|
دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نيست آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد، عاقل نيست مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست بجــز اين مستيم از عمر، دگر حاصل نيست عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد مرا چه تــوان كرد كه اين باديه را ساحل نيست بگــــــــــذر از خـــويش اگر عاشقِ دلباختهاى كه ميـــان تو و او، جز تو كسى حايل نيست رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فكن كه بجــز عشق، تو را رهرو اين منزل نيست اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار كه جـــز اين طايفه را راه درين محفل نيست برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان كه جز اين حـــــــــاصل ديوانه لايعقل نيست دست مـــن گير و از اين خرقه سالوس، رهان كه در اين خــــرقه بجز جايگــه جاهل نيست علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى كه به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نيست
|