|
گشــاى در كه يار ز خُم نوش جان كند راز درون خويش ز مستى، عيان كند بـــا دوستان بگو كه به ميخانه رو كنند تا يار از خمـارى خـــود، داستان كند بردار پرده از دل غمديدهات كه دوست اشك روانِ خويش ز دامن، روان كند با گل بگو كه چهره گشايد به بوستان تا طيـــر قدس، راز نهــان را بيان كند جـــــامى بيار بـــــر در درويش بىنوا تا رازِ دل عيـــــان، برِ پير و جوان كند بلبل به باغ، ناله كند همچو عاشقان گــــويى كه ياد از غم فصل خزان كند بگـــــذار دردمنـــــــدِ فـــــــراقِ رُخ نگار از درد خــويش، نالــه و آه و فغان كند
|