به گزارش خبرنگار گروه دین و اندیشه "مهر" ، نشست "خیام نامه" در ساعت 17 روز سه
شنبه 22 شهریور و با حضور دکتر محمد رضا قنبری و دکتر مهدی محبتی در خانه کتاب
برگزار می شود.
خواجه امام غیاث الدین ابوالفتح عمر بن ابراهیم خیام از شعرای معروف قرن شش هجری
است. درباره تاریخ تولد وی اتفاق نظر نیست و تاریخ آن را 417 یا 440 هجری قمری و در
نیشابور ذکر کرده اند. عمر خیام جدا از شخصیت ادبی برجسته ای که در تاریخ ادبیات
ایران دارد به واسطه تبحر در علوم دیگر از جمله هیئت و نجوم و فلسفه مشهور است.
او یکی از سه یار دبستانی معروف در عهد سلجوقی (حسن صباحی و نظام الملک و خیام)
بوده است. وی همچون بسیاری از نوادر روزگار از عصر خود پیشتر بوده است از این رو
بستر اجتماعی و فرهنگی ایران آن دوران را چندان نمی پسندیده است به همین دلیل لحن
اشعار وی دارای گونه ای تلخی و بدبینی و شک به زندگیست که با چاشنی « دم را غنیمت
شمار» همراه است.
سادگی و سلامت اشعار خیام، پرهیز وی از صنایع ادبی پرتکلّف و نیز آرایشهای دست و
پا گیر کلامی از رباعیات وی محبوبیتی دوچندان نزد عامه ساخته اند و عامل اصلی بقای
این اشعار در میان همگان محسوب می شوند. در عین حال همین محبوبیت سبب شده است تا
رباعیاتی با مفاهیم و ادبیات متفاوت هم به عمر خیام منسوب شوندکه محل بحث بسیاری از
اهالی فن بوده و هستند. هدایت قدیمیترین مجموعه اصیل از رباعیات منسوب به خیام را
نسخه «بودلن» اکسفورد دانسته است که 3 قرن بعد از خیام در شیراز کتابت شده است.
اشعار عمر خیام در میان بیگانگان نیز مورد توجه هستند و مجموعه ای از رباعیات وی
را فیتز جرالد به بهترین شکل به انگلیسی برگردانده است. عمر خیام در 517 هجری قمری
درگذشت و وی را در صحن امام زاده محمد محروق به خاک سپردند .
