|
كــــور كورانه به ميخانه مرو، اى هشيار خـــانه عشق بــــود، جــــــامه تزوير برآر عـاشقانند در آن خانه، همه بى سر و پا سروپـــــايى اگرت هست، در آن پانگذار تــــو كه دلبسته تسبيحى و وابسته دير ســـاغر بـــــــاده از آن ميكده، اميد مدار پاره كن سبحه و بشكن درِ اين دير خراب گر كه خــواهى شوى آگاه، ز سرّالاسرار گـــر ندارى سر عشاق و ندانى ره عشق سر خــود گير و ره عشق به رهوار سپار باز كن اين قفس و پاره كن اين دام از پاى پــــرزنان، پـــــردهدران رو به ديــــار دلدار
|