|
اكنون كه در ميكده بسته است به رويم بهتر كــــه غم خـــــويش به خمــّار بگويم من كشتــه آن سـاقى و پيمانه عشقم مــــن عــــــــاشِق دلداده آن روى نكويم پروانــــــه صفت در بــرِ آن شمع بسوزم مجنــــــــــــونم و در راه جنون باديه پويم راز دل غمـــــديده خـــود را به كه گويم؟ مـــن تشنه جام مى از آن كهنه سبويم بــــــردار كتاب از بــــــرم و جام مى آور تا آنچه كه در جمع كتب نيست، بجويم از پيچ و خـــم عِلم و خرد، رخت ببندم تا بــــــــــار دهد يار، به پيچ و خم مويم
|