درگاه جمال

هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست        هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست

همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند        در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست

جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند         اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟

عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند         ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست

فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيد        غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟

بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن        بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست