|
فـــــــــــــراق آمد و از ديدگان، فروغ ربود اگر جفا نكند يار، دوستيش چه سود؟ طلوع صبح سعادت، فــرا رسد كه شبش يگــــانه يـــــار، به خلوت بداد اذن ورود طبيبِ دردِ مــــن، آن گلـــــرخ جفا پيشه به روى من درى از خانقاه خود نگشود از آن دمى كه دل از خويشتن فرو بستم طــريق عشق، به بتخانهام روانه نمود به روز حشــــر كـــه خوبان روند در جنّت ز عـــاشقان طريقت كسى نخواهد بود اگر ز عارف ســـالك، سخن بـــــود روزى يقين بدان كه نخواهد رسيد بر مقصود
|