|
مــن خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم اين راز با كه گويم و اين غم كجا برم؟ جــــان باختم به حسرت ديدار روى دوست پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم پــرپـر شـــدم ز دورى او، كنج اين قفـــس ايـــن دام باز گير تا كه معلّق زنان پرم ايــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ريـــــا آيــــا شــــــود كه بر درِ ميخانه بردرم؟ گـــر از سبــــوى عشق، دهد يار جرعهاى مستــانه، جان ز خرقه هستى درآورم پيرم؛ ولى به گوشه چشمى جوان شوم لطفــــى كــــــه از سراچه آفاق بگذرم
|