|
بــــــر در ميكــــــــــــده بگذشته ز جان، آمدهام پشت پايى زده بر هر دو جهان، آمدهام جــــــــان كه آيينه هستى است در اقليم وجود بـــر زده سنگ به آيينـــه جــان، آمدهام ســــــــرّهستى چو نشد حاصلم از ملك شهود در نهانخـــانه پى ســـرّ نهــــان، آمدهام جلــــــــــوه روى تو بى منّت كس مقصود است كـــاين همه راهْ كران تا به كران آمدهام دستگيـــــــــرى كنم اى خضر كه در اين ظلمات پــــى سرچشمــــه آب حَيــَوان آمدهام همّت اى دوست كه من، چشم ببستم ز جهان به ســــر كوى تو، چشمِ نگران آمدهام خوشدل از عاقبت كار شو، اى "هندى"، از آنك بر در پيــــر ره از بخت جـــــوان آمده ام
|