خـــرّم آن روز كــه ما عاكف ميخانه شويم از كف عقل، بــرون جسته و ديوانه شويم بشكنيــــــــــــــم آينه فلسفه و عرفان را از صنمخــــــــــانه اين قافله، بيگانه شويم فارغ از خـــــــــانقه و مدرسه و دير شده پشت پايى زده بر هستى و فرزانه شويم هجرت از خويش نموده، سوى دلدار رويم والــــــه شمع رُخش گشته و پروانه شويم از همــــــــــــه قيد بريده، ز همه دانه رها تا مگــــــــــــر بسته دام بت يكدانه شويم مستى عقل ز سر برده و آييم به خويش تا بهـــــــــــوش از قدح باده مستانه شويم
|