طعم پيش نمازی

پيشنمازى، يعنى آدم مسجد را واقعاً محل كار خودش بداند؛ قبل از وقت، حتى قبل از ديگران، به آن‏جا برود و اوضاع مسجد را ببيند؛ اگر اشكالاتى در وضع ظاهرى مسجد هست، برطرف كند؛ سجاده‏اش را پهن نمايد؛ منتظر مردم بماند كه بيايند؛ با يك يك افرادى كه مى‏آيند، تا آن‏جايى كه مى‏تواند، تماس بگيرد؛ به آنها محبت بكند؛ از آنها احوالپرسى كند؛ اگر مشكلى دارند، در آن حدى كه برايش ميسور است، برطرف كند؛ نه اينكه پادوى كارهاى خدماتى مردم بشود - در بعضى از مساجد، چنين چيزهايى وجود دارد كه قطعاً غلط است - در آن‏جا بنشيند، مردم به او مراجعه بكنند، درد دل بكنند، خودش را بر مردم عرضه كند، در معرض مراجعات مردم قرار بدهد؛ نماز را كه تمام كرد، براى مردم مسئله و تفسيرى بگويد؛ حرفى بزند و بلند شود بيرون برود؛ يعنى اين‏طورساعتى از وقت خودش را در اين‏جا صرف بكند.

به نظر من، اين‏طور پيشنمازى، يك فرد خيلى مفيد و مؤثر و بابركت و جلب كنندۀ عواطف است. در سايۀ چنين پيشنمازى است كه وقتى او به آن كسانى كه با مسجدش سروكار و رفت و آمد دارند، حتى كسانى كه وقت هم نمي كنند به مسجد بروند، اما دورادور مى‏دانند و از ديگران شنيده‏اند كه اين آقا، چه آقاى خوبى است، اشاره كند كه فلان كار بايد انجام بگيرد، نه بودجه مى‏خواهد، نه قدرت قانونى مى‏خواهد و نه بخشنامه لازم دارد؛ آن كار طبق نظر و گفتۀ او انجام خواهد گرفت. در مسجد دانشگاه، اگر اين روحانى صاحب اين مسجد شود و به آن‏جا برود و بنشيند بحث كند، حتماً دانشجويان جذب مى‏شوند. البته ممكن است مدتى نيايند و عده اى هم بدجنسى كنند، ليكن اصلاً دانشجو به يك نفر كه مثل پدر با او برخورد كند و مشكلاتش را مرتفع سازد، احتياج دارد. اگر چنين روحاني اي در آن‏جا باشد، اصلاً امكان ندارد كه دانشجويان مراجعه نكنند.

(نقل شده در ديدار اعضاى شوراى مركزى نمايندگان ولى‏فقيه در دانشگاهها 8/7/69)