اگر ما به نام اسلام و شرع حکومت تشکیل دهیم، و
اگر مراجع و علماى دین، متصدى امور حکومتى شوند، به معناى این است که
ما سرنوشت اسلام و مرجعیت را به یک حکومت پیوند بزنیم، و این بسیار
خطرناک است. چون هر حکومتى دیر یا زود به فساد مىگراید و سقوط مىکند.
هر چند هیچ الزامی وجود ندارد که هر حکومتی دیر یا زود فاسد گردیده و
سقوط کند – این یک القای کاذب برای ناامید کردن مردم از تداوم
حکومتشان است- ، اما اگر فرض مطروحه در سؤال را بپذیریم، معنایش این
میشود که برای حفظ اسلام و نیز حرمت و نقش مرجعیت، باید هیچگاه حکومت
اسلامی تشکیل ندهیم و هیچ گاه مراجع معظم تقلید در امور سیاسی و
ادارهی مملکت دخالت نکنند، و این همان شعار «دین از سیاست جداست»
میباشد که به انحای مختلف طرح و القا میگردد. به بیدین یا ضعیف
الایمان میگویند: دین کارآیی ندارد و به مؤمن و مسلمان میگویند: دین
ضایع میشود!
الف – نمیشود از ترس مرگ خودکشی کرد و یا به بهانهی
حفظ دین و قداستش، همان دین را به تعطیلی کشاند. دین اگر دین است و اگر
دین الهی است و اگر بر حق است و اگر تکلیف انسان به ایمان و عمل به آن
است [که اسلام عزیز چنین است]، باید در راه تحققاش اقدام نمود، نه این
که به صورت یک تئوری مکتوب، در کتابخانهها قرار داده و مقدسش شمرد.
ب - «سرنوشت اسلام» را خداوند متعال تعیین کرده است و
هیچ گاه تغییری و تبدیلی به آن راه نمییابد. سرنوشت اسلام عبارتند از:
«إِنَّ الدِّينَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ – دین نزد خدا اسلام است» -
و این که خداوند متعال تمام دینش را محقق و ظاهر خواهد کرد، هر چند
مشرکین نخواهند:
«هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى و َدِينِ الْحَقِّ
لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ و َلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ»
(التوبه، 33)
ترجمه: او كسى است كه پيامبرش را با هدايت و دين
درست، فرستاد تا آن را بر هر چه دين است پيروز گرداند، هر چند مشركان
خوش نداشته باشند.
عاقبت این دین را نیز خودش تبیین نمود و به مؤمنیناش که عمل صالح
انجام میدهند، وعده داد که آنها را در روی زمین به خلافت و حکومت
جهانی برساند.
ب – اما «سرنوشت مسلمین» مانند هر انسان و قوم دیگری،
به دست خودشان است و تغییر عمدهای در آن ایجاد نمیگردد، مگر آن که
خودشان حرکت کنند، تلاش کند، قیام کنند، دست به تغییر و تحول اساسی
بزنند و بر دین خود قیّم و استوار بمانند:
«... إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا
بِأَنْفُسِهِمْ ...» (الرعد، 11)
ترجمه: در حقيقت خدا حال قومى را تغيير نمى دهد تا
آنان حال خود را تغيير دهند.
به انسان فرمود که ایمان بیاور و فرمود: «و َرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ
دِينًا – و برای شما اسلام را به عنوان دین و آیین برگزیدم» و نیز
فرمود: هیچ دینی به جز اسلام پذیرفته نیست: «و َمَن يَبْتَغِ غَيْرَ
الإِسْلاَمِ دِينًا فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ - و هر كه جز اسلام دينى
[ديگر] جويد هرگز از وى پذيرفته نشود».
ج – پس اگر کثیری از مردم تسلیم اوامر الهی نگردیدند
و بندگی هوای نفس و طواغیب و فراعنه را ترجیح دادند و یا آن که نام
مسلمان روی خود گذاشتند، اما تسلیم حق نشدند و سر تسلیم مقابل غیر خدا
فرود آوردند، سرنوشت خودشان تباه میشود و نه سرنوشت «اسلام».
