در كوچه های عشق « در كوچه های هوس بازی كودكانه»

کارگردان:خسرو سینایی

امسال نوبت هوس بازی رسیده است، حتی در كوچه های آبادان! در برابر آنان كه به آسمان اشاره می كنند، همواره هستند كسانی كه دعوت به زمین می كنند و مائده های زمینی، غافل از آنكه وقتی خورشید بمیرد زمین نیز خوهد مردم وقتی كه مردم با چنگ و دندان از آبادان دفاع می كردند، مرگ نزدیك بود و اهل دنیا، دور؛ اما امروز كه مرگ علی الظاهر دور شده است، اهل دنیا به تفسیر تاریخ به تفسیر تاریخ آمده اند.

اگر قرار نبود  كه چیزی درباره این فیلم بنویسم، اصلاً در سینما طاقت نمی آوردم و می زدم بیرون. مثل دیگران كه راهشان را می گرفتند و بدون ذره ای تأسف یا تردید، سالن سینما را ترك می كردند. آنها كه ماندند غالباً با هم پچ پچ می كردند و یا مل همسر بدشانس من كه شوهرش یك تماشاگر حرفه ای است، در حالت نیمه خواب و نیمه بیدار، سعی می كردند كه تاب بیاورند تا فیلم تمام شود. یك تجربه بسیار ناموفق كه نشان می داد تئوری هایی كه در سر كلاس ها می بافند، در مرحله عمل ناكارآمد است و كسی كه سینما درس می دهد معلوم نیست كه بتواند فیلم هم بسازد.

فیلم « در كوچه های عشق » هم از همان قماش فیلم های تلویزیونی است كه در سینما به به نمایش در می آیند، در جوی از هیاهو، و به اعتبار اسم سازندگانشان. در همین تلویزیون خودمان فیلم های مستندی بسیار قوی تر درباره آبادان پخش شده است كه چون داعیه آوانگاردیسم و تجربه گرایی نداشته اند، روشنفكران آنها را به حساب نیاورده اند، اگرچه مردم با لذت به تماشای آنها نشسته اند. از تكنیك بسیار ضعیف و ابتدایی فیلم كه بگذریم، آنچه ل مرا می سوزاند آن است كه این فیلم درباره آبادان است، شهری كه من در سال های جنگ در آن زیسته ام و می دانم كه آن روزها ارتباطش را با زمین بریده بود. آبادان را آنها حفظ كردند كه آنچه به آنجا كشانده بودشان نه بوكس بود، فوتبال و نه سینما و نه جاذبه های جنسی دوران نوجوانی، و در میان آنها از آبادانی ها نیز بسیار بودند؛ كسانی كه جانشان را بر سر علاقه بوكس ننهادند. حرمت تاریخ ما را چه كسی نگاه می دارد؟ گویا برای این كار هم باید مستشار وارد كنیم!