به دنيا آمدن اميرالمومنين در كعبه
و به اين معنى اشاره كرده علامه سيد رضاى
هندى به گفته اش:
| لما
دعاك الله قدمنا لان |
شكرته بين قريش بان |
طهرت
من اصنامهم بيته |
تولد
فى البيت فلبيته |
زمانيكه خداوندتو را از قديم دعوت
كرد كه هر آينه در خانه خدا بدنيا آئى پس او را اجابت
نمودى سپاس گفتى او در ميان قريش باينكه پاكسازى كردى
از بتهاى ايشان خانه او را.
و خواننده مى يابد اين منقبت را
يعنى" بدنيا آمدن او را در خانه خدا" از مناقب مسلمه و
قطعيه از فضائل امير المومنين صلوات الله عليه در
بسيارى از مصادر برادران تسنن كه از آنهاست.
1- مروج الذهب ج 2 ص 2 تاليف ابى
الحسن على بن حسين: مسعودى هذلى
2- تذكره خواص الامه ص 7: سبطابن
جوزى حنفى
3- فصول المهمه ص 14: ابن صباغ
مالكى
4- سيره النبويه ج1 ص 150: نور
الدين على حلبى شافعى
5- شرح الشفاج 1 ص 151: شيخ على
قارى حنفى
6- مطالب السئول ص 11: ابى سالم
محمد بن طلحه شافعى
7- محاضره الاوائل ص 120: شيخ علاء
الدين سكتوارى
8- مفتاح النجا در مناقب آل العبا:
ميرزا محمد بدخشى
9- المناقب: امير محمد صالح ترمذى
10- مدارج النبوه: شيخ عبد الحق
دهلوى
11- نزهه المجالس ج 3 ص 204: عبد
الرحمن صفورى شافعى
12- آينه تصوف ط ص 1311: شاه محمد
حسن چشتى 13- روائح المطفى ص 10 تاليف صدر الدين احمد
بردوانى
14- كتاب الحسين ج 1 ص 16: سيد على
جلال الدين
15- كفايه الطالب ص 37: سيد حبيب
الله شنقيطى
16- نور الابصار ص76: سيد محمد
مومن شبلنجى
و اما بزرگان شيعه پس بتحقيق كه
اين حادثه تاريخى را جمع بزرگى از ايشان ياد كرده كه
از آنهاست:
1- سن فرزند محمد فرزند حسن قمى در
تاريخ قم كه آنرا تاليف كرده و پيش كش صاحب بن عباد
نموده در سال 378 و شيخ حسن ابن فرزند على فرزند حسن
قمى آنرا ترجمه بفارسى كرده در سال 865 مراجعه كن ص
191- از ترجمه را.
2- شريف رضى متوفاى 406" ترجمه شده
در ج 4 صفحه 221- 181" آنرا در خصايص الائمه ياد نموده
و گفته نميدانم مولودى را غير از او دركعبه.
3- شيخ الامه معلم البشر ابوعبد
الله شيخ مفيد متوفاى 413 در كتاب" المقنع" و مسار
الشيعه ص 51 طبع مصر و كتاب ارشاد ص 3 گويد: غير از
على عليه السلام كسى نه قبل از او و نه بعد از او در
خانه خدا بدنيا نيامده براى احترام كردن خدا كه بزرگ
است نام او ويرا باين ويژه گى و بزرگ داشتن مقام او در
بزرگى.
4- شريف مرتضى متوفاى 436 كه ترجمه
او گذشت" در ج 4 ص 299- 264" آنرا ياد كرده در شرح
قصيده بائيه حميرى ص 51 ط مصرو گويد: مانندى براى او
نيست در اين فضيلت و برترى.
5- نجم الدين شريف ابو الحسن على
بن ابى الغنائم محمد معروف بابن صوفى كه آنرا ياد كرده
دركتابش" المجدى" مخطوط 6- شيخ ابو الفتح كراچكى
متوفاى 449 در" كنز الفوائد" صفحه 115.
7- شيخ حسين فرزند عبد الوهاب
معاصر شريف مرتضى در عيون المعجزات.
8- شيخ الطائفه محمد فرزند حسن
طوسى متوفاى 460 در تهذيب ج 2 و مصباح المتهجد ص 560 و
امالى ص 82- 80
9- امين الاسلام فضل فرزند حسن
طبرسى متوفاى 548- صاحب" مجمع البيان" در كتاب" اعلام
الورى" ص 93 و گويد هرگز نوزادى جز او در خانه خدا
بدنيا نيامده نه پيش از او و نه بعد از او.
10- ابن شهر آشوب ساروى فوت شده
سال 588 در كتاب" مناقب" ج1 ص 359 و ج 2 ص 5.
11- ابن بطريق شمس الدين ابو
الحسين يحيى فرزند حسن حلى فوت شده سال 600 در كتابش."
العمده" و گويد: نوزادى قبل از او و بعد از او در خانه
خدا بدنيا نيامده است.
12- رضى الدين على فرزند طاووس
متوفاى 664 در كتابش" اقبال" ص 141.
13- عماد الدين حسن طبرى آملى
صاحب" كامل" نوشته شده سال 675 در كتابش" تحفه
الابرار" درفصل هشتم از باب چهارم.
14- بهاء الدين اربلى متوفاى 692"
ترجمه اش در ج 5 ص 445" گذشت در كتابش" كشف الغمه" ص
19 و گويد: بدنيا نيامده در خانه خدا هيچكس جز او نه
پيش از او و نه بعد از او و آن فضيلتى است كه خدا
مخصوص او قرار داده براى تجليل و بزرگداشت او و براى
بلند كردن مقام او و جهت اظهار كردن بزرگوارى او.