مگر آنان که نام خود را مسلمان گذاشتند و امیرالمؤمنین علی علیهالسلام
را در محراب ترور کردند، یا امام حسن علیهالسلام را خانهاش به قتل
رساندند و یا کربلای خونین به راه انداخته و سر از بدن مبارک امام حسین
علیهالسلام جدا کردند، «اسلام» توانستند اسلام را نابود کنند؟ خیر،
بلکه آن دسته از مسلمینی که غفلت کردند، دنیا طلب شدند و تسلیم حق
نشدند، نابود شدند و امروز اسلام زندهتر، پویاتر و گویاتر، به من و
شما و جهانیان رسیده است.
د – این که به خاطر حفظ قداست اسلام، اسلام را کنار
بگذارید و هیچ گاه حکومت اسلامی برقرار نکنید و مبادا مراجع و فقها
وارد شوند، یک حقه و یک مکر شیطانی و صهیونیستی است.
چگونه ممکن است بدون حکومت اسلامی، به اسلام عمل شود و احکام اسلامی محقق
گردد و حال آن که بیش از 70% آیات قرآن کریم، احکام حکومتی، سیاسی،
اجتماعی، اقتصادی، قضایی، جهادی و ... میباشد؟! چطور ممکن است که
مسلمان، «قیام به قسط» را در درون و برون کنار بگذارد، در حالی که
فرمود انبیا، با دلایل روشن، کتاب و میزان به همین دلیل ارسال شدهاند؟
یک مسلمان چگونه میتواند موحد و مؤمن باشد، اما اولیایش طواغیت باشند؟
در حالی که فرمود:
«اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ
إِلَى النُّوُرِ و َالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ
يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِكَ
أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ» (البقره، 257)
ترجمه: خداوند «ولیّ» كسانى است كه ايمان آورده اند،
آنان را از تاريكيها به سوى روشنايى به در مى برد و[لى] كسانى كه كفر
ورزيده اند سرورانشان (اولیایشان) [همان عصيانگران=] طاغوتند كه آنان
را از روشنايى به سوى تاريكيها به در مىربرند؛ آنان اهل آتشند كه خود
در آن جاودانند.
آیا مسلمانان حق دارند که به بهانهی حفظ قداست اسلام و قرآن، مانند
یهودیان، دین خود را تکهتکه و مُثله کنند و به برخی از آیات آن ایمان
بیاورند و برخی دیگر را تکفیر کرده و یا کنار بگذارند و خود مصداق و
مانند یهودیانی گردند که در حقشان فرمود: «... أَفَتُؤْمِنُونَ
بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَ تَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاء مَن يَفْعَلُ
ذَلِكَ مِنكُمْ إِلاَّ خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا و َيَوْمَ
الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَ مَا اللّهُ
بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ - آيا شما به پاره اى از كتاب [تورات]
ايمان مى آوريد و به پاره اى كفر مى ورزيد پس جزاى هر كس از شما كه
چنين كند جز خوارى در زندگى دنيا چيزى نخواهد بود و روز رستاخيز ايشان
را به سخت ترين عذابها باز برند و خداوند از آنچه مى كنيد غافل نيست –
البقره، 85»
مگر میشود گفت: فقهای اسلام فقط به تبیین احکام و قوانین طهارت، غسل
جنابت و حیض و نفاس و در نهایت شکیات نماز بپردازند و سایر احکام و
قوانین مرتبط با تمامی شئون زندگی فردی و اجتماعی را به دیگران واگذار
کنند؟ این چه اسلامی است؟!
و – اگر گفته شد: به خاطر حفظ اسلام نباید حکومت
اسلامی تشکیل دهیم، چون ممکن است نتوانیم درست عمل کنیم و اسلام ضربه
ببیند، چه جایگزینی دارد؟ آیا حکومت را به طواغیت بسپاریم و خود عبد
ذلیل آنها باشیم – به کناری کشیده و روزی هفده رکعت نماز بخوانیم و
دائم ذکر و تسبیح بگوییم و اجازه دهیم که مملک، سرمایههای مادی و
معنوی، نوامیس ... و همه چیزمان غارت گردد و منتظر بمانیم تا خودش فرجی
برساند؟! آیا اسلام این است و خداوند حکیم و ربّ، از بندگانش چنین
خواسته است؟!
