ماه ذیحجه بازهم فرا میرسد و شور و شوق مسلمانان برای انجام فریضه حج در هر کوی و برزن نمودی تازه پیدا میکند . حج با تمام اعمال و فرائض خود سرشار از نمادهای عملی و پراز رموز خلقت است که انبوه دلهای شیدا را به سوی خود فرا میخواند و به مدت یک دهه سرزمین وحی را فارق از رنگ و نژاد و سن و جنس و زبان محور قدمهای مسلمین جهان میکند

هنوز توفیق این سفر الهی نصیبم نشده است و حال و هوای زائرین بیت الله الحرام و حرم مطهر آخرین فرستاده خدا و بین الحرمینی که تا غریبترین سرزمین این کره خاکی ادامه دارد را درک نکرده ام اما میبینم اشکهای زائرین مسجد النبی را و بغض در گلو خشکیده مسافرین بقیع را حس میکنم

هرساله چشمان برق افتاده حاجیانی که از طواف بر گرد خانه دوست برمیگردند تمام وجودم را سرشار از عشقی الهی میکند و هر ساله با فرا رسیدن ایام حج دلم به شوق حضور در عصر ظهور جانی تازه میگیرد

خواند ام که امام حسن مجتبی (ع) کریم اهل بیت 25 بار با پای پیاده فریضه حج را به جای آورده اند و میدانم که امام حسن عسکری (ع) حتی یک بار هم این فریضه را انجام نداده است . غدیر را میدانم کجاست و میدانم که پیامبر اکرم (ص) چه زمانی و برای چه در آخرین سفر حج خود تمام حاجیان را در برکه ای جمع میکند و برایشان از ولایت میگوید ، برایشان ازعلی (ع) میگوید و از مهدی (عج)

داستان عاشورا را شنیده ام و به همین خاطر هر سال که بوی ذیحجه به مشام چشمانم میرسد رنگ آسمان دلم سیاه میشود ، گفته اند حسین علیه السلام سفر حج خود را نیمه تمام رها کرد و کاروان حاجیان خود را از سوی مکه به سمت کربلا برد تا عید قربان را در ظهر عاشورا و درسرزمین نینوا جشن بگیرد

هنوز هم پس از 14 قرن ، ملت 72 فرقه برگرد سنگهای خانه کعبه میچرخند در حالی که رقیه این بار هم نگاه میکند ، او نگاه میکند همانطور که به سر بریده پدر مینگریست اما دردانه شهید کربلا اینباربه انسانهای بی سر نگاه میکند ، هنوز هم پس از 72 قربانی وانمود میکنیم منتظر چهاردهمین معصوم هستیم و علمدار کربلا هم به من و تو مینگرد تا شاید پرچمی را بلند کنیم

باور کنیم که هنوز هم حسین تنهاست و هنوز هم ندای هل من ناصر ینصرنی به گوش میرسد