15- ابو على فرزند فتال نيشابورى
كه بيوگرافيش در" كتاب شهداء فضيلت" ما ص 37 ياد شده
آنرا در" روضه الواعظين" ص 67 نقل نموده است.
16- هندوشاه فرزند عبد الله صاحبى
نخجوانى در" تجارب السلف" ص 37.
17- علامه حسن فرزند يوسف حلى فوت
شده سال 726 در دو كتابش" كشف الحقق و كشف اليقين"
صفحه 5 نقل كرده و تصريح كرده بر اينكه كسى جز او در
خانه خدا بدنيا نيامده نه قبل از او و نه بعد از او.
18- جمال الدين فرزند عتبه متوفاى
سال 828 در" عمده الطالب" ص 41.
19- شيخ على فرزند يونس عاملى
بياضى متوفاى 877 در كتاب"الصراط المستقيم".
20- سيد محمد فرزند احمد فرزند
عميد الدين على حسينى در" المشجر الكشاف للساده،
الاشراف" ص 230 طبع مصر.
21- شيخ تقى الدين كفعمى كه
بيوگرافيش در اين جزء خواهد آمد انشاء الله
در"المصباح" 512.
22- احمد فرزند محمد فرزند عبد
الغفار غفارى قزوينى در تاريخ نگارستان نويسنده سال
949 ص 10طبع 1245.
23- قاضى نور الدين مرعشى شهيد
1019 كه بيوگرافيش در كتاب ما"شهداء فضيلت" ص 171 در
كتابش" احقاق الحق". 24- شيخ عبد النبى جزايرى متوفاى
سال 1021 در كتاب" حاوى الاقوال".
25- شيخ محمد فرزند شيخ على
لاهيجانى در" محبوب القلوب".
26- ملا محسن كاشانى متوفاى 1091
در كتابش" تقويم المحسنين".
27- شيخ نظام الدين محمد فرزند
حسين تفرشى ساوجيى شاگرد شيخ بهائى در تاليفش" تكمله
الجامع العباسى" استاد ياد شده است.
28- شيخ ابو الحسن شريف متوفاى
1100 در كتاب بزرگ عالى ارزنده اش" ضياء العالمين" و
گويد اين واقعه و منقبت در صدر اول مشهور بوده است.
29- سيد هاشم توبلى بحرانى صاحب
تاليف گرانقدر متوفاى 1107 در" غايه المرام" و گويد:
اين بحد تواتر رسيده و در كتابهاى عامه اهل سنت و خاصه
شيعيان معلوم و مسلم است.
30- علامه مجلسى" كه روح و روانش
شاد باشد" متوفاى 1110 در جلاء العيون ص 80 چيزى گفته
كه معنايش اينست مشهور است بيت حديث گوينده گان و
تاريخ نگاران كه آنحضرت در خانه خدا بدنيا آمده.
31- سيد نعمت الله جزايرى متوفاى
1112 در" انوار نعمانيه".
33- سيد على خان شيرازى متوفاى
1118- يا 20 در"حدائق النديه در شرح الفوائد الصمديه".
33- سيد محمد طباطبائى جد آيه الله بحر العلوم كه در
سال 1126 هجرى از تاليف بعضى از تاليفاتش فارغ شده در
رساله ايكه براى تواريخ زاد روز امامان عليهم السلام و
وفيات آنها موضع نموده است.
34- سيد عباس فرزند على فرزند نور
الدين موسوى حسينى مكى متوفاى 1179 در كتابش" نزهه
الجليس" ج 1 ص 68
35- ابو على حائرى متوفاى 1215 در
كتاب رجال معروفش" منتهى المقال" ص 46.
36- سيد محسن اعرجى متوفاى سال
1227 در"عمده الرجال".
37- شيخ خضر فرزند شلال عفكاوى
نجفى متوفاى 1255 در كتاب" مزارش" موسوم بابواب الجنان
و بشائر الرضوان.
38- سيد حيدر حسنى حسينى كاظمى
متوفاى 1265 در عمده الزائر صفحه 54.
39- سيد مهدى قزوينى متوفاى 1300
در" فلك النجاه" صفحه 326.
40- مولا سيد محمود فرزند محمد على
فرزند محمد باقر در"تحفه السلاطين" ج 2 پس چيزى گفت كه
معنايش: اينست كه داستان تولد امير المومنين عليه
السلام مشهور است مانند خورشيد در نيم روز.
41- مولاسلطان محمد فرزند تاج
الدين حسن در كتاب" تحفه المجالس" صفحه 88 طبع سال
1274.
42- سيد ميرزا حسن زنوزى ساكن خوى
در كتاب بزرگ خود
" بحر العلوم".
43- حاج ملا شريف شيروانى از
شاگردان سيد بزرگوار" صاحب رياض" در كتابش "
الشهاب الثاقب " در مناقب على بن ابيطالب عليه
السلام.
44- ملا على اصغر بروجردى در
عقايد الشيعه ص 31 طبع سال 1263.
45- حاج ميرزا حبيب الله خوئى
در كتاب بزرگش- شرح نهج البلاغه ج 1 ص 71- .
46- ابو عبد الله جعفر فرزند
محمد فرزند جعفر حسينى اعرجى در كتاب" مناهل الضرب
فى انساب العرب.
47- حاج شيخ عباس قمى متوفاى
1359 در" سفينه البحار" ج 2 صفحه 329.
48- حاج سيد محسن امين حسينى
عاملى در" اعيان الشيعه" ج 3 ص 3.
49- حاج شيخ جعفر نقدى در
كتابش" نزهه المحبين فى فضائل امير المومنين عليه
السلام" صفحه 8- 2.
50- شيخ ما اردوبادى در اين
موضوع كتاب بزرگى تاليف كرده و حقيقه مبالغه كرده
در مرحوم كردن ديگران در تحقيق و در كمانش تيرى را
باقى نگذاشت و بر است فهرست عناوين كتابش:
1- حديث زادگاه شريف آنحضرت و
تواتر آن.
2- حديث بدنيا آمدن آن بزرگوار
مشهور ميان امت اسلامى.
3- خبر بدنيا آمدنش و محدثين.
4- حديث ولادت و دانشمندان علم
انساب. 5- حديث ولادت و تاريخ نگاران.
6- حديث ولادت و شعراء.
7- حديث ولادت و اتفاق علماء
بر آن.
قاضى ابو البخترى كتابى تاليف
كرده در مولد امير المومنين عليه السلام چنانچه
ياد كرده آنرا نجاشى شيخ الطائفه و روايت كرده
آنرا ابو محمد علوى حسن فرزند محمد از حجر فرزند
محمد ساقى از رجاء فرزند سهل صنعائى از ابى
البخترى چنانچه در تاريخ خطيب بغدادى ج 7 ص 419 و
نجاشى در فهرست خود ص 279 ياد كرده، كتاب مولد
اميرالمومنين عليه السلام براى شيخ ما ابن بابويه
صدوق.
و بسيارى از بزرگان شيعه و
شعراء آنها اين واقعه تاريخى را بنظم درآورده است
امثال:
1- سيد حميرى متوفاى 173 و
بيوگرافى او گذشت در ج 2 ص 278- 231 گويد:
|
ولدته فى
حرم الا له و امنه |
و البيت حيث
فناوه و المسجد |
زائيد او را در حرم خدا و محل
امن او و خانه حق جائيكه حريم خانه و مسجد الحرام
بود.
|
بيضاء طاهره
الثياب كريمه |
طابت و طاب
وليدها و المولد |
بانوى سفيد چهره پاك دامن
بزرگواريكه پاك بود و پاك بود نوزاد او و زايشگاه
او.
|
فى ليله
غابت نحوس نجومها |
و بدت مع
القمر المنير الا سعد |
در شبيكه پنهان شده نحوست
ستاره هاى آنشب و نمايان شد با ماه ستاره روشن
فرخنده اى.
|
مالف فى خرق
القوابل مثله |
الا ابن
آمنه النبى محمد |
پيچيده نشده در پارچه هاى
قابله ها مانند او مگر فرزند آمنه محمد پيامبر صلى
الله عليه و آله و سلم.
2- محمد فرزند منصور سرخسى ياد
كرده آنرا در ابياتيكه يافت ميشود درمناقب ابن شهر
آشوب ج 1 ص 360.
3- خواجه معين الدين چشتى
ازميرى متوفاى 632.
4- ملاى رومى" صاحب مثنوى"
عارف مشهور متوفاى 632.
5- ملا محمد فرزند عبدالله
كاتبى نيشابورى متوفاى 889 كه بيوگرافيش در مجالس
المومنين است.
6- مولا اهلى شيرزاى متوفاى
942.
7- ميرزا محمد على تبريزى
متخلص در شعرش به" صائب" از شعراء" عهد سلطان
سليمان متوفاى 974" براى قصيده ئيست كه مدح ميكند
كعبه مشرفه را و در آن ياد ميكند مزاياى آنرا و از
آنهائيكه شمرده است ولادت امير المومنين عليه
السلام را در آن يافت ميشود در كتاب" فزامه
العامده" در ص 291.
8- سيد محمد باقر فرزند محمد
حسينى استرآبادى مشهور به داماد متوفاى 1041.
9- ملا محمد مسيح معروف
بمسيحاى فسائى شيرازى متوفاى 1127 كه شعر و
بيوگرافيش در شعراء قرن دوازدهم خواهد آمد.
10- يد نصر الله مدرس حائرى
شهيد سال 1160 يكى از شعراء غدير ميايد در ضمن
شعراء قرن دوازدهم.
11- ملا رضاى رشتى متخلص در
شعرش ب" محزون" در كتابش مثنوى.
12- ميرزا نصر الله متخلص به"
شهاب". 13- شريف محمد فرزند فلاح كاظمى يكى از
شعراء غدير شعر و بيوگرافيش در محلش خواهد آمد
حديث ولادت را در قصيده كراريه ياد كرده.
14- شيخ محمد رضا نحوى متوفاى
1226 يكى از شعراء بيوگرافيش در محلش مى آيد.
15- شيخ حسين نجف متوفاى 1252
يكى از شعراء غدير بيوگرافى و شعرش در ضمن شعراء
قرن سيزدهم خواهد آمد در قصيده بزرگش گويد:
|
جعل الله
بيت لعلى |
مولدا ياله
علا لا يضاهى |
خداوندخانه اش را زادگاه على
قرار داد اى چه بلند است مقام او كه مشابهى براى
او نيست.
|
للم يشاركه
فى الولاده فيه |
سيد الرسل
لا و لا انبياها |
شركت نكرده او را در ولادت در
خانه خدا نه آقاى رسولان و نه پيامبران ديگر.
|
علم الله
شوقها لعلى |
علمه بالذى
به من هواها |
دانست خدا اشتياق خانه را به
على عليه السلام دانش اوست بكسى كه عشق و علاقه به
خانه اش دارد.
وقتى آرزو كرد ديدار او را و
او هم آرزوى زيارت بيت را نمود پس بخانه نشان داد
حبيبش را و او هم ديدار كردخانه را ادعا نكرده هيچ
مدعى براى زائيده شدن در خانه خدا و چه كسى را
خواهى ديد در جهان كه چنين ادعائى كند پس مكه براى
ميلاد على عليه السلام لباس افتخار پوشيده همينطور
مشعر الحرام و عرفات بعد از مناى آن بلكه زمين مكه
بوجود على عليه السلام بلند شد چونكه او را در
برداشت پس صبح كرد زمين مكه در حاليكه طواف گاه
آسمانيها بود آيا مگر نميبينى ستاره گان را كه شب
و روز طواف ميكند اطراف خانه را.
و تا روز رستاخيز در طواف
برآنند و باين طواف بقاء كواكب ادامه دارد.
16- ميرزا عباس دامغانى متخلص
به" نشاط" هزار جريبى متوفاى. 1262.
17- سيد محمد تقى قزوينى
متوفاى1270 يكى از شعراء غدير است كه بيوگرافيش در
شعراء قرن سيزدهم مى آيد.
18- شيخ حسين فرزند على فتونى
همدانى عاملى حايرى از شعراء غدير است ياد او در
شعراء قرن سيزدهم خواهد آمد.
19- حاج محمد خان مولود1246
متخلص به" دشتى" در ديوان مطبوعش.
20- حاج ميرزا اسماعيل شيرازى
متوفاى 1305 يكى از شعراء غدير و از حجتهاى گروه
حقق" شيعيان" كه يادش در شعراء قرن چهاردهم ميايد
براى او قصيده زيبائى است در ميلاد على عليه
السلام و بدان كه آن اينست:
زندگى مرفه شد پس بيافزا
آسودگى به بهترين نوشابه ايكه بيمارى مرا شفا دهد.
بطرب آمد عاشق بر وصال محبوب و
گوارا شد زندگى بر دور بودن نگهبان و رقيب.
و از جام مى سرشار كن حصه مرا
و بمن دوتا دوتا بده نه يكى يكى.
" پس خوشى تمام در دو تا
نوشيدن است "
بده بمن شرابيكه آتش آب شده
است كه فرا گرفته باشد آتش هائى كه شعله ور باشد.
و بنوشان آنرا بمن و همه شب
نشينان من كه بجانم قسم آن سيراب كننده تشنه گى
است.
" براى دليكه بسبب عشق شعله ور
شده "
چه اندازه شيرين است گرفتن
باده از دست نمكين چهره ها آن جانست آن نسيم
جانفراست و آن نشاط.
پس بگردان آنرا در صبح و شام
مثل آفتابيكه تجلى ميكند بر كوه صر خد" كه از كوه
هاى مكه است".
"مزين كرده آنرا حبابها مانند
ستاره گان "
آفرين بر اوقات انسيكه پيش آمد
كه دلم هر چه ميخواست ادراك نمود.
ما در بلند رتبه نهاد آنچه حمل
كرده بود كه پاك بود از جهت اصالت و فزونى داشت كه
از جهت پاك نهادى.
" در حاليكه مالك بود سنگينى
زمامدارى امتها را "
جان من از كعبه نورى احساس كرد
مانند آنچه موسى دريافت نمود از آتش طور سينا.
روزيكه عالم بالا را خوشحالى
فرا گرفته بود كوبيد گوش را صدائى مثل صدا. "
كناره صحراى طوى از حريم مكه معظمه "
زائيد خورشيد نيم روز ماه شب
چهاردهى كه برطرف كرد از ما سياهى تاريكى را.
فرياد بزن اى بشارت باد شما را
باين پسريكه صورتش پاره ماهى است كه بان هدايت
ميشود.
" بدرخشيدن انور او در تاريكى
"
اينست فاطمه دختر اسد" بن
هاشم" كه آمد در حاليكه در بر دارد لاهوت ابد را.
پس سجده كنيد براى او از روى
افتادگى با كسانيكه سجده كردند زيرا كه فرشتگان
براى او بسجده افتادند.
" آنوقتيكه نورش در آدم تجلى
كرد "
پرده از روى روشن حق برداشته
شد
و صورت پروردگار جهانيان
نمايان گشت.
و ظاهر شد روشنى چراغ يقين و
آشكار شد محل اشراق خورشيد هدايت.
" پس روشن شد شب سياه تاريك "
ابديت از نفى" لن ترانى" نسخ
شده پس نشان داد بما صورتش را پروردگار جهان.
ايكاش موسى در ميان ما بود و
ميديد آنچه را كه در طور با اصرار خواسته بود.
" پس منصرف شد از آن بادست
خالى "
آيا دانست ما در عظمت كه چه
زائيده و آيا پستان هدايت دانست كه را شير داده.
آيا دست خرد فهميد كه چه كسى را برداشته آيا صاحب
خرد فهميد چه بوجود آورده.
" بزرگست معنايش پس وقتى معلوم
شود "
آقائى كه برترى يافت از جهت
بلندى تمام مردم را او بود وقتى كه هيچ موجودى
نبود و او امام بود.
خداوند بميلاد او مشرف نمود
بيت الله حرام را هنگاميكه براى عظمت او زادگاه
شد.
" پس قدم گذاشت بر خاك آن "
اگر ميشد كه براى خدا پسرانى
باشد و خداوند منزه است از آنچه كه يهود و نصارى
توصيف ميكنند.
پس زائيده شده در خانه
سزاوارتر بود كه بوده باشد براى صاحب خانه حقيقه
فرزند.
" نه عزيز " كه يهود گفتند " و
نه پسر مريم " كه نصارى ميگويند "
او بعد از پيامبر بهترين ما
سواى خداست از بالاى عرض تا زير هفتمين زمين.
بتحقيق كه پوشانيد بزرگى او
مكه معظمه را كه حمايت ميكند همواره اطراف آنرا.
" جائيكه بدون اجرام نزديك
نشوند "
پيشى گرفت تمام جهانيان را در
وجود و در نور ديد عالم نهان و آشكارا را.
هر چه در جهان است از بركت دست
اوست چونكه او دست خدا ميباشد.
" و دست خدا ريزنده نعمتهاست "
آقائيكه بسبب او"مظر بن عدنان" واجد فضيلت شد بسبب
بزرگى پس برتر شداز هر بشرى.
چهره اش در فلك بالا چون ماه
است پس بسبب او هدايت ميشوندنه بستاره گان.
" بطرف منزل او براى رسيدن به
سود و غنيمتى "
او ماه تمام و فرزندان او ماه
هلال كه مادر روزگار از آوردن مانند آنها نازاست.
کعبه زائرين است در هر ماهى
رستگار است كسى كه بطرف ساحت او ورود كند.
" بطواف كردن در گرد او يا دست
رسانيدن بر او "
بلند مقامى را از قديم وارث
شدند از قصى" بن لوى" و نزار" بن مضر" سپس فهر
ولوى.
هرگززنده اى از ايشان رقابت
بزنده اى نكند و ايشان از جهت اصالت و پاك سرشتى
پاكترين آفريده هايند.
" و به سوى ايشان هر بزرگى و
افتخارى بر ميگردد "
اى كسيكه ديدار او وقت مرگست
هر مرگى كه در آن ديدار تو باشد زندگيست.
ايكاش شتاب ميكرد مرامرگيكه
آمدنى است كه شايد ببينم زنده گيم را در مرگ.
" در حاليكه برسم ازاو به
بهترين نعمتها "
21- ميرزا ابوالقاسم حسينى
شيرازى.
22- سراج الدين محمد فرزند حسن
قرشى تميمى عدوى اموى معروف بفدا حسين هندى بنظم
درآورده ميلاد مسعود با شرافت را
در قصيده علويه بزرگ چاپ شده
را كه به 1411 بيت رسيده بنام" الفتحه القدسيه" ص
178- 68.
23- ميرزا محمد تقى مشهور به
حجه الاسلام متوفاى 1312- در ديوان مطبوعش.
24- شاعر گرانبها محمد يزدى
متخلص در شعرش به" جيحون" متوفاى حدود 1318 در
ديوان مطبوعش.
25- يد مصطفى فرزند سيد حسين
كاشانى نجفى" والد ماجد مرحوم مجاهد نستوه آيه
الله حاج سيد ابو القاسم كاشانى"مدفون در كاظمين
متوفاى 1336 يكى از شعراء غدير است كه شعرش و
بيوگرافيش در شعراء قرن چهاردهم مى آيد.
26- ميرزا حبيب الله خراسانى
كه ترجمه و بيوگرافيش در كتاب" شهداء الفضيله"ما ص
282 ياد شده است.
27- شيخ على ملقب بشيخ الرئيس
خراسانى متوفاى حدود 1320 در منظومه اش كه موسوم
به" تنبيه الخاطر فى احوال المسافر" صفحه 4.
28- شيخ محمد عباس عاملى 1353
يكى از شعراء غدير است كه مى آيد.
29- سيد حسن آل بحرالعلوم
متوفاى 1355 از شعراء غدير است كه يادش در شعراء
قرن چهاردهم خواهد آمد.
30- حاج شيخ محمد حسين اصفهانى
متوفاى 1361 يكى از شعراء غدير است كه شعر و
بيوگرافيش ميايد.
31- سيدمير على ابو طبيخ نجفى
متوفاى 1361 يكى از شعراء غدير است كه شعر و ترجمه
اش خواهد آمد. 32- سيد رضاى هندى نجفى متوفاى 1362
از شعراء غدير است كه در ضمن شعراء قرن چهاردهم
خواهد آمد.
33- سيد محسن امين عاملى يكى
از شعراء غدير است يادش خواهد آمد.
34- شيخ محمد صالح مازندرانى
يكى از شعراء غدير است كه ذكرش مى آيد.
35- شيخ ميرزا محمد على
اوردبادى يكى از شعراء غدير است كه يادش خواهدآمد
ميلاد او را در چندين قصيده هايش به نظر آورده و
از آنچه در آن قصيده گفته است قول اوست كه مدح
ميكند به آن اميرالمومنين عليه السلام را.
: پيشى گرفت بخشنده گان را پس
بدان كه ايشان نرسيدند در ميدان مسابقه بتريرا كه
خواستند اندازه او را.
: زيرا كه مولى او را اختصاص
داد بفضل خيره كننده اى كه در آن تميز ميدهد زنده
او را از مرده اش.
: فرزندى برنگزيد و نيست او كه
فرزندى برگزيند مگر آنكه ولادتش در خانه او بوده
است.
: در خانه خدا بود زادگاه او و
شايسته است او در پيش مردم فتيله باشد در چراغ او.
آنرا تخميس نموده نطاسى محنك
ميرزا محمد خليلى صاحب" معجم ادباء الاطباء".
36- شيخ محمد سماوى نجفى يكى
از شعراء غدير يادش خواهد آمد.
37- شيخ محمد على يعقوب نجفى
يكى از شعراء غدير ميايد يادش.
