راكعه
رَكَعَ- رَكْعاً و رُكُوعاً: إنحنى و طأطأ رأسه، و منه الركوع في الصلوة.
زنى را كه اهل ركوع بر درگاه احديت باشد، راكعه گويند.
فاطمه ی زهرا عليهاالسلام، در شب جمعه تا صبح در ركوع بود.
عن الحسن بن على بن أبيطالب عليهالسلام قال:
«رأيت أمي فاطمة عليهاالسلام قامت في محرابها ليلة جُمْعَتها فلم تزل «راكعة» ساجدة حتى إتّضح عمود الصبح و سمعتها تدعو للمؤمنين والمؤمنات و تسمّيهم و تكثر الدعاء لهم و لا تدعو لنفسها بشىء. فقلت لها: يا اُمّاه لِمَ لاتدعين لنفسك كما تدعين لغيرك؟ فقالت: يا بُنىَّ! الجارّ ثم الدّار،
امام حسن عليهالسلام مىفرمايد: مادرم را در يك شب جمعه ديدم كه به نماز ايستاده، و پىدرپى در ركوع و سجود بود، تا صبح شد. شنيدم زنان و مردان با ايمان را، با نام مىخواند و از خداوند براى آنها دعاى خير مىنمود و براى خودش هيچ چيز از خداوند نمىخواست.
از او سؤال كردم: چرا براى خودتان چيزى نمىطلبيد؟ فرمودند: پسرم! اوّل بايد همسايهها را دعا نمود و بعد خويشتن را.» (1)
1- بحارالانوار، ج 43، ص 81، ر 3 از عللالشرايع.
