ابراهیمی جانباز 35درصد: برای معاش خانواده ام کنار خیابان بساط می کنم

هیچکس از بنیاد به هیچ عنوان نیامده است به ما سر بزند. سه سال است که اینجا ساکنیم ، نیامدند بگویند شما در چه حالی هستید؟ چه کار می‌کنید ؟ چه مشکلاتی دارید؟ اصلا و ابدا. خودمان هم که می‌رویم بنیاد باید دو ساعت خواهش و تمنا کنیم .

پیرو جوابیه بنیاد شهید و امور ایثارگران در خصوص گزارش‌های مربوط به جانباز سید هاشم حسینی ، با حضور در مجتمع جانبازان شهرک قائمیه اسلامشهر ، برخی ابعاد جوابیه مذکور را ضمن گفتگو با عده‌ای دیگر از جانبازان مورد تحقیق و بررسی قرار مي گيرد .

سید علی ابراهیمی جانباز 35% از ناحیه پا که یکبار در عملیات کربلای 6 و یکبار درعملیات میمک  مجروح شده است به خبرنگار مهر گفت : زانوی پای راستم از بین رفته و دو تا از انگشتان پایم قطع شده. دکترها می گویند بعد از پنجاه سالگی باید روی پایت عمل صورت بگیرد و زانوی پلاستیکی بگذاریم.چون قبل از 50سالگی فعالیت بدن بیشتر است و این زانوهای مصنوعی دوساله از بین می رود اما بعد از پنجاه سالگی سایش آن کمتر است

وی در مورد شرایط خرید خانه‌ای که هم اکنون در آن سکونت دارد گفت : دو میلیون و ششصد هزارتومان نقد بنیاد از ما گرفت که 5میلیون هم وام دادند. 4میلیون بانک تجارت و یک میلیون خود بنیاد جانبازان داد.اما ما نتوانستیم از عهده پرداخت این قسطها بر بیاییم. الان قسطهای بانک تجارت عقب افتاده، برای بنیاد را که اصلا نتوانستم پرداخت کنم. قبل از عید هم یک وام گرفتم تا کمی از قرض‌هایم را بدهم و با بقیه اش بتوانم جنس بخرم و کنار خیابان بساط کنم .دریافتی من به خاطر وامهایی که گرفته‌ام 55هزار تومان هست.شما تصور کنید با این حقوق می توانم شکم زن و بچه ام را سیر کنم؟یک کارگر و کارمند با 300هزار تومان نمی تواند الان زندگی را بچرخاند وای به حال ما که همه درب و داغان هستیم.

ابراهیمی افزود : همه ما از بین رفته ایم . با پنج سر عائله و با حقوق بازنشستگی و مخارج سنگین نمی توانیم زندگی کنیم.مشکلات را شما از نزدیک می بینید. اینجا از لحاظ رفاهی هیچ امکاناتی ندارد. حتی مسجد و درمانگاه ندارد. با این وجود به سرمان منت می گذارند. تا شش هفت ماه پیش که لوله کشی گاز نشده بود ، 3طبقه خودم با این وضع پا ، کپسول گاز را بالا می آوردم. مهمتر از آن تأمین امنیتی و جانی نداریم ، چون حصار کشی نیست و شب‌ها اراذل و اوباش ، مست می آیند اینجا و کارهایی انجام می دهند که خجالت آور است.  به خاطر همین مشکلات مجتمع پارسال این خانه را برای فروش گذاشته بودم. اکثر جانبازان اینجا را رها کرده‌اند و رفته اند .  200 تا جانباز هم اینجا نمانده اند. چون هیچ امکانات رفاهی و امنیتی برای مردم سالم ندارد چه برسد برای جانبازان.

این جانباز 35% همچنین اظهار داشت : حتی اینجا مرکز خرید ندارد و هرچیزی که بخواهیم تهیه کنیم باید برویم بیرون از شهرک با دو برابر قیمت تهیه کنیم.من برای کمک خرج خانواده ام و هم برای آسایش خانواده های جانباز یک مقدار لوازم خانگی را در کنار خیابان بساط کردم و این اجناس را از تهران تهیه می کنم و با سود خیلی کم می فروشم. کمک خرج زندگی ام از طریق همین بساط است حتی  زن و بچه ام  اسیر شده اند صبح ها با همسر و دخترانم این وسائل را سه طبقه می آوریم پایین تو خیابان،غروب دوباره این اجناس را سه طبقه بالا می بریم.

وی در مورد دیدار مسئولین بنیاد شهید و امور ایثارگران از جانبازان گفت : هیچکس از بنیاد به هیچ عنوان نیامده است به ما سر بزند. سه سال است که اینجا ساکنیم ، نیامدند بگویند شما در چه حالی هستید؟ چه کار می کنید ؟ چه مشکلاتی دارید؟ اصلا و ابدا. خودمان هم که می رویم بنیاد باید دو ساعت خواهش و تمنا کنیم .

منبع: گروه دفاع مقدس خبرگزاری مهر