شعراء معاصر ما هم اين منقبت
را در قصائد ميلاد يه خود آورده اند از جمله"
پيروي" گويد:
|
بيا که از
افق رحمت خدا امشب |
ستاره شرف"
مرتضي علي" سر زد |
|
بيا که خانه
حق از علي منور شد |
بيا که کعبه
بخود نافه اي معطر زد |
و اصطبهاناتي در قصيده مفصلي
که بسيار زيبا سروده ميگويد:
|
چون صبح
فردا آفتاب از کوه حرا سر زدي |
روح القدس
بي اختيار"الله اکبر" بر زدي |
|
اول حصار
کعبه را پيراهن ديگر زدي |
و آنگه درون
خانه را آئين زيباتر زدي |
|
برکافران
چشمک زدي لبخند بر خندق زدي |
يعني رسيد
آن کوکز او نسل عدو گردد تلف |
|
بانوي عظمي
آنکه داشت پوشيده از تقوي جسد |
دور از جناب
عفتش چشم عدو دست حسد |
|
تبت يدا
اعدايش را بسته به حبل من "مسد" |
دراد ز قرب
و منزلت بيش از همه زنها رسد |
|
آنسان ک در
تعريف او دست تعقل نا رسد |
چون آفتاب
آن شير زن اتفاده در برج اسد |
|
هر شير حق
را حامله هم نام او بنت اسد |
در ولايت را
نبود شايسته غير از اين صدف |
|
روزيکه با
عجر و نياز بر طوف کعبه زد قدم |
دريافت با
خود حضرتش از درد زائيدن الم |
|
ميجست از
فرط حياء خلت سرائي محترم |
بر بارگاه
کبريا برداشت دستي لاجرم |
|
چون لايق
شأنش نبود زايشگهي غير از حرم |
آمد نداي
ادخلي او را زحي ذوالکرم |
|
يعني تو
مريم نيستي بازا و چون مريم مرم |
چون خاصه
فرزند تو است رکن و مقام مزدلف |
|
چون ديد
صاحبخانه را از ميهمان اکراه ني |
شد با اجازت
در درون جائي که کس را راه ني |
|
از طرف
تشريفات او کس جز خدا آگاه ني |
جز هيبت
يزدان کسي دربان آندرگاه ني |
|
کس را مي در
آن محرم سراجزء باء بسم الله ني |
غير از
عنايت خدا با او کسي همراه ني |
|
جز طفلک
تسبيح خوان هم صحبتي دلخواه ني |
نازم باين
مام و پسر با اين همه وجد و شرف |
|
چون آرميد
آن ميهمان باب حرم مسدود شد |
بر عقل و هم
آدمي در بسته و مسدود شد |
|
پس هر چه را
مايل شدي با امر حق موجود شد |
آرام شد
اندام او تا ساعت موعود شد |
|
آثار هر
نامحرمي هرجا که بود نابود شد |
از بس جهان
شد بي صدا گوئي شب مفقود شد |
|
ناگه
چراغاني حرم ز انواز آن مولود شد |
از شرم
خورشيد منکسف و زبيم مه شد منخسف |
|
اين خانه را
بايد خدا در اصل معماري کند |
آدم بنايش
برنهد جبرئيل هم ياري کند |
|
آيد خليل
الله در او يک چند حجاري کند |
آنرا او ا
لعزم ديگر منقوش و گچکاري کند |
|
اينسان خدا
از خانه اش چندي نگهداري کند |
تا ساعتي از
دوستي يک ميهمان داري کند |
|
وز ميهمان
داري اوامر قوي جاري کند |
پس نقشهاي
ما سلف بد بهر اين زيبا خلف |
|
زان صبح
روشن تاکنون از کعبه نور آيد برون |
ني ني که آن
تا بندگي تا نفخ صور آيد برون |
|
تا روز حشر
از شوق او حور و قصور آيد برون |
و آن بوي
مشکين تا ابد از زلف حور آيد برون |
|
شايد ز عشقش
مرده هم مست ا زقبور آيد برون |
با نعره هاي
يا علي از خاک کور آمد برون |
38- شيخ جعفر نقدى يكى از
شعراء غدير يادش خواهد آمد.
39- ميرزا محمد خليلى نجفى يكى
از شعراء غدير كه يادش خواهد آمد.
40- سيد على نقى لكنهوئى هندى
يكى از شهراء غدير يادش مى آيد براى او قصيده موزه
نى است در ميلاد شريف آنحضرت كه بان تبريك ميگويد
استاد و آقاى ما ميرزا على آقاى شيرازى را و آن
اينست.
كسيكه ظاهر شد پس پرتو افكند
خانه خدا و او روشن شد از آن شبهاى ماه رجب.
|
شادى كرد
جهان هستى براى بشارتى |
هنگاميكه
ظاهر شد شريفى بنور و رخشنده گى |
و وحى آمد در حاليكه علنا
فرياد ميكرد كه حجت خدا امام آمد براى شما
" و پدر خوب رويان رهبران
بسيار خوب "
اختصاص داد خدا او را بفضيلت
نمايانى و امتيازاتيكه روشن و نمايان گر بود.
و بالا رفت مقام او از" كعبه
فرشتگان" در آسمان چهارم پس صبح كرد در حاليكه
زادگاهش بهترين جاها بود.
" و فرود آمدن در آن سرهاى در
آن شهابهاى آسمانى " براستيكه آن اول خانه اى است
كه بنيانگذارى شده براى تمام مردم پس همه در برابر
او خاضع شدند.
و بر شخص مسافر و حاضر است كه
با هم حج نمايند از روى وجوب و لزوم.
" عبادتيكه در پى دارد
بالاترين مقام قرب را "
و آنست قبله مردم در هر نماز و
پناهگاهيكه اميد نجات است.
و خداوند آنرا خالص نمود براى
پناهندگى كه هر آينه بيايد آنرا عاشق دلباخته اى.
"در پيچيدن بخود در حاليكه
خواهنده اى بود كه اجابت ميشد "
اينست فاطمه دختر است كه قصد
خانه خانه نموده باندوه و افسردگى.
و ميخواند آفريدگار بينيازش را
بدلى كه در او از شور و افروختگى بود.
