درگاه جمال
هــــر كجا پا
بنهى حسن وى آنجا پيداست هــــركجــــــــا
سر بنهى سجدهگه آن زيباست
همـــــــه
سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند در
غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست
جملــــه
خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند اين
چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟
عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند ســــرفــــــراز آنكــــه
به درگاه جمال تو گداست
فارغ از ما و
من است آنكه به كوى تو خزيد غافل
از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟
بـــــــر كن
اين خرقه آلوده و اين بت بشكن بــــه
در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست