|
اى دوست، پيـــــر ميكده از راه مى رسد بــــا يك گلِ شكفته به همراه، مى رسد گل نيست، بلكه غنچه باغ سعادت است كـــــــز جان دوست بر دل آگاه مى رسد آن روى با طــــــــراوت و آن موى عطرگين از خيمـــهگه گذشته، به خرگاه مى رسد از خطـــــــــــــّه حقيقت و از خيمـه مجاز بـــــــرخاسته، به خلوت دلخواه مى رسد آن نغمـــــــــــه فرشته فردوسِ جـــاودان بــــر گوشِ جانِ مى زده گهگاه مى رسد دود درونِ عــــــاشقِ سرمست از شراب بــــــــــــر قلب پير ميكده، با آه مى رسد دست از دلـــــــــم بدار كه فرياد اين گدا از چــاه دل برون شده، بر شاه مى رسد دردِ دل فقيــــــــــر ز ماهى به ماه رفت درويش نالـــــــهاش به دل ماه، مى رسد زير كمان ابــــــروى دلدار، جادويى ست كاســــــرار آن به قلب كمينگاه مى رسد
|