|
آنكــــــــــه ما را جفت با غم كرد، بنشانيــــد فرد ديــــــــــدى آخـــر پرسشى از حال زار ما نكرد؟ بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهى گــــواهى آشكار اشك ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم مىزنم با آه سرد گـــــر نه خود، رخسار زيبــــــاى تو ديد اندر چمن گــــــــــرد باد اندر رُخ گل مى فشانَد از چه گرد؟ مى نيــــــــــــــــارم ز آستانت روى خود برداشتن گــــر دو صد بارم ز كوى خويشتن، سازى تو طرد بشنوم گر، با مـــــن بيدل تــــــــــــو را باشد ستيز جـــــــــــان به كف بگرفته بشتابم به ميدان نبرد "هندى" اين بسرود هرچند اوستادى گفته است: "مرد اين ميدان نيم من، گر تو خواهى بود مرد"
|