|
بــــا كــــــه گويم غم ديوانگى خود، جز يار؟ از كه جويم ره ميخــانه، به غير از دلدار؟ سرّ عشق است كه جز دوست نداند ديگر مــىنگنجد غم هجـــران وى، اندر گفتار نــــو بهـــــــار است، درِ ميكـده را بگشاييد نتـــــوان بست در مـــيكده در فصل بهار بــــاده آريد در اين فصل، بـــــه ياد سـاقى نســـــزد رفت به گلــزار بدين حال خمار خَم زلفـــــــى بگشا، اى صنم باده فروش حـــاجت اين دل غمگين به سر زلف برآر روز ميلادِ مهين عاشــــق يار است، امروز مـــــــددى كن، سر خُم را بگشا بر ابرار حالتــــــــى رفت ز ديدار رُخش بر مستان مىنگويم به كسى، جز صنم باده گسار
|