|
پــــروانــــــــه وار بر در ميخانــه، پر زدم در بستــه بــــود با دل ديـــــوانــــه در زدم خــــــوابم ربود، آن بت دلدار تــا به صبح چـــــون ــرغ حق، ز عشق ندا تا سحر زدم ديــــدار يـــــار گر چه ميسر نمـى شود مـــن در هــــواى او، به همـــه بام و بر زدم در هــــر چه بنگــرى، رخ او جلوهگــر بُوَد لـــــوح رُخش به هــــر در و هـــر رهگذر زدم در حــــال مستى، از غم آن يار دلفـريب گاهى به سينه، گاه به رُخ، گـه به سر زدم جـــان عزيـــــز من، بت من چهره باز كرد طعنــــه به روى شمس و بــه روى قمر زدم يارم به نيم غمزه چنان جان من بسوخت كــــآتش به ملك خـــاور و هــــم، بــاختر زدم
|