|
امشب از حسرت رويت، دگر آرامم نيست دلم آرام نگيــــــرد كــــــــــــه دلاَّرامم نيست گــــــردش بــاغ نخواهم، نروم طَرْف چمن روى گلــــــــزار نجويـــــم كه گلندامم نيست مـــــــــن از آغاز كــــه روى تو بديدم گفتم: در پـــــى طلعت اين حوروش، انجامم نيست من به يك دانـــه، به دام تو به خود افتادم چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نيست؟ خـــــــاك كويش شوم و كامْ طلبكار شوم گــرچه دانم كه از آن كامْ طلب، كامم نيست همـــــه ايّام چو "هندى" سر راهش گيرم گــــــر چــــه توفيقِ نظر در همه ايامم نيست
|