یک روز هنگام درس، سیدی، سئوالی می کند، آقا پاسخ او را می دهند، ولی
آن سید بزرگوار، جواب را قبول ندارند و انکار آن مطلب را می نماید، و
آقا اصرار برصحت جواب دارند تا اینکه بحث داغ می شود، آقا کمی با صدای
بلندتر پاسخ می دهند و آن سید جلیل القدر دیگر سکوت اختیار می کند؛ پس
از اینکه درس تمام می شود، آقا نزد آن سید می روند و از او پوزش و
عذرخواهی می کنند و به او می گویند: دستتان را بدهید تا من به بوسم که
چرا من با فرزند زهرا (س) با تندی صحبت نمودم.
یک روز دیگر پای درس، شخصی که سید بود، چیزی گفت که بقیه، طلاب به حرف
او خندید و او خجالت کشید و شرمنده شد، در آن موقع آقا طوری حرفهای او
را تصحیح و توجیه کردند که آبروی سید نرود و او خجالت نکشد، از تمامی
حرکات ایشان محسوس و معلوم بود که عشق و محبت و ارادتشان به فرزندان
حضرت زهرا (س) بسیار است.
****
نقل شده ایشان هیچگاه در طول عمرشان، پایشان را در هنگام خوابیدن به
طرف همسر سیده شان دراز کرده باشند؛ البته ایشان آنقدر کمال اخلاق و
ادب و لطافت روحی داشتند و مؤدب بودند که پایشان را جلوی کسی ولو از
اهل خانه، دراز نمی کردند.