یا آن که باید، به خدا ایمان آورده و به
طاغوت کفر ورزیم، قیام به قسط کنیم، با ظلم و جنایت مقابله کنیم، در
راه استقرار عدالت اجتماعی اسلام گام برداریم ... که اینها همه مستلزم
برخورداری از استقلال و به ویژه استقلال در حاکمیت است، هر چند نوپا و
ضعیف باشد. و البته باید رفته رفته نواقص خود را نیز جبران کنیم و
حکومت و ملتی کامل گردیم؟
هیچ کس نمیگوید: چون ممکن است خوب درس نخوانیم و آبروی علم برود، پس
تحصیل را باید کنار بگذاریم – چون ممکن است بهداشت را خوب رعایت نکنیم
و آبروی سلامتی از بین برود، پس بهداشت و علم پزشکی و سلامت و تغذیه را
کنار بگذاریم ...، اما به ما میگویند: برای حفظ اسلام، باید اسلام و
به ویژه مهمترین شاخصه و ستون تحققش که «حکومت» است را کنار بگذارید؟!
ز – پس، اگر مردم اسلام را کنار بگذارند، خودشان
گمراه میشوند – اگر به جای حکومت اسلامی زیر یوغ بندگی حکومت طواغیت
بروند، دنیا و آخرت خود را فنا کردهاند – اگر به جای احکام الهی (در
هر یک از شئون فردی و اجتماعی)، احکام بشری را جایگزین نموده و تبعیت و
تقلید کنند، خودشان به هلاکت میرسند – اگر به جای فقها و مجتهدین در
اسلام، از کراواتیهای غرب و شرق و فقهای مکاتب و سیاستهای بشری،
چگونه زیستن را تقلید کردند، خودشان به خدمت درآمده و نابود میشوند و
یا اگر به نام اسلام به میدان آمده، اما با بیبصیرتی یا تبعیت از هوای
نفس، فقاهت و مرجعیت را کنار گذاشته و دست به دامان دشمنان خود و
دینشان شدند و لبخند آنان دلخوش کردند، خود را فریفتهاند و به زودی
میوهی تلخش را خواهند چشید. و البته به دامن کبریاییش ننشیند گَرد.
و مسلمانان در سرتاسر دنیا باید بدانند که خداوند متعال وعده کرده است
که دینش را ظاهر و البته حاکم میگرداند و اگر آنان به این بهانهها یا
هر بهانهی دیگری، کنارهگیری کنند، یا به نام اسلام به قدرت رسیده و
در راه تحقق خواستههای نفسانی یا اوامر طواغیت گام بردارند، خداوند
متعال کم نمیآورد، بلکه سریعاً آنان را از میان برداشته و قوم دیگری
را برای تحقق دینش جایگزین مینماید، قومی که آنها خدا را دوست دارند و
خدا نیز آنان را دوست دارد، از مسخره، مسخره کنندگان نمیترسند و در
راه خدا جهاد میکنند:
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ
فَسَوْفَ يَأْتِي اللّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ
وَ يُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى
الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَ لاَ يَخَافُونَ
لَوْمَةَ لآئِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء و َاللّهُ
وَاسِعٌ عَلِيمٌ» (المائده، 54)
ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده ايد، هر كس از شما از
دين خود برگردد (زيانى به خدا نمى زند) خداوند به زودى گروهى را خواهد
آورد كه آنها را دوست دارد و آنها نيز او را دوست دارند، در برابر
مؤمنان رام و خاضعند و در برابر كافران مقتدر و پيروز، در راه خدا جهاد
مى كنند و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى هراسند. اين (ايمان و محبت و
شهامت) فضل خداوند است كه به هر كس بخواهد مى دهد و خداوند (از نظر
وجود و توان و رحمت) گسترده است و داناست.
منبع:x-Shobhe
|