|
پيـــــــــــرى رسيد و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد ايّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد بيــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم عمــــرى دراز، صرف در اين كـوره راه شد وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــهاند وابستهاى چو من به جهـان، بى پناه شد خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبلهگاه شد دلــــــدادگان، كــــــه روى سفيدنـــــــــــد پيش يار رنج مـــــرا نديده كـــــه رويــــم سيـاه شد افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آينده صد فسوس آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گير آن را كـــه رو سيه بــه سراشيب چاه شد
|