|
بر در ميكـــــدهام دست فشان خواهى ديد پـــــــاىكوبان، چو قلندرمنشان خواهى ديد باز سرمست از آن ساغر مى، خواهم شد بيهُشم مسخره پير و جـــــــوان خواهى ديد از درِ مـــــدرسه و ديْــــر برون خواهم تاخت عــــــاكف ســـايه آن سرو روان خواهى ديد از اقــــامتگه هستى، به سفر خواهم رفت به سوى نيستىام رخت كشان خواهى ديد خرقــــه فقر به يكباره تهى خـــــواهم كرد ننگ اين خــــرقه پوسيده، عيان خواهى ديد بــــــاده از ســــاغر آن دلزده خواهم نوشيد فـــــارغم از همه ملك دو جهان خواهى ديد
|