" كه بالا رفته بود از او شعله
هاى آتش "
فرياد كرد بار خدايا كه
پروردگار جهانيانى برآورنده نيازهاى بيچاره گانى.
برطرف كننده اندوه و اجابت
كننده گدايانى براستيكه من آمدم تو را بدون آنكه
بسوى مردم روم.
" خواستارم از تو كه اندوهم را
برطرف كنى "
در آن ميان كه با پروردگارش
راز و نياز ميكرد و بسوى خداى بخشنده شكايت از غصه
اش مينمود.
ناگهان بشارتى سراسر دلش را
فرو گرفت از ديوار خانه وقتيكه نمايان شد لبخندى.
" از برق دندانى براى او كه صاحب موى لب بود "
ستاره زهر شكافت يا ماه دو
نيمه شد يا عمود صبح بشب منفجر گرديد.
يا برق روشن كرد پس جهان روشن
شد يا در افق شكاف و بهم بستگى شد.
" پس برهان معراج پيامبر گرديد
"
يا خانه اشاره كرد بدستى كه
داخل شو و خاطر جمع باش بخدائيكه بخشنده است.
پس در اينجا زائيده شود صاحب
مقام بلند" على" عليه السلام كسيكه بسبب او حطيم و
مقام من مسرور است.
"و ركن" خانه" ميرسد به
بالاترين رتبه ها "
فاطمه داخل شد پس ديوار برگشت
مانند اولش شد و پرده برداشته نشد.
وقتيكه نور تجلى كرد و راز
نهانى آشكار شد از نور ماه تماميكه بسبب اوتاريكى
برطرف ميشود.
" و همه مردم بوسيله او از
تباهى نجات مييابند "
پاك بدنيا آمد اين پسريكه گذشت
از بالاى عرش از جهت بزرگوارى و والا مقامى.
پس براى او فرشتگان خضوع
ميكنند در حال خوارى و مسكنت و بامدن او پيامبران
بزرگ بشارت دادند.
" امت خودشان را در سالهاى
گذشته "
او خدا را شناخت و حال آنكه نه
زمينى بود و نه آسمانى هفت طبقه سايه افكنده بود.
پس براى اين بسجده افتاده و تلاوت كرد هر چه كه
براى پيامبران بزرگوار آمده بود.
"پيش از او از صحيفه ها يا از
كتابها "
اگر خانه خدا طواف گاه است
براى مردم پس على عليه السلام حقيقه رفت بالاترين
بام ها را.
زيرا كه به بركت او طواف ميشود
خانه خدا و سعى شود بسوى ركن براى استلام و لمس
كردن حجر الاسود.
" پس صبح كرد خانه خدا در
حاليكه از خوشحالى خودستائى ميكرد"
نبود در خانه خدا نوزادى غير
از او اگر بوده بيار مانند او را در والا مقامى.
باو علم داده شد به آموختن خدا
پس غذاى او علم بود كه بسيار نوشيد پيش از واگرفتن
از شير.
" كه مينوشيد از آن به
گواراترين ميل "
كوچك است جهان هستى در برابر
سيادت وتوانائى و خبر داده است وحى به اصالت و
پاكى نژاد او.
مژده بدن شيعيان رادر ميلاد او
و قصد كنيد علامه بزرگ امام شيراز" شيرازى" را.
" سرچشمه علم و مركز ادب و
اخلاق را "
و براى اوست قصيده ديگر درباره
ميلاد اميرالمومنين عليه السلام كه معارضه كرده
بان قصيده كفريه" ايليا ابى ماضى" را به قافيه"
لست ادرى" من نميدانم.
عالم هستى از مژدگانى خوشحال
شد و شادمانى همه را فرا گرفت.
: و قمرى صبح كرد در حاليكه
چهچهه ميزد در لبخند زدن شكوفه گل.
: و پرنده گان در بالاى درختان
جنگلى بغبغو ميكردند.
: اين بشارت بهر چيست و اين
خوشى براى چه؟ من نميدانم.
: باد ميوزيد و در آن درخت
بزرگى بود كه برخاسته بود در حال رقصيدن.
: و بان درخت پرنده گانى بود
كه خوشحالى ميكردند به بال زدن.
: و بلبل در شاخسار ميزد
تارهاى زنده گى را.
: از براى چى اين درخت رقاصى
ميكند. من نمى دانم.
: جدا روى زمين پوشيده بود از
سندس زيباى بهارى و شاخه هاى پر از گل و ميوه بار
آور.
: پس ناز ميكرد در حركت و
متبختر بودبه پوششها فراوان پر بارى.
: و شروع كرد در حاليكه
ميباليد به لباسهايش وحال شگفت آميزى.
در حاليكه گويا بودآيا كسى مثل
من يافت ميشود...
من نميدانم
: نسيم تازه در گوش گلها آهسته
آهسته سخن ميگفت:
: پس ديده ميشود كه از روى
نشاط و خشنودى خندان است.
: و تكان خوردن شاخه اظهار
خودنمائى و آرامش ميكرد.
: چيست آنچيزيكه گفت پس با
خنده پاسخ داد كه من نميدانم.
: پوشانيد نيمى از زمين را
شعله آتش سرخ.
: پس بلبل ميطپيد دلش از ترس
سوختن.
: فرياد ميزد آيا براى نجات من
راهى هست از سوزش آن
: اين آتشيكه مرا آمده چگونه
خاموش كنم... من نميدانم
: تابيد سيماى نورى و همه هستى
را روشن كرد.
: نمى بينم ماهى را بر آسمان و
نديدم ستاره رخشانى را.
: و جستجو كردم پس ادراك نكردم
در اينجا برقى را.
