هواي وصال

در پيچ و تــــــــاب گيسوى دلبر، ترانه است             دل بـــــــــــرده فدايى هر شاخ شانــــــه است

جان در هــــــــواى ديدن رخسار ماه توست             در مسجد و كنيســــه نشستن بهانــــــه است

در صيــــــــد عــــــارفان و ز هستى رميدگان            زلفت چـو دام و، خــــال لبت همچو دانــه است

انـــــدر وصــــــــال روى تو اى شمس تابناك            اشكــــــــم چــــو سيل جــانب دريـــا روانه است

در كــوى دوست، فصل جوانى به سر رسيد             بايد چــــــه كرد؟ اين همه جــور زمـــانــــه است

امــــــواج حُسن دوست، چو درياى بى‏كران              اين مستِ تشنه كــــامْ غمش در كــــرانه است

ميخـــــــــــانه در هواى وصالش طرب كنان               مطرب به رقص و شـــادى و چنگ و چَغانه است