( سندی که در ژنو به امضاء رسید، پایه حقوقی ندارد. پایه حقوقی اسناد نیازمند لوازمی است. در واقع باید توافقنامه ای باشد و در داخل کشورها به تصویب برسد. ضمناً در داخل این اسناد باید بندهایی وجود داشته باشد که مسائل مختلف در آن مثل سیستم حکمیت و... مشخص باشد. چون چنین اسنادی مبادله نشده، این سند پایه حقوقی ندارد و بر اساس اصل عام وفای به عهد اعتبار دارد. ملاک این است که اگر طرفی حس کند خلاف تعهد انجام شده، می تواند عهد را نقض کند.

در سندی که به امضا رسیده چهار دوره پیش بینی شده است. یک دوره شش ماهه است که مثل ماه عسل است البته آنقدرها هم شیرین نیست. در این دوره اگر آمریکایی‌ها تحریم جدیدی وضع کنند، یا بعضی از پول‌های بلوکه شده را پس ندهند یا ... نقض عهد صورت گرفته است. در این سند گفته شده طرفین باید با حسن نیت با هم مذاکره کنند. هر مورد تهدید آمریکا بر علیه ما نقض عهد و تخلف است. این قابل قبول نیست.

مصداق دیگر نقض عهد پیچاندن عبارات است. متنی که نوشته شده، قرآن نیست و نقاط لغوی وجود دارد، اما باید نگاه به این سند بر اساس حسن نیت باشد. یکی از این عبارات حق غنی سازی است که مدام با آن بازی می کنند.)