اَيُّهَا الرّاكِبُ الْمُجِدُّ رُوَيْداً |
بِقُلُوبٍ تَقَلَّبَتْ فى جَواها
|
اى سوار تندرو مهلتى ده |
بر دلهائى كه زير و
رو شوند در سوز و گدازش
|
اِنْ تَرائَتْ اَرْضُ الْغَرِيَّيْنِ فَاخْضَعْ |
وَاخْلَعِ النَّعْلَ دُونَ وادى طُواها
|
چون نمايان گشت سرزمين نجف خضوع كن |
و كفش را
در بيرون دروازه شهر از پاى بيرون آر
|
وَاِذا شِمْتَ قُبَّةَ الْعالَمِ |
الاَْعْلى
وَاَنْوارُ رَبِّها تَغْشاها
|
و چون چشمت به گنبد عالم |
اعلى افتاد كه
انوار پروردگارش پوشانده
|
فَتَواضَعْ فَثَمَّ دارَةُ قُدْسٍ |
تَتَمَنَّى الاَْفْلاكُ لَثْمَ ثَراها
|
فروتنى كن كه آنجا خانه قدسى است |
كه افلاك
آرزوى بوسيدن خاكش را كنند
|
قُلْ لَهُ وَالدُّمُوعُ سَفْحُ عَقيقٍ |
وَالْحَشا تَصْطَلى بِنارِ غَضاها
|
به او بگو با ديده خونبار چون عقيق سرخ |
و با
دلى سوزان به آتش فروزانش
|
يَابْنَ عَمِّ النَّبىِّ اَنْتَ يَدُ اللَّهِ |
الَّتى عَمَّ كُلَّ شَىْءٍ نَداها
|
اى پسر عموى پيغمبر توئى دست خدا |
كه فرا
گرفته سخايش همه چيز را
|
اَنْتَ قُرْآنُهُ الْقَديمُ وَاَوْصافُ |
كَ
آياتُهُ الَّتى اَوْحاها
|
توئى قرآن قديم حق و صفات تو |
آيه هاى آن
قرآن است كه وحى كرد آن را
|
خَصَّكَ اللَّهُ فى مَاءثِرَ شَتّى |
هِىَ
مِثْلُ الاَْعْدادِ لا تَتَناهى
|
ويژه ات داشت خدا به افتخارات گوناگونى |
كه
مانند اعداد بى پايان است
|
لَيْتَ عَيْناً بِغَيْرِ رَوْضِكَ تَرْعى |
قَذِيَتْ وَاسْتَمَرَّ فيها قَذاها
|
اى كاش چشمى كه در غير بوستان تو بچرد |
پر از
خاشاك شود و اين خاشاك همچنان در آن بماند
|
اَنْتَ بَعْدَ النَّبِىِّ خَيْرُ الْبَرايا |
وَالسَّما خَيْرُ ما بِها قَمَراها
|
تو بعد از پيغمبر بهترين مردمى |
چنانچه در
آسمان بهترين اختران مهر و ماه اند
|
لَكَ ذاتٌ كَذاتِهِ حَيْثُ لَوْلا |
اَنَّها
مِثْلُها لَما آخاها
|
ذات تو چون ذات پيمبر است و اگر چنين |
نبود
هرگز تو را به برادرى خويش نمى گرفت
|
قَدْ تَراضَعْتُما بِثَدْىِ وِصالٍ |
كانَ
مِنْ جَوْهَرِ التَّجَلّى غِذاها
|
هر دوى شما از پستان وصالى شير خورده ايد |
كه
غذاى آن از گوهر تجلى حق بود
|
يا اَخَا الْمُصْطَفى لَدَىَّ ذُنُوبٌ |
هِىَ
عَيْنُ الْقَذا وَاَنْتَ جَلاها
|
اى برادر پيامبر مصطفى مرا گناهانى است |
كه
چون خارى در چشم منند و توئى جلا دهنده آن
|
لَكَ فى مُرْتَقَى الْعُلى وَالْمَعالى |
دَرَجاتٌ لا يُرْتَقى اَدْناها
|
تو را در نردبان رفعت و برترى |
درجاتى است كه
از پائين ترين آنها نتوان بالا رفت
|
لَكَ نَفْسٌ مِنْمَعْدِنِ اللُّطْفِصيغَتْ |
جَعَلَ اللَّهُ كُلَّ نَفْسٍ فِداها
|
تو را جانى است كه از معدن لطف حق پى ريزى شده |
و خدا هر جانى را فداى آن كند
|