|
يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم ز هر چه در دو جهان است، روى گردانم بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى، اى صبح كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن لبـــــان و همچـــو سكندر هنوز عطشانم خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق كــــه يــــار در بر من خفته، من پريشانم؟ نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق كـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟ هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از اين شب وصل ز داستــــان لــــطيفش، هـــــــزار دستانم مخوان حديث شب وصل خويش را، "هندى" كـــــه بيمنـــــاك ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم
|