|
بـــــايد از رفتن او جــــامه به تن، پاره كنم درد دل را بـــه چه انگيزه توان چــاره كنم؟ در ميخــــــانه گشـــاييد به رويم كـــه دمى درد دل را به مى و ساقى ميخـــواره، كنم مگـــــذاريد كه درد دل مـــــن فـــاش شود كه دل پيــــر خـــــــرابـــات ز غم، پاره كنم ســــر خُم بـاد سلامت كه به غمخوارى آن ذرّه در پـــــرده عشق تــو، چو خمپاره كنم از ســـراپــــــرده عشقِش به در آيم، روزى ساكنـــــان ســــــر كـــويش همه آواره كنم رخ نمــــا، اى بت هر جايى بى نام و نشان تـــــا ز سيلـى دل خود همسر رخساره كنم
|