|
بهــــار آمد، جوانى را پس از پيرى ز سر گيرم كنـــار يــــار بنشينم ز عمـــر خــود ثمرگيرم بــــه گلشن باز گردم، با گل و گلبن در آميزم بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگيرم خــــزان و زردى آن را نهم در پشت سر، روزى كـــه در گلـزار جان از گلعذار خود خبر گيرم پَـــر و بالــــم كه در دىْ از غم دلدار، پرپر شد بـــه فـروردين به ياد وصل دلبر بال و پر گيرم بـــه هنگام خـزان در اين خراب آباد، بنشستم بهـــار آمــد كـــه بهـــر وصل او بار سفر گيرم اگر ساقى از آن جامى كه بر عشاق افشاند بيفشـــاند ، به مستى از رخ او، پرده بر گيرم
|