رابطه‌ی سینما و تلویزیون با مخاطبان خویش نوعی رابطه‌ی «تسخیری» است كه از طریق ایجاد جاذبه در تماشاگر برقرار می‌شود ـ اگرچه تسخیر به میل، نه به اكراه. اگر درست به این رابطه بیندیشیم خواهیم دید كه غالباً رشته‌ی این جاذبیت نه به كمالات انسانی بلكه به ضعف‌های او بند شده است و این چنین، هرچند سخن از «جبر» به معنای فلسفی آن نمی‌توان گفت، اما باید بين مردم و تلویزیون و سینما وجود نوعی «رابطه‌ی ایجابی» را پذیرفت: كششی سحرآمیز و غیرقابل مقاومت.

نام مقاله : جادوی پنهان و خلسه‌ی نارسیسی