|
بــــــــــاد صبا، گذر كنى ار در سراى دوست بر گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت، كباب انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟ مجنــــون اسير عشق شد؛ امّا چو من نشد اى كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست
|