: پس براى چه روشن كرده نورى
اين جهان را
من نمى دانم
: اين باغ پيش از اين روز
گروگان بژمرده گى بود.
: ابرهائى بود كه بالاى آن
ارواحى بودند. از قديم براى آخرى ها.
: ميوزيد در آن باد خنكى بر
روى جانها.
: چطور اين روز برگشته و
ميتابد در خوش بو كردند
من نمى دانم
: برخاستم كه از اين و آن
پرسيده و پرده از آن بردارم.
: پس همه را ديدم كه مانند من
در اضطراب وپريشانى هستند
: بنابراين انديشه ها در
مخالفت و برخورد بيكديگرند.
: و آخر كار ناتوانى همه را
گرفت پس گفت... من نمى دانم.
: و در اين هنگام مرا آگاهى
داد عاطفه محبت نهانى.
: و من گمان كردم و گمان كرد
داناى زيركى بديده يقين.
: كه آن ميلاد مولاى ما امير
المومنين است.
: پس واگذار نادان را و گفتن
باينكه.. من نميدانم.
: نبوده در كعبه خداى بخشنده
نوزادى غير از او. : زيرا كه او بالاتر است در
ميان آفريده ها از داشتن مانندى در والا مقامى.
: و پى در پى يادش در قرآن
محكم خدا آمده است.
: آيا ميگويد فريب و نيرنگ است
بعد از اين:... من نميدانم.
: آمد فاطمه در حاليكه در
برداشت بهترين فرزند را.
: نوزادى آمده بنورى پاك: نه
از آب پستى.
: و ظاهر شد صورت و سيماى
خدائى در ميان جهانيان.
: پس چگونه سپرده شد در پهلو و
سينه..من نميدانم.
: آمد در حاليكه دعا ميكرد و
درد زايمان او را گرفته بود.
: بطرف شاخه درخت خرما از
الطاف صاحب مهر فراوان.
: پس خواند پروردگار آفريننده
را بدل دردناكى.
: چطور ناله كرد، چگونه فرياد
كرد، و چطور نوحه كرد
من نميدانم
: من ندانم جز از اينكه خانه
پاسخ داد او را.
: با لبخندى كه در ديوار خانه
كه از آن درى باز شد.
: داخل شد و ناپديد گشت در آن
انسانى از پاكى قلب.
: جز اين نيست كه ميدانم اين
را و غير اين را
من نمى دانم
: چگونه بدانم و حال آنكه آن
رازيست كه عقلها در آن حيران شده.
: حادثه اى است در امروزلكن
همواره آن اصل اصلها بوده است.
: مظهريست براى خدا لكن نه
يكيست با خدا و نه خدا حلول كرده در او.
: نهايت ادراك من آنستكه
ميدانم باينكه... من نميدانم.
: پاك زائيده شد" على" و كيست
دروالا مقامى برابر با او باشد.
: پس گروهى در او هدايت يافتند
و گروهى درباره او سرگردان شدند.
: مردمى هم گمراه شدند و گمان
كردند كه او حقا خداست.
: آيا اين ديوانگى عشق است
كيفر نميشود.
من نميدانم
و شاعر گرانمايه استاد مسيحى"
بولس سلامه" ميلاد او را
بنظم آورده در اول قصيده عربيه
كه موسوم به" عيد غدير" است پس در صفحه 56 گويد:
: شنيد شب در تاريكى طولانى
صداى آهسته اى مانند ناله گمشده اى كه ميناليد
: از دردهاى نهانى و غيظ درونى
و از بشارتها و اميد خوشبختى.
: بانوى آزادى كه درد زايمان
او را ناراحت كرده بود پناه به پرده خانه قديمى
استوار.
: كعبه خدا كه در سختيها مايه
اميدواريست پس آن پل بنده گانست براى معبود.
: نه زنانى بودند و نه قابله
هائى كه يارى كنند به دختر شرافت و دختر والا مقام
و دختر جود وبخشش.
: تنگدستى واميگذاشت شريف ترين
مردم را تنها و توانگر هرزه فاسد تنها نبود.
: هر كجا ميگشت پيشانى بخاك
ميسود و روئى را كه براى سجده آفريده شده
: فاطمه صبر كرد بر درد و
ناراحتى تا آنكه... تشنه شد شب بر او تشنه شدن رنج
كشيده اى.
: ناگهان ستاره از افق بشتاب
سرزد كه روشن ميكرد شب را به پرتو تازه اى.
: و نزديك شد فاطمه به حطيم و
قرار گرفت و آويخت آويختن عنقود.
: ميريزد پرتوى در هوا ريختنى
پس بر زمين ميبارد باران شديد از خوشبختى.
: و كبوتر بيدار شده و بغبغو
ميكرد و اركان خوشحالى ميكرد براى آواز پرنده گان.
: لبخندزد مسجد حرام از خوشى و
سنگهاى آن به ترانه خوانى فرياد ميكرد.
: دو طلوع آن روز بود يكى طلوع
براى روز و ديگرى براى نوزادى چون على.
: بوحشت انداخت مادر را فريادى
كه ميگشت در آن بعضى از هم همه شيران بود.
: فرزند را حيدر خواند يا آرزو
كرد و بسجده افتاد بر اميد طولانى.
: اسد ناميد پسرش را مثل پدرش
نام پدر بزرگ به فرزند زاده اهداء شد.
: پدرش گفت بلكه او را" على"
ناميديم پس آسمان شكافت براى تاكيد.
اين ناميست كه نقل كرد آنرا
زمين ها و روايت كرده اند آنرا نسلها از نسلها.
: روزگار پير ميشود و او مانند
صبح باقيست هر روز ميايد بطلوع جديدى.
