عاقبت در سال ۱۳۰۹ ه··.ق. در ۷۶ سالگی پس از مدت ۲۲ روز تحمل بیماری ، حسینعلی نوری ملقب به بهاء الله از دنیا می رود و در شهر عکا مدفون گردید.
در کتاب الدروس الدّیانة تألیف محمد علی قائینی چنین آمده است:
«قبله ما اهل بهاء روضه مبارکه، که در مدینه (شهر) عکا است، که در وقت نماز خواندن باید رو به آن بایستیم و قلباً متوجه به جمال قدم جل جلاله (میزرا حسینعلی) و ملکوت ابهی باشیم.»
و نیز خود حسینعلی در کتاب اقدس قبله را این گونه مشخص میکند:
«و إذا أردتم الصلوة ولّوا وجوهکم شطری الأقدس المقام الذّی جعله اللّه مطاف الملأ الأعلی و مقبل اهل مدائن البهاء و مصدر الأمر لمن فی الأرضین و السّماوات.»
در کتاب هشت بهشت نیز این گونه آمده است:
«قبله در اوقات پنجگانه نماز، نقطه مطلع آفتاب حقیقت است که شیراز باشد و اگر در عین ظهر بخواهد به آیه شهداللّه اکتفا کند، قبله، جرم شمس است و در ظهور من یظهره اللّه قبله، نفس آن حضرت میشود و با آن دور میزند، چنانکه سایه با آفتاب دور میزند.»
فضل اللّه مهتدی معروف به صبحی در کتاب پیام پدر قضیه رفتن خود و یارانش به عکا و زیارت قبر بهاء را چنین توضیح میدهد:
«… پیش از نیمروز به عکا رسیدیم و یکسره به سرایی که بهاء در آن جا زندگی میکرد رفتیم و خانه ویژه او را دیدیم که از آن همه، نیمکتی بود که بهاء بر روی آن لم میداد و صندلی که بر روی آن مینشست و چیزهای دیگر، … در جلوی «کاخ بهجی» سه دستگاه ساختمان است که یکجور ساخته شده، آن که در کنار افتاده از آن فروغیه خانم (دختر بهاء و زن حاجی سیّد علی افنان) بود و چون بهاء در گذشت در همان اتاق او را به خاک سپردند و نام «روضه مبارکه» به آن دادند… .
از باغچه بیرون ساختمان آهسته گذشتیم تا به کفشکَن رسیدیم که در
پایین سرای پوشیده بود، آن جا کفشها را از پا در آوردیم و به
درگاه رسیدیم و آستانه را که از سنگ مرمر بود بوسیدیم و دست بر
سینه بدون این که سخنی بگوییم، آهسته آهسته گام برداشتیم تا برابر
اتاق آرامگاه بهاء رسیدیم و بی آن که به درون اتاق رویم به خاک
افتادیم و آستانه در را بوسیدیم، آن گاه پس پس برگشتیم تا به پایین
سر پوشیده رسیدیم و ایستاده زیارت نامه خواندیم، سپس نشستیم و یک
نفر به خواندن راز گویی دمساز شد، و دیگران گوش میدادند، پس از او
نوبت به من رسید من هم چیزی خواندم، آن گاه چنانکه درون شدیم بیرون
رفتیم».
بنا به گفته آیتی در کشف الحیل تولد او در روز دوّم محرم سال ۱۲۳۳
ه·· . ق .، مطابق با ۲۱ اکتبر ۱۸۱۷ م. بوده، که این قول بهاییان
است. ولی او میگوید: بنا به تحقیقِ من، در ذیحجه ۱۲۳۲ ه·· . ق .
بوده است. در دوره حیاتِ باب، مرید او بوده و پس از قتلش مرید یحیی
صبح ازل، برادر خود، گردید، سپس سرباز زده و ادعای من یظهر اللهی
کرد و سپس ادعای رجعت مسیح و بعداً ربوبیّت و الوهیّت و در سال
۱۳۰۹ ه·· . ق . در عکا پس از ۲۲ روز ابتلا به مرض زحیر در گذشت.
نوشته های مرتبط با موضوع :
- احکام بهائیان و میرزا حسنیعلی نوری
- احکام بهائیت ، دستاوردهای خدای قرن اتم حسینعلی بهاء الله
- احکام بهائیت احکام باب و بهاء الله ویژه بهائیان اعم از بابی و بهائی
- احکام بهائیان , فرق بین شهری و دهاتی در حد مهریه
