|
عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار گشتيم هــــركجــــــــــــــا، نشنيديــم بــوى دوست هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست با عـــــــــاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است كاوش بس است اين همــــه، در جستجوى دوست ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد بـــــــر گيـــــر مى، تